Boek 79: Liefdeskunsten

Schrijver: Sarah Allen
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Oorspr. titel: Garden spells (Bantam Books, New York, 2007)
Vert. Karin E.Pijl

Dit was even een heerlijk boek om tussendoor en met kerst, te lezen. Een beetje chicklit, een beetje feelgood, kortom: het las lekker weg, dit verhaal over de familie Waverley. Zij wonen al generaties lang in het slaperige plaatsje Bascom, in een groot huis met een ommuurde tuin, waarin vreemd genoeg altijd van alles in bloei staat. Claire Waverley zorgt er dan ook met groot enthousiasme voor.
De bloemen die in de tuin groeien gebruikt ze voor haar culinaire producten: ze maakt allerlei zaken klaar, waarin bloemen verwerkt zijn. Iedere bloem heeft zijn uitwerking op de stemming van de consument.
Hoewel mensen graag gebruik maken van haar cateringbedrijfje, worden de Waverleys toch als een beetje bijzonder beschouwd.
Claire zelf, met har tuin en haar recepten, haar zus Sydney, die na jaren afwezigheid plotseling weer terug is, nu met een dochtertje. En dan is er nog Evanelle, die iedereen altijd vreemde cadeautjes moet geven, waarvan de ontvanger niet weet, wat hij ermee moet doen, maar die hij of zij plotseling nodig blijkt te hebben.
De appelboom in de tuin vertoont ook vreemde trekjes: hij gooit appels naar mensen en als je die opeet, weet je, wat de belangrijkste gebeurtenis in je leven zal zijn. De zusters begraven de appels, want zij willen het niet vooraf al weten. Toch hadden ze dat hapje misschien toch moeten nemen...

Boek 78: The hitman's guide to housecleaning

Schrijver: Hallgrimur Helgason
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. AmazonCrossing
Gelezen op Kindle

Het is opvallend, dat boeken vaak in paren komen. Er vallen je dan dingen op, waar je anders nauwelijks acht op zou slaan,. maar omdat ze in het vorige boek ook voorkwamen, krijgt het meer aandacht.
Zo voelden de hoofdpersonen in 'Zo kwamen we aan het eind' en 'Bezonken rood' zich allebei gevangen in een doolhof. Op de cover van het eerste boek stond dat doolhof ook uitgebeeld.

In 'Bezonken rood' en dit boek over een Kroatische huurmoordenaar hebben de hoofdpersonen last van trauma's door gebeurtenissen in een oorlog. Normaal functioneren is bijna onmogelijk geworden.

In de Joegoslavische oorlog heeft Tomislav leren schieten. In zijn nieuwe beroep als huurmoordenaar komt dat goed van pas. Hij houdt nauwkeurig bij, hoeveel mensen hij heeft omgebracht. Hij werkt voor een syndicaat van criminelen in de VS. Dan schiet hij een undercover agent neer en moet vluchten. Hij neemt de identiteit aan van de prediker Friendly, die op weg was naar IJsland, maar op de luchthaven door Tomislav werd vermoord. Toxic, de bijnaam van de hoofdpersoon, gebruikt zijn kaartje om naar IJsland te gaan. Daar staan een paar fervente christenen op hem te wachten. Friendly zou optreden in de televisieshow die zij maken. Toxic krijgt onderdak bij het echtpaar en treedt op in de show. Als hij naar zijn oude werkgever belt krijgt hij te horen, dat hij zich gedekt moet houden, want dat hij de zaken behoorlijk verprutst heeft. Er zit niets anders op, dan in IJsland te blijven en nadat daar is ontdekt, dat hij niet echt Friendly is, bekeert hij zich onder dwang tot het christendom.

Als het niet zo tragisch zou zijn, zou dit een heel grappig boek zijn, maar de beste humor is toch altijd gemengd met tragiek. Daar is deze IJslandse schrijver goed in geslaagd.

Boek 77: Bezonken rood

Schrijver: Jeroen Brouwers
Jaar van publicatie: 1993
Uitg. De Arbeiderspers

De cover van dit boek klopt niet met dat, wat ik gelezen heb, maar van die pocket za ik geen afbeelding en zelf een foto maken was te omslachtig. Bovendien is dit een van de meest voorkomende en bekende covers.

Ik had al vrij vaak gehoord over dit boek, maar omdat oorlogsliteratuur niet hoog op mijn 'te lezen' lijst van boeken staat en die lijst toch al veel te lang is, was het er tot nu toe niet van gekomen het te lezen.

Ik heb er geen spijt van: het is een boek, dat je werkelijk aangrijpt. Jeroen Brouwers beschrijft hierin zijn herinneringen aan de tijd die hij met zijn moeder doorbracht in een Japans concentratiekamp. Als jongetje van vijf maakte hij zoveel geweld, zoveel wreedheid mee, dat het niet vreemd is, dat hij door angsten achtervolgd wordt, last heeft van depressies en niet erg sociaal voelend is.
Terug in Nederland, na de oorlog, moet hij 'aangepast gedrag' leren.

Nu, als volwassene, heeft hij geen contact meer met zijn moeder. Schokkend was het beeld, dat hij oproept van de moeder, die in het kamp, voor de ogen van haar zoontje, mishandeld wordt. Kleine Jeroen kon alleen maar denken: ik wil een andere moeder, deze is kapot.

Als zijn moeder sterft is Jeroen er niet bij. Hij gaat ook niet naar de begrafenis. Hij rouwt in stilte, in zijn eigen omgeving en schrijft dit boek.

Indrukwekkend.

Boek 76: Zo kwamen we aan het eind

Schrijver: Joshua Ferris
Jaar van publicatie: 2006
Uitg. Nieuw Amsterdam
Oorspr. Titel: Then we came to the end (Little Brown, New York, 2006)
Vert. Peter Abelsen

De werknemers van een reclamebureau worden hier beschreven. Het is crisis en ze zijn allemaal bang voor hun baan. Een voor een worden ze dan ook ontslagen. Toch voeren ze weinig uit en de verveling slaat om zich heen. Roddelen over elkaar en vooral over hun meerderen is hun lust en hun leven. 'Mooie verhalen vertellen' vormt een belangrijk deel van hun dag en vooral Benny is daar erg goed in.

De reacties van de mensen is bij hun ontslag voor iedereen verschillend. De een neemt het gelaten op, de ander draait helemaal door. Iedereen is bang, dat Tom na zijn ontslag terug zal komen naar kantoor om daar wraak te nemen. Chris komt terug en gedraagt zich vreemd. Eigenlijk hoort hij niet meer in het gebouw te zijn, maar hij blijft de printer gebruiken.
Joe, die net iets hoger staat dan de anderen, krijgt de volle haat van iedereen over zich.
Als echter de ook niet geliefde Lynn, die verantwoordelijk is voor de ontslagen, ziek schijnt te zijn, proberen ze haar te helpen, maar dat laat ze niet of nauwelijks toe. Van haar weten ze eigenlijk niets en dat wordt vreemd gevonden.

In het begin vond ik dit een heel saai, vervelend boek. De verveling van de personen die beschreven werden sloeg van de bladzijden op mij over. In de tweede helft van het boek raakte ik toch geboeid, vooral door de beschrijving van de ziekte van Lynn, de reactie daarop van haar personeel. Het lezen ging toen plotseling ook een stuk sneller. Het eerste deel was wel goed om de sfeer neer te zetten en het tweede deel meer te waarderen. Toch wel boeiend.

Boek 75: Hoe eet je een cupcake?

Schrijver: Meg Donahue
Jaar van publicatie 2012
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Oorspr. titel: How to eat a cupcake (Morrow, New York)
Vert. Inge Pieters

Dit was een boek als een cupcake: lekker zoet en het gleed zomaar met een vaartje naar binnen. Lekker lezen dus. Er zijn tegenwoordig veel boeken van het soort 'meisje/vrouw begint winkel in boeken/koffie/breiwol/quiltmaterialen en noem maar op, nadat ze verschillen moeilijkheden is tegengekomen op haar pad. Ze heeft het altijd al gewild en nu is eindelijk de gelegenheid daar.
Dit is ook zo'n boek.

Annie Quintana groeide op bij een rijk gezin. Haar moeder was huishoudster en samen met Annie bewoonde ze de poortwoning. Als de moeder van Annie plotseling sterft, gaat Annie op zichzelf wonen en verbreekt ieder contact met de familie St. Clair en ook dus met wat ooit haar hartsvriendin was: Julia St. Clair.
Dan wordt Annie uitgenodigd om cupcakes te bakken voor een liefdadigheidsfeest, georganiseerd door de moeder van Julia. Annie heeft de baktalenten van haar moeder geërfd, werkt in een bakkerij en kan het aanbod niet afslaan. Als ze de bestelling aflevert staat Julia ploseling voor haar. Door de gebeurtenissen uit het verleden, waarin Annie duidelijk werd gemaakt, dat ze in de 'hogere kringen' niet echt thuishoorde, is nu de situatie gespannen.

Dan biedt Julia aan om samen een cupcakewinkel op te zetten. Annie kan alweer niet weigeren.

Een echt 'feel-good' boek, prettig om te lezen, niet erg diepgravend maar toch net interessant genoeg om te blijven lezen met plezier.

Boek 74: Zeven dagen zonder

Schrijver: Monika Peerz
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Artemis, Amsterdam
Oorspr. titel: Sieben Tage ohne (Kiepenheur & Witsch, Köln, 2012)
Vertaling: Annemaria Vlaming

Dit vervolg op De dinsdagvrouwen is een stuk aangenamer om te lezen, dan de vijftig tinten trilogie.
Het is ook geen hoogstaande of hoogdravende literatuur, maar het leest vlot weg, is een 'feel-good-roman' en staat voor een paar uurtjes ontspanning. De hoofdpersonen kregen al meer diepte dan in de drie delen van de vijftig tinten serie bij elkaar.

De vijf vriendinnen uit 'De dinsdagvrouwen' gaan weer op reis. Deze keer gaan ze naar een oud kasteel, om daar te gaan detoxen en te onthaasten.
Judith voelt zich nog steeds schuldig, omdat ze een avontuurtje beleefde met de man van Caroline, Caroline ontmoet deze man, Philipp, stiekem weer en heeft nu zelf een avontuurtje met hem, hoewel ze na bovengenoemde ontrouw van Philipp het echtelijk pand heeft verlaten en nu alleen woont. Omdat hij het plan heeft de afscheidsavond op het kasteel mee te komen maken, moet Caroline haar vriendinnen voor het einde van de week vertellen, dat ze hem weer regelmatig ziet.
Kiki woont samen met Max en heeft een baby, Greta. Max besluit een vaderschapstest te laten doen, omdat hij twijfelt over zijn vaderschap van Greta. Kiki is ontslagen door zijn vader, als ontwerpster van porselein en werkt nu in een koffiezaak. Max is nog steeds niet klaar met zijn studie.
Eva heeft dit uitstapje georganiseerd: haar moeder Regine werkte toen ze jong was enige tijd op dit kasteel als kindermeisje. In die tijd moet Eva verwekt zijn en Eva wil weten, wie haar vader kan zijn geweest.
Estelle wil graag in haar Chanel pakje passen op het liefdadigheidsfeest, dat zij organiseert.
Zo hebben alle vijf dames hun eigen redenen om mee te doen aan een week vol ontberingen, bijna zonder eten en met lichaamsbeweging, waarop ze niet meteen allemaal zitten te wachten.
Ook de ontdekkingen over elkaar en zichzelf zijn niet altijd aangenaam. Soms twijfelen ze, of ze toch beter niet op onderzoek uit hadden kunnen gaan...

Boek 73: Vijftig tinten vrij

Schrijver: E.L. James
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Prometheus

Het is al een tijdje geleden dat ik dit boek uitlas, maar ik had geen idee, wat ik erover zou moeten zeggen: ook dit deel was eentonig en ik kon maar een paar bladzijden achter elkaar lezen, dan moest ik weer even iets anders gaan doen. Wat een corvee!
Toch was mijn nieuwsgierigheid om te weten, hoe de schrijfster aan deze ongein een eind zou maken te groot om het boek niet uit te lezen. Dat deed ik dus en de zucht nadat ik het eindelijk helemaal had gelezen, was waarschijnlijk op grote afstand hoorbaar.
Karakterloze, vlakke hoofdpersonen, die maar belangstelling (en tijd) voor één ding hadden, die woeste avonturen beleefden in dit deel, die niet echt geloofwaardig waren. Kortom: snel vergeten maar. Ik weet nu waar deze hype over ging en ben niet onder de indruk.

Boek 72: Vijftig tinten donkerder

Schrijver: E.L. James
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Prometheus
Oorspr. titel: Fifty shades darker (2011)
Gelezen op e-reader (e-pub)

Omdat de hype nu nog steeds voortduurt, ben ook ik toch maar begonnen aan deel twee van de serie.
Gelukkig gebeurt er in dit deel zo nu en dan wat. Iets anders dan de beroemde seks scènes, bedoel ik dan, want iedere paar bladzijden is er daar wel weer een van, in de slaapkamer of elders. Dat maakt het boek ook nu weer vrij eentonig en oninteressant. Het leest wel snel, want heel nauwkeurig hoef je die scènes niet te lezen: ze komen een paar bladzijden verderop toch weer terug.
De schrijfster had bedacht, dat enige spannende avonturen buiten de slaapkamer misschien toch ook wel goed zouden werken, dus nu komt er een ware schurk op het toneel. Joh!
Dan lezen we tenminste deel drie ook weer.
Je vraagt je wel voortdurend af, wanneer iemand die zo leeft, tijd heeft om zo'n groot bedrijf te runnen, al zijn personeel aan te sturen enz. Ook Anastasia heeft een baan. Waar haalt ze tijd en energie vandaan?
Nou ja, inmiddels ben ik al een eind gevorderd in deel drie. More of the same....

Boek 71: Was von einem Sommer blieb

Schrijver: Constanze Wilken
Jaar van publicatie: 2006
Uitg. Von Schröder. Berlin

Laura heeft kort geleden haar baby verloren en daarna liep ook de relatie met haar vriend Philip stuk. Ze is ontroostbaar.
Haar Italiaanse familie komt haar te hulp en regelt werk voor haar: ze moet de geschiedenis van de adellijke familie di Calvi in Bergamo gaan uitzoeken, schrijven en vertalen in het Engels. Dit ten behoeve van de schoonouders van de dochter van de huidige graaf, die Amerikaans zijn.
Laura stort zich op dit werk.
Ze raakt gefascineerd oor een marmeren beeld in de tuin bij de villa, waar de familie di Calvi woont. Ze vindt niets in de stukken over het beeld of over de mooie vrouw die is afgebeeld.
Bijna tegen haar wil wordt ze verliefd of graaf Massimo. De liefde is wederzijds.
Ook houdt Laura van de zoon van de graaf, Marcello. Met hem praat ze over het beeld en de mogelijke geschiedenis ervan.
Natuurlijk gebeurt er iets vreselijks, zodat Laura weer terugreist naar Hamburg en haar ouders. Gedesillusioneerd.

Wat een tranendal en wat een emoties. Ze spatten bijna van iedere bladzijde. Misschien was het de bedoeling om het Italiaanse temperament weer te geven, maar het kwam me wat ongeloofwaardig voor: één woord of zin en hup, daar kwamen de tranen of er werd met deuren geslagen en het huis of het vertrek uitgerend.
Geen moment begon ik het verhaal te geloven of te waarderen en ik was blij, dat het boek uit was. Te veel gezeur. Te lang. Te ongeloofwaardig. Te saai.

Boek 70: Sacre Bleu

Schrijver: Christopher Moore
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Harper Collins

Het duurde tot over de helft van het boek, voor ik een beetje begreep waar het allemaal over ging: de wisselingen van plaats, tijd en personages waren een beetje veel en ingewikkeld.
Het ging over schrijvers, vooral Franse, vooral impressionisten.
Het ging over een onduidelijk kromgebogen, bijna mismaakt mannetje, de Colorman, dat die schrijvers verf aansmeerde (bijna letterlijk), het ging over de vrouwen, veelal roodharig, waar de schilders helemaal bezeten van leken te zijn.
Wat was het verband? Wat moest ik er mee?

Toen ik het eindelijk een beetje doorkreeg, ging de schrijver het ook nog eens omstandig uitleggen. Dat was toen ook niet meer zo nodig.

Er is veel research gepleegd voor het boek, dat ook vol staat met afbeeldingen van genoemde schilderijen. Op de Kindle, want ik las dit als e-book, waren de kleuren niet te zien, gelukkig wel op de Kindle-app op de iPad. Volgens mensen die er verstand van hebben is Moore satiricus en erg grappig.
Inderdaad: af en toe moest ik even lachen om zijn beschrijvingen. Maar helaas niet vaak genoeg.

Boek 69: De jongen in de gestreepte pyjama

Schrijver: John Boyne
Uitg. Arena, Amsterdam
Jaar van publicatie: 2006
Oorspr. titel: The Boy in the Striped Pijamas
Audioboek, voorgelezen door Jeroen Spitzenberger

Er was weer eens tijd voor een luisterboek.
Dit boek leende zich er ook prima voor.
Eigenlijk is het een jeugdboek, waarin de onbegrijpelijke gruwelen van WO II een beetje voelbaar worden gemaakt.

Bruno, een jongetje van 9 jaar oud, woont met zijn ouders en zijn zusje van 12 in een mooi, groot huis in Berlijn. Hij heeft vriendjes, houdt van zijn omgeving en zijn familie.
Dan wordt zijn vader commandant van het kamp Auschwitz en alles verandert. De familie verhuist. Al Bruno's bezittingen worden ingepakt door het dienstmeisje, dat mee verhuist. Het bevalt hem niet in zijn nieuwe woonplaats. Hij heeft geen vriendjes, niets te doen en hij beleeft niets. Overal zijn soldaten, zelfs in zijn eigen huis en zijn vader ziet hij zelden. Hij heeft geen idee waarmee vader het zo druk heeft.
Vanuit zijn raam kijkt hij op een merkwaardige verzameling barakken, waar veel mensen schijnen te werken. Wonen ze er ook? Hij weet het niet. Het valt hem op, dat iedereen dezelfde gestreepte pyjama draagt.
Bij een van zijn tochten ontmoet hij een jongetje aan de andere kant van het hek. Ze raken met elkaar in gesprek en sluiten een soort vriendschap. Bruna neemt nu en dan wat eten voor zijn vriend mee. Wat de jongen hem allemaal vertelt? Dat kan toch niet waar zijn. Hij gelooft het niet, begrijpt het niet.
Tot alles hem duidelijk wordt.

Boek 68: Daughters-in-Law

Auteur: Joanna Trollope
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Black Swan, London

Rachel en haar man Anthony hebben drie zonen grootgebracht. Ze zijn nu allemaal het huis uit en hebben vrouwen en kinderen.
Rachel heeft het moeilijk met haar lege nest: ze ontleende te veel haar identiteit aan het moederschap. Ze hield van een huis vol mensen en verwachtte minstens, dat haar zoons en hun vrouwen vaak thuis zouden komen (en ze bedoelde dan bij haar thuis en niet bij de ouders van de schoondochters) en haar om raad en steun zouden vragen.

Dat gebeurt echter steeds minder. Rachel blijft haar adviezen geven. Ook ongevraagd en vaak ook ongewenst. Tact is niet haar grootste karaktereigenschap. Het is aanleiding tot wrijving bij de schoondochters en ook bij de zonen, die de kronkels weer glad mogen strijken.

Na diverse aanvaringen realiseert Rachel zich, dat ze haar zonen moet loslaten om ze te kunnen behouden.
Hoe moeilijk het haar ook valt, ze is in een nieuwe fase van haar leven terechtgekomen en zal er aan moeten wennen.

Boek 67: De dinsdagvrouwen

Schrijver: Monika Peetz
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Artemis & Co
Oorspr. titel: Die Dienstagsfrauen (uitg. Kiepenheuer & Witsch)
Vertaling Artemis en Bonella van Beusekom

Is het toeval? Alweer een boek over een pelgrimage, maar nu iets minder geslaagd dan die van Harold Fry. Toch las dit boek ook heel snel en plezierig.
Vijf vriendinnen komen iedere maand op dinsdag samen eten in hun vaste restaurant. Zij noemen zich vriendinnen, maar ze kennen elkaar toch niet echt goed en wanneer ze elkaar niet ontmoet zouden hebben op een cursus Frans, zouden ze nooit bevriend geraakt zijn. Ze zijn te verschillend. Toch houden ze hun maandelijks etentje al 15 jaar vol

Een keer per jaar gaan de dames samen een weekendje weg. Dit jaar wil Judith niet mee: haar man is kort geleden overleden, ze is nog erg in de rouw en wil de pelgrimage naar Lourdes, waaraan haar man ooit begon, in zijn naam gaan maken. De vriendinnen besluiten spontaan mee te gaan.

Kiki, een jonge ontwerpster en mannenverslindster, Caroline, geslaagd advocate en getrouwd met de al even geslaagde arts Philip. Estelle, altijd bezig met haar uiterlijk en met shoppen, dol op luxe en tenslotte Eva, ooit afgestudeerd als arts en veelbelovend in haar beroep, tot ze trouwde, kinderen kreeg en alleen nog slooft voor haar gezin.

Kunnen ze zo'n tocht wel aan? Kunnen ze zich losrukken van hun achtergrond? Is hun vriendschap bestand tegen de ontberingen van zo'n lange wandeling?

Boven op dit alles komen de vrouwen een geheim op het spoor, die alles op zijn kop zet en hun vriendschap hevig op de proef stelt.

Pinkeltje op reis

Schrijver: Dick Laan
Jaar van publicatie: (achtste druk) 1998
Uitg. Van Holkema & Warendorf/Unieboek bv. Houten

Het leek me wel een goed tegenwicht bij de vijftig tinten om dit derde deel van de Pinkeltje serie te lezen. Toch is het onderwerp een beetje gelijk: iemand gaat op onderzoek uit in de grote boze wereld.

Hier gaat Pinkeltje deze wereld verkennen, nog weer wat verder van het grote huis.Ik weet nog, dat ik als kind de serie ging waarderen met dit boek. De eerste twee delen had ik wel gelezen, maar nu werd het pas echt leuk. Ook het eind kon ik me plotseling weer herinneren, en niet omdat ik het onlangs heb voorgelezen - het moet echt zijn van de tijd, waarop ik dit als kind las.
In dit deel valt het minder op, dat de boeken al zoveel jaren geleden geschreven zijn.

Boek 66: Vijftig tinten grijs

Schrijver: E. L. James
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Prometheus en Textcase, Utrecht
Oorspr. titel: Fifty Shades of Grey
Vertaling: zie uitgeverij.
Gelezen op Sony e-reader (e-pub)

Dit boek las ik uit pure nieuwsgierigheid. Meestal interesseert het me niet, wat boven aan de bestsellers lijsten staat, maar deze trilogie staat internationaal al zo lang aan de top, dat ik besloot toch maar eens te gaan lezen waar dat precies over ging.
Er moeten veel lezers zijn met voyeuristische neigingen. Of mensen, die het boek kochten en niet wisten, dat het een boek was met weinig anders dan een wat onnozel meisje en een oversekste, te rijke man, die samen inbed duken, erover denken om in bed te duiken, net in bed geweest zijn of lustopwekkende spelletjes verzinnen (in hun ogen dan - de spelletjes zijn van het sm-soort), waarna ze dan toch weer in bed belanden. Je moet er van houden. Je moet er alleen niet aan denken, dat je zelf zo'n figuur tegenkomt. Behalve deze beide hoofdpersonen komen er nog een paar mensen in het verhaal voor, maar ze blijven een beetje 'behang', onbetekenende versiersels.
Het verhaaltje stelt ook al niet veel voor, maar toch ben je aan het eind van het boek benieuwd, hoe dit verder gaat. Gek eigenlijk.

Boek 65: Der Eid der Seherin

Schrijver: Stefanie Kaspers
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. Goldmann, München

De bibliotheek heeft er een gewoonte van gemaakt, tweede en derde delen van series op de plank te zetten, zonder dat eerdere delen van die serie aanwezig zijn of ooit zijn geweest (voor zover ik kan nagaan)
Ook Der Eid der Seherin was het tweede deel van een serie. Het boek kan heel goed op zichzelf gelezen worden, maar toch grijpt het af en toe terug op deel 1.
Dat was de eersteling van Stefanie Kasper: Die Tochter der Seherin.

Ook een ander boek dat ik deze keer meenam maakte deel uit van een serie, maar dat was een derde deel, dus dat gaat ongelezen retour. Jammer, want ook dat was een Duitse historische roman en ik houd nogal van dat genre.

In dit boek is het 1516. De hertog van Beieren, Wilhelm IV, heeft een nieuwe wet uitgevaardigd, waarbij zuiverheid bij het bierbrouwen werd geëist. Om het van kracht worden van deze wet te vieren nodigt hij de adel en andere machtige inwoners van Beieren uit voor een feest in Beieren. Ook Emma von Eisenberg en haar man Erik gaan met hun kinderen naar München.
Tijdens deze feestweek leert Emma de zuster van Wilhelm, Sabina, kennen. Zij is gevlucht voor haar wrede en handtastelijke echtgenoot, Hertog Ulrich von Württemberg. Ze heeft bloeduitstortingen over haar hele lichaam, hoest en spuwt bloed. Hertog Wilhem beschouwt de heelkundige kwaliteiten van Emma aanvankelijk als hokus pokus, maar hij verzoekt haar toch, haar verblijf in München te verlengen en zich om Sabina te bekommeren.
Ook in München is Sabina niet veilig. Zodra de toestand van de hertogin het toelaat, verlaat ze samen met Emma, Erik en de kinderen het hof in München en reist naar Augsburg. Haar kinderen zijn ondergebracht bij een tante en Erik wil die daar gaan halen. De vrouwen reizen verder. Zij worden echter gepakt en ontvoerd door de mannen van hertog Ulrich, Sabina blijkt ook zelf niet helemaal betrouwbaar. Spannende avonturen volgen.

Veel in dit boek is echt historisch, maar veel ook is ingevuld door de schrijfster. Ze heeft duidelijk veel onderzoek gepleegd voor dit werk, maar als je veel gegevens hebt, wil dat niet zeggen, dat je ze allemaal moet gebruiken. Nu is het wel een erg dik, lang boek geworden, dat best een beetje dunner had mogen zijn.
Dat is een euvel, dat bij dit soort boeken veel voorkomt.

Boek 64: Behind the scenes

Schrijver: Anita Notaro
Jaar van publicatie: 2004
Uitg. Bantam Books

Dit is een 'feel-good boek': het leest lekker snel, goedheid wordt beloond, misdaad, in de vorm van vervelend verwend gedrag, gestraft. Alles loopt natuurlijk helemaal goed af.

Libby Marlowe is de verwende hoofdpersoon. Zij heeft haar hele leven de wind in de zeilen: welvarende ouders, mooi huis, daarna een man, waar ze dol op is en die veel verdient, zelf een goede baan als tv-chef (kok), die haar beroemd maakt in het hele land (Ierland). Vooral die beroemdheid is haar naar het hoofd gestegen en ze terroriseert graag haar hele omgeving.

Annie Weller heeft minder geluk in het leven gehad. Haar moeder stierf toen ze elf was en ze moest de zorg voor haar vader en haar drie broers op zich nemen. Toen de broers het huis uit waren, mocht ze van haar vader aan zichzelf gaan denken. Ze volgde een opleiding tot actrice, maar toen ze net wat succes begon te krijgen liet haar gezondheid het afweten. Ze vocht zich terug, maar de ziekte had haar onzeker gemaakt. In elk geval hield ze haar goede humeur en positieve instelling.

Dan keert alles zich. Bij Libby begint alles mis te gaan, bij Annie gaat opeens alles zoals ze graag wilde.
Een ontmoeting tussen beide vrouwen leek eerst ondenkbaar, maar toch komt het, halverwege het boek, dus pas na 250 bladzijden, tot een ontmoeting. In een paar bladzijden worden het zelfs hartsvriendinnen. Wanneer Libby's wereld instort is daar Annie als steun en toeverlaat.
Ach ja. Zoals gezegd: het leest lekker.

Pinkeltje en zijn vriendjes

Schrijver: Dick Laan
Jaar van publicatie: 1998 (7e druk)
Uitg. Van Holkema en Warendorf
Pinkeltje-serie 2

Het was me vroeger nooit zo opgevallen, maar nu ik deze boeken met iets andere ogen lees, is Pinkeltje maar een vervelend mannetje: hij is super nieuwsgierig, klimt overal op en in, valt overal af en laat zich steeds weer in- en opsluiten. Maar ja: als hij dat niet zou doen, zouden er geen avonturen te vertellen zijn.

In dit tweede deel komt de hond Wiebelstaartje zich bij de vriendjes in het Grote Huis voegen. In deel 1 stonden de hoogtijdagen in de loop van het jaar centraal, nu is het meer het gewone dagelijkse leven, zoals het kinderen bekend moet voorkomen. Dat was in elk geval zo, toen deze verhalen bedacht werden, want tegenwoordig rijden er niet veel door paarden getrokken hooiwagens meer rond, waar je als Pinkeltje leuk zacht in kan vallen.
En hoe kan het, dat in het Grote Huis de ramen toch altijd openstaan, zodat die vervelende kraai Wipstaart zijn streken uit kan halen?

Boek 63: Hotel op de hoek van bitter en zoet

Schrijver: Jamie Ford
Jaar van pulicatie: 2009
Uitg. Mistral, Amsterdam
Vertaling: Jan Smit
Oorspr. titel: Hotel on the corner of bitter and sweet (Ballantine Books, New York, 2009)

Als je in West Europa een boek leest over de tijd van de tweede wereldoorlog, gaat dat altijd over de strijd tussen Duitsers en andere West-Europeanen. In dit boek gaat het over gebeurtenissen,. waar we hier nauwelijks weet van hebben

Het speelt zich af in Seattle, beurtelings in de jaren 1942-1945 en in 1986.
In de jaren '40 kende Seattle zowel een bloeiende Chinezen als Japanse wijk. Beide groeperingen haatten elkaar vanwege oorlogshandelingen in het verleden. De jongeren voelden zich echter Amerikaan en hun ouders wilden dat ook graag stimuleren. Ze stuurden hun kinderen naar Amerikaanse scholen en eisten, dat ze ook thuis Engels spraken, hoewel ze dat zelf niet of nauwelijks konden verstaan.

Op school worden kinderen van Chinese of Japanse afkomst getreiterd door Amerikaanse leerlingen. De hoofdpersonen van het boek, Henry en Keiko, ontmoeten elkaar tijdens hun verplichte werk in de keuken van hun school, waar ze eten moeten opscheppen tijdens de lunchpauze, voor hun medeleerlingen. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen de twee. Keiko wordt echter, samen met haar familie, weggevoerd uit Seattle en gevangen gezet in een concentratiekamp. Henry probeert steeds weer haar op te zoeken en te ontmoeten, maar uiteindelijk verliezen ze elkaar uit het oog.

De vader van Henry is daar schuldig aan: hij zorgt ervoor, dat hun brieven elkaar niet bereiken.

Henry trouwt met een Chinees meisje en krijgt een zoon.

In 1986 is Ethel, de vrouw van Henry, overleden. Hij komt langs het Japanse hotel in de stad, dat eindelijk gerestaureerd gaat worden. In de kelder zijn de bezittingen gevonden van de Japanse inwoners van Seattle, die ooit alles hadden moeten achterlaten. Henry gaat op zoek naar de bezittingen van Keiko en haar familie.
Hij zoekt vooral naar een oude vinyl plaat van zijn oude vriend, de saxofonist Sheldon, met jazzmuziek: een nummer speciaal voor Keiko en hem gespeeld op een avond in een club, waar hij en Keiko waren binnengesmokkeld door een bekend jazzpianist uit die dagen.
Eindelijk vertelt Henry zijn zoon een en ander over de gebeurtenissen in de oorlog. Zijn zoon en diens vriendin raden hem aan op zoek te gaan naar Keiko. Als ook Sheldon, op zijn sterfbed, Henry vraagt alles 'in orde te maken', gaat Henry toch op zoek.

Geweldig, ontroerend, indrukwekkend.

Boek 62: The diary of an American au-pair

Schrijver: Marjorie Leet Ford
Jaar van publicatie: 2001
Uig. Chatto & Windus, London

De bedoeling was een simpel boekje te vinden, na de wat dikere en zwaardere voorgangers. Het leek in eerste instantie ook wel gevonden te zijn met dit verhaal van de Amerikaanse Melissa, die als au-pair komt werken in een lichtelijk aristocratisch gezin in Londen. De heer des huizes zit in het parlement, mevrouw is 'van stand' en voert dus weinig uit, want dat is ze niet gewend na een jeugd vol nannies en huispersoneel,  en drie kinderen, waarvan de jongste, Claire, doof is en nooit heeft leren praten.

Melissa mag voor de kinderen zorgen en mevrouw commandeert haar. Ze kan weinig goed doen, maar moet voor een hongerloontje bijna alleen het hele huishouden doen en maakt een groot aantal uren. Vaak overweegt ze te vluchten, terug naar de VS.

Maar ze raakt gehecht aan de kinderen, aan het Engelse leven. De familie brengt veel tijd door bij de wederzijdse ouders, in Schotland. Hoewel de lucht en het leven daar eerst alleen maar grijs lijkt te zijn, gaat het toch steeds beter bevallen. Melissa houdt vol en blijft.

Intussen probeert ze haar eigen leven uit te stippelen. Wat wil ze eigenlijk echt. Wil ze wel trouwen met haar Amerikaanse vriendje Tedward, waarmee ze verloofd is en was, maar met wie ze op het laatste moment toch nog even niet ging trouwen, zoals de plannen wel waren?
Of geeft ze de voorkeur aan haar Engelse vriend Simon?
Gaat ze weer werken in de reclame, zoals voorheen of zoekt ze iets anders? Gaat ze schrijven - een van haar grote liefdes. Ook in Engeland houdt ze een dagboek van haar belevenissen bij en stuurt verslagen van haar kooklessen naar een bekende in Amerika, die ze publiceert.

Het is dus niet een oppervlakkig verhaal geworden over een jong meisje, die een zomer in Engeland doorbrengt. Met veel oog voor detail geeft de schrijfster de gebeurtenissen weer. De vele verhalen van en over de andere personages maken het boek interessant.

De avonturen van Pinkeltje

Schrijver: Dick Laan
Uitg. Van Holkema & Warendorf
Jaar van publicatie: 1995 (deze uitg.)
Bewerking van Suzanne Braam
Tekeningen van Julius Ros

Op onze boekenplanken staat een volledige reeks Pinkeltjes, met de bedoeling deze voor te lezen aan onze kleinkinderen. Natuurlijk komt dat er niet van en de ruimte kunnen we goed voor andere boeken gebruiken. Binnenkort verdwijnt deze serie dan ook van de plank.
Omdat ik toch steeds weer begon met deel 1, en zelfs dat niet helemaal uit kreeg, ben ik nu van plan, voor ik de serie weg doe, de boeken 'even' te lezen en dus begon ik weer met deel 1.

Het is puur jeugdsentiment. Ik herinner me nog, dat de juf van de lagere school het boek voorlas, dat ik het daarna zelf las, en natuurlijk, meer recent, dat ik het herhaaldelijk voorlas.
Nu lees ik anders. Ik let meer op de stijl en zie, hoe snel kinderboeken verouderen. Het verhaal zelf is nog goed te lezen, maar wanneer de kerstboom met brandende kaarsjes ter sprake komt, vraag je je af, welk kind van nu die ooit heeft gezien.

Verder is het een herkenning van de muisjes, Snorrebaard de poes, Wipstaart, de vervelende kraai, Zilverdraadje de spin die in de klok woont, en nog wat dierenvriendjes. Taal en plaatjes zijn supereenvoudig, maar aangenaam.

Boek 61: Met de Franse slag

Schrijver: Julia Stagg
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. The house of books, Vianen/Antwerpen
Vertaling: Yvonne de Swart
Oorspr. titel: L'Auberge, uitg. Hodder & Stoughton, GB

De schrijfster zou zich hebben kunnen laten inspireren door het tv-programma 'Het roer om', want dit is een verhaal, zoals in dat programma vaak voorkomen.
Een Engels echtpaar, Lorna en Paul, koopt een leegstaand, vervallen pand, waarin ooit een 'auberge' gevestigd was. In de Pyreneeën. Ze zagen het tot nu toe alleen in de zomer, bij mooi weer, maar wanneer ze alles in Engeland verkocht hebben en bij hun nieuwe pand aankomen, is het weer slecht, de toestand in de oude herberg nog slechter en de tegenwerking van het gemeentebestuur in de persoon van burgemeester Serge Papon enorm groot. De burgemeester en zijn makkers bedienen zich van list en bedrog, want de herberg aan buitenlanders verkopen was toch niet mogelijk. Vooral niet, omdat de zwager van Serge belangstelling heeft voor de zaak.
Langzaam dringt het tot de dorpelingen door, waar de burgemeester mee bezig is. Ze besluiten Lorna en Paul te helpen.
Natuurlijk loopt het goed af.

Een grappig boekje, snel gelezen, met niet teveel betekenis.

Boek 60: Die Kinderdiebin

Schrijver: Mila Lippke
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. List Taschenbuch, München

Op de kaft staat, dat dit een 'Historischer Kriminalroman' is. De aanduiding van de bibliotheek, die er een speurdersstickertje achterop plakte, zou dus terecht kunnen zijn. Toch vond ik de historische kant van het boek interessanter en indrukwekkender dan de speurderskant. Op afstand zag je aankomen, wie de dader moest zijn, maar het was spannend om te lezen, hoe alles zover had kunnen komen en hoe het zou aflopen.
Ook de geschiedenis van de gynaecologie die als terloops wordt behandeld was interessante lectuur. Zoals de schrijfster in haar nawoord zelf ook stelt: maar goed, dat mijn kinderen niet in die tijd geboren zijn!

Ook het standsverschil in een stad als Berlijn in de 19e eeuw en de verschillen in mogelijkheden tussen mannen en vrouwen zijn duidelijk beschreven in het boek.
Cecilie, de hoofdpersoon, is van goede komaf, maar wanneer ze haar verloving met een rijke baron, een door haar ouders zeer gewenste partij, verbreekt, en bovendien gaat werken bij de gerechtelijk patholoog, om zo geld te verdienen voor een latere studie geneeskunde, verbreekt haar familie het contact met haar. Wanneer ze oude bekenden uit haar vroegere leven ontmoet, willen ze haar niet meer kennen en spreken kwaad over haar. Het dienstmeisje uit haar ouderlijk huis roept haar hulp in, wanneer ze een baby krijgt. Met een keizersnede, een hachelijke onderneming in die dagen, komt het kind ter wereld, de moeder overleeft het ternauwernood, het kind verdwijnt direct na de geboorte.
Ook andere pasgeborenen verdwijnen spoorloos, zelfs een aantal van de moeders.
Dan wordt een nog net levende baby uit de rivier de Spree gevist, vervolgens een dode baby. Meer raadselachtige zaken rond geboortes komen aan het licht. Cecilie en haar baas en mentor Hektor gaan op onderzoek uit.

Mila Lippke schrijft voor de televisie. Ze gebruikt (daarom?) beeldende taal, die maakte, dat het Duits voor mij heel eenvoudig te volgen was. Weer een boek, waarin je bleef lezen!

Boek 59: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Schrijver: Rachel Joyce
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Cargo, Amsterdam
Vertaling: Janneke Zwart
Oorspr. titel: The unlikely pilgimage of Harold Fry (Doubleday, London, 2012)

Ik las over dit boek in de krant, geloof ik, maar zeker weet ik het niet meer. In elk geval zag ik ergens een enthousiast verhaal over een boek, dat eerst als middaghoorspel op de BBC was uitgezonden. Het sprak me aan en omdat ik toch in de bibliotheek was, keek ik, of het aanwezig was. Nee dus.
Ik zocht een handvol andere boeken uit, en ging naar de uitcheckbalie. Toevallig keek ik naar de tafel met zojuist ingeleverde boeken, en wat lag daar? Juist, het gezochte boek. Met gezwinde spoed werd een van de andere boeken weer ingeleverd en omgeruild voor Harold Fry. Wie zegt, dat toeval niet bestaat?
Spijt heb ik niet gekregen van mijn ruil: hoewel ik de laatste tijd een goede hand van boeken uitzoeken heb, was dit een van de beste van de laatste tijd.

Het lijkt zo op het eerste oog een 'gewoon' verhaal, over een gepensioneerde man, die het thuis maar moeilijk kan vinden. Zijn vrouw en hij praten niet echt meer met elkaar, de muren vliegen op hem af.
Dan ontvangt hij een brief van een oud-collega: zij hebben elkaar uit het oog verloren, want ze was plotseling vertrokken uit de brouwerij, waar beiden werkten. Nu schrijft ze, dat ze is geopereerd en kanker heeft in een terminaal stadium.
Hij besluit haar een briefje te sturen en gaat op weg om dat te posten.
De brievenbus lijkt te dichtbij en hij loopt verder, naar de volgende, denkt hij. Dat wordt nog een verdere en uiteindelijk besluit hij, het hele stuk van meer dan 1000 km naar Queenie toe te lopen. Hij schrijft haar, dat hij haar komt opzoeken en dat ze niet mag sterven, voor hij is aangekomen.

Steeds meer wordt duidelijk over Harold Fry en zijn verleden, zijn vriendschap met Queenie, zijn relatie met zijn vrouw en zoon David.

Tijdens zijn wandeling ziet Harold veel zeer verschillende mensen. Hij leert van alles over de natuur. Voor het eerst in zijn leven wordt hij zich bewust van de wereld om hem heen. Van wat hij wel wil, en wat hij niet kan waarderen. Wie zijn vrienden zijn, en wie hij zou moeten wantrouwen.

Het was moeilijk om het boek weg te leggen.

Boek 58: De vrouw van de senator

Schrijver: Sue Miller
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. De Bezige Bij
Vertaling: Guus Houtzager
Oorspr. titel: The senator's wife (Knopf, New York, 2008)

Een jong echtpaar verhuist naar een universiteitsstadje, omdat de man daar werk aan de universiteit heeft gekregen. Ze kopen hun eerste huis: een twee-onder-een-kap woning. De andere helft van het huis is van een bekend senator, en dat is voor Nathan de reden om dit huis te willen kopen. Zijn vrouw Meri zegt het niets, maar ze schikt zich erin. Ze ontmoet Delia, de vrouw van de senator en raakt geboeid door haar. Het is een wat raadselachtige vrouw, altijd elegant en keurig, altijd wetend, wat op een bepaald moment gedaan moet worden. De senator, haar man Tom, is nooit te zien.
Hij blijkt dan ook niet bij Delia te wonen. Na zijn talrijke slippertjes heeft Delia besloten, dat ze wel getrouwd wil blijven met Tom, want ze houdt nog steeds veel van hem, maar zijn overspelig gedrag kan ze niet langer verdragen. Haar kinderen begrijpen niet, hoe ze toch nog kan helpen bij zijn politieke campagnes voor herverkiezing.

Meri sluit een soort vriendschap met Delia. Ze past op haar huis, wanneer Delia tijd doorbrengt in haar huis in Parijs.

Dan krijgt Tom een beroerte. Delia besluit hem zelf thuis te verzorgen, ondanks tegenstand van haar kinderen. Door deze beslissing verandert alles.

Boek 57: De vrouw met de sleutel

Schrijver: Vonne van der Meer
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Contact, Amsterdam

Vonne van der Meer is een vertelster van verhalen. Net als in het vorige boek dat ik van haar las, oer het vakantiehuisje op Vlieland en de tijdelijke bewoners, vertelt ze ook hier verhalen over mensen.
Het zijn de mensen die gereageerd hebben op de advertentie van Nettie, de ik-figuur uit het boek. Na het overlijden van haar man zoekt ze werk. Niet alleen om geld te verdienen, maar ook om weer mensen te ontmoeten. Ze plaatst een advertentie waarin ze aanbiedt anderen te komen voorlezen voor het slapen gaan, en om ze te komen instoppen. Ze zet in de advertentie: Beslist geen seks. bedoel., maar ze raakt toch zeer betrokken bij al haar 'klanten'. Meer zelfs dan ze zou willen en vooraf bedacht had.
Opnieuw een boek dat snel gelezen is, maar zeer de moeite waard.

Boek 56: Q staat voor Qui-vive

Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 2003
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Vertaling: Wim Hollerman
Oorspr. titel: Q is for Quarry
Oorspr. uitg. Putnam, New York, 2002

De inspiratie voor dit zeventiende deel in de alfabet serie ontleende Sue Grafton aan een onopgeloste moord, waarbij een vrouw/meisje vermoord werd aangetroffen in een steengroeve. Niemand kende de identiteit van het slachtoffer.
Jaren later raakte de schrijfster geïnteresseerd in deze zaak, deed verder onderzoek en dit was zelfs de oorzaak, dat de politie het onderzoek weer opende. Met natuurlijk wel het verschil, dat Kinsey Millhone de zaak wel oplost. De schrijfster stelt dan ook nadrukkelijk, dat ze veel zelf heeft verzonnen, van de oorzaken die tot deze moord hebben geleid en ook veel van de personages zijn door Grafton bedacht. Wel hoopt ze, dat iemand het echte slachtoffer uit dit verhaal zal herkennen en contact zal opnemen met de politie.

Het is, geheel in de trant van de serie, weer een aangenaam boek om te lezen. Spannend, met veel aandacht ook voor het leven van Kinsey zelf, die hier meer te weten komt over haar eigen familie, die dicht bij deze steengroeve woonde. Omdat haar moeder trouwde met een man, die niet naar de smaak van haar familie was, werd het contact indertijd verbroken.

De zoektocht naar de identiteit van de 'Jane Doe', zoals een onbekend slachtoffer genoemd wordt, eindigt in een voor Kinsey gevaarlijke jacht op een moordenaar. Kinsey moet dus weer op haar qui-vive zijn.

Boek 55: Spinning Forward

Schrijver: Terri DuLong
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. Kensington Books

Ook dit boek viel me een beetje tegen.
Het gaat over een vrouw, Sydney Webster, die weduwe wordt, wanneer haar man een autoongeluk heeft gehad. Hij blijkt alleen (gok)schulden na te laten, dus ze moet haar huis uit.

Ze gaat met haar hond Lily naar een vriendin, Alison, die haar onderdag geeft in haar bed & breakfast, in Cedar Key, op een eiland voor de kust van Florida. Omdat Sydney niet goed weet, wat ze met haar tijd en haar leven aan moet, stimuleert Alison haar weer te gaan spinnen en breien. Activiteiten, waarin ze ooit veel plezier had gehad. Ook adviseert Alison haar op zoek te gaan naar haar natuurlijke ouders, van wie ze niets weet. Ze is als baby geadopteerd.

Braaf doet Sydney dit alles, ze opent zelfs een wolwinkel, Sinning Forward, en gaat ook de vezels spinnen van huisdieren, vooral hondenhaar.

Ze ontmoet een kunstschilder, die ook belangstelling had voor het pand, waarin ze haar winkel wil beginnen. Ze ziet hem als concurrent en heeft een hekel aan hem. Dat verandert langzamerhand.

Ze sluit vriendschap met diverse inwoners van het eiland en vindt tussendoor even haar echte ouders. Heel toevallig allemaal. Beetje te. Toen ik dit boek kocht, had ik de indruk, dat het zou gaan over het reilen en zeilen in de wolwinkel. Dat komt echter maar heel marginaal aan bod. Het is een eindeloze herhaling van hetzelfde: weer op bezoek bij iemand, weer iemand ontmoeten, weer diepzinnige gesprekken. Het ging erg vervelen op de duur.

Boek 54: Through the grinder

Schrijver: Cleo Coyle
Jaar van publicatie: 2004
Uitg. The Penguin Goup, The Berkley Publication Group
A Coffeehouse Mystery 2

Deze serie 'cozy mysteries' kan ik wel waarderen. Het gaat over koffiehuishoudster Clare. Koffie is heel belangrijk voor haar en ze maakt het klaar op veel verschillende manieren. Recepten staan achterin het boek.

Klanten van het koffiehuis worden vermoord. Of misschien pleegden ze toch zelfmoord? Inspecteur Quinn, klant en vriend van Clare, vermoedt, dat het om moord gaat.
Clare wordt verliefd op een van haar mannelijke klanten, tot ongenoegen van haar ex-man Matteo en van inspecteur Quinn: beiden zijn jaloers, maar bovendien verdenkt Quinn Bruno van de moorden. Clare gaat op onderzoek uit, geholpen door Matteo, want hun dochter Joy lijkt bedreigt te worden.

Veel beschrijvingen van de straten van new York, veel beschrijvingen van het zetten van koffie en het serveren ervan, maar toch wel een gezellig boekje om in de caravan en de zon te lezen.

Boek 53: Death of a cozy writer

Schrijver: G.M.Malliet
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. Midnight Ink, Llewellyn Publications
A St. Just Mystery
Gelezen op de Kindle.

De tweederangs schrijver van speurdersromans, Sir Adrian Beauclerk-Fisk nodigt zijn vier verwende kinderen, allemaal verwend en volwassen, en zijn ex-vrouw uit voor een diner ter gelegenheid van zijn geplande huwelijk. Geen van allen had een idee van deze plannen en geen van allen is er enthousiast over: het kost hen een deel van de erfenis.
Zo is daar de oudste zoon Ruthven, net zo meedogenloos als zijn vader, specialist in het 'saneren' van bedrijven, door de werknemers te ontslaan en het bedrijf met winst door te verkopen, en zijn vrouw Lilian, die aan niet kan denken dan haar society bestaan. Meestal vindt ze moord maar lastig.

De enige dochter is Sarah, te dik en ongelukkig, schrijfster van kookboeken.

Albert, de jongste zoon, is mislukt acteur en dronkenlap. Hij probeert Sarah te beschermen.

George, deugt nergens voor, drugsgebruiker, ondernemer, playboy, erg tevreden met zichzelf, komt met zijn nieuwe vriendin Natasha naar het feest. De anderen vragen zich af, wat ze in hem ziet.

Chloe, de ex-vrouw, besluit toch maar niet op het feest te komen.

Mrs. Romano, de huishoudster, is de enige, die nog met Sir Adrian kan opschieten, maar het bericht van zijn huwelijksplannen overvalt ook haar.

Haar zoon Paulo is eigenlijk butler, maar hij laat het werk graag aan zijn moeder over. Hij luistert graag aan deuren.

Tenslotte is daar Violet, de aanstaande bruid. Haar verleden blijkt enige geheimen te bevatten.

De politiemannen, die de moorden die gepleegd worden moeten oplossen, hebben wel erg suggestieve namen (hoe geestig nu weer - net als de rest van het boek: ha-ha...): Porter, Fear, Malenfant en de bijna geniale St. Just.

Zoals al opgemerkt: het boek was me net wat te grappig. Alle cliché's van speurdersromans werden gebruikt. Wel opzettelijk als cliché, maar toch, of misschien wel daarom, erg vervelend. Het moest ook wel erg ingewikkeld gemaakt worden en de lezer werd geacht, daardoor op het verkeerde been gezet te worden. Ach ja.

Boek 52: Augusta's huis

Schrijver: Majgull Axelsson
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. De Geus
Vertaling: Janny Middelbeek-Oortgiesen
Oorspr. titel: Slumpvandring (Bokförlaget Prisma, Stockholm, 2000)

Bij het lezen van de eerste honderd bladzijden bleef ik twijfelen, of ik dit boek wel zou gaan uitlezen. Het was deprimerend, het tempo was laag, ik kon de namen van de hoofdpersonen niet uit elkaar houden, of liever: hun relaties. Wat hadden al deze fragmenten met elkaar te maken?

Op de een of andere manier raakte ik toch geboeid door de levens van Augusta, Olga, Siri, Carina, Angelica en Alice. De laatsten allemaal dochters, kleindochters en, in het geval van Angelica, achterkleindochter van Augusta. De belevenissen van Augusta, Alice en Angelica worden vooral beschreven. Zij maken allemaal gebruik van het huis van Augusta. Het is een vluchtplaats voor ze, wanneer ze het leven niet meer goed aankunnen. Het is deprimerend om te zien, hoe weinig invloed ze hebben op hun eigen leven: ze maken steeds weer de fouten, die vorige generaties ook maakten. Ze vallen voor de verkeerde mannen, worden niet begrepen door hun omgeving, hebben geen of slecht contact met hun ouders. Ze worden bedrogen door hun echtgenoot of mishandeld door een stiefvader. En ze zijn vooral allemaal heel eenzaam.

Boek 51: VSV

Schrijver: Leon de Winter
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. De Bezige Bij

Weer zo'n boek, 'dat je gelezen moet hebben'.
Nu houd ik niet zo heel erg van het werk van Leon de Winter, dus ik moest wat aarzeling overwinnen, voor ik hieraan begon.
Het bleek een zeer leesbaar, zelfs spannend, boek te zijn.
Het gegeven, waarover de kranten al het nodige geschreven hadden, sprak me ook al niet erg aan: na zijn dood was Theo van Gogh in een soort vagevuur terechtgekomen. Daar kreeg hij een opleiding tot beschermengel. Zijn opdracht luidde: zorg, dat je ene Max, hem tot dan toe volledig onbekend, maar drager van het hart van zijn opleider tot BE (beschermengel), beschermt. Gek genoeg doet Theo dat met overgave.

Een stoet bekende Nederlanders trekt voorbij, De Winter zelf daarbij inbegrepen. Het verhoogt de leesvreugde, ik kan niet anders zeggen, maar als het boek uit is, denk je toch even mmmm..... Vind ik dit nu echt geslaagd? Zou ik zelf zo in een boek willen voorkomen? De vraag stellen is hem beantwoorden.

De Winter legt een ingewikkelde knoop van mensen en hun relaties. Het hangt van toevalligheden aan elkaar, er komen engelen in voor, en aan het eind is de knoop netjes ontward.
Je vraagt je steeds af, wat waarheid is. Hoe ver gaat vriendschap? Hoe ver de liefde van ouder voor kind, en andersom? Wat is belangrijk?
Het is allemaal stof tot nadenken. Het leest daarbij ook nog als een trein. Daarom: VSV is echt een boek, dat je gelezen moet hebben!

Boek 50: P staat voor Pijngrens

Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 2001
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Vert. Wim Holleman
Oorspr. titel: P is for Peril (Putnam, New York, 2001)
Deel 16 van de serie over de privé detective Kinsey Millhone

De Engelse versie hiervan blijk ik een aantal jaren geleden gelezen te hebben, maar ik herinnerde me er helemaal niets meer van. Vreemd, meestal weet ik na de eerste bladzijde al, dat ik een boek eerder heb gelezen.
In elk geval vond ik het weer een heel plezierig boek om te lezen, net als de andere boeken uit deze serie, die ik gelezen heb. Toen ik het nakeek, zag ik, dat dat er eigenlijk helemaal nog niet zo veel zijn. Grafton is al bijna door het alfabet heen, ik nog lang niet. Dit was een afgeschreven boek bij de bibliotheek en ook het volgende deel, de Q, stond daartussen. Ze gingen natuurlijk mee naar huis: goed voor een zomers stukje leeswerk.

Kinsey moet de verdwijning onderzoeken van de directeur van een geriatrische kliniek. Zijn eerste vrouw neemt haar in dienst. Ze ontdekt al gauw, dat er in deze kliniek fraude is gepleegd op uitgebreide schaal en andere leidinggevenden proberen de schuld af te schuiven op de verdwenen Dr. Dowan Purcell.
In de tussentijd probeert Kinsey een nieuw kantoor te vinden: wat ze nu huurt, bij advocaat Lonny, is te veel geroddel naar haar zin. Ze vindt de ideale ruimte, maar helaas: haar bijna nieuw huisbazen blijken niet zo betrouwbaar.
Spannend en verrassend, zoals gewoonlijk.

Boek 49: Vinexvrouwen

Schrijver: Naima El Bezaz
Jaar van publicatie: 2010
Uitg. Querido, Amsterdam
e-boek

Het gebeurt niet zo vaak dat ik hardop moet lachen om een boek, maar dat gebeurde nu toch wel een aantal keren. Het is altijd verfrissend, om te zien hoe buitenlanders over Nederlanders en hun vreemde gewoontes bekijken.
Naima woont met man en twee kleine dochters in een vinexwijk. Ze voelt zich er allesbehalve gelukkig. Haar troost vindt ze in het beschrijven van de zaken, die ze om zich heen ziet.

Het leest supersnel en is heerlijk voor een warme zomerdag. Ik ben benieuwd naar het volgende deel.

Boek 48: London Fields

Schrijver: Martin Amis
Jaar van publicatie: 1989
Uitg. Penguin Books Ltd.

De recensies waren zo lovend, dat ik dit boek kocht, kort nadat het op de markt was gekomen. Ik begon er enthousiast in te lezen, maar al gauw besloot ik het 'even' terug op de boekenplank te zetten: ik kon er niet in komen.

Nu, zo'n twintig jaar later, verscheen er een nieuw boek van Martin Amis, met opnieuw lovende kritieken. Zou ik toch niet nog eens...??

En ik zou. Ik pakte het boek van de plank, begon enthousiast te lezen. Met hetzelfde resultaat als twintig jaar geleden: ik vond er echt helemaal niets aan! Ik begreep niet wat ik las, wat ik wel begreep, vond ik vervelend. Toch maar doorlezen: misschien kwam het nog goed tussen mij en dit boek.

Nee dus. Nu, 470 (470!) bladzijden verder (zeg niet dat ik geen doorzettingsvermogen heb getoond), ben ik blij dat het uit is. Het was (in mijn ogen dan) niets en het werd ook niets. Wat een vervelend verhaal over vier mensen in Londen, die niet alleen mij, maar ook zichzelf verveelden. Iedereen bedriegt iedereen. Vooral het enige meisje, Nichola, is erg goed in toneelspelen en speelt voor ieder van de drie heren een andere rol.

Alle drie zijn ze min of meer verliefd op haar. Voor de nietsnuttige 'oplichter' en superdarter (nou ja) Keith is dat gewoon, die is altijd op jacht naar alles wat er als vrouw uitziet.
Guy heeft het moeilijk met zijn onhandelbare zoontje Marmaduke en krijgt daarom problemen met zijn vrouw, de rijke Amerikaanse Hope. Hij heeft het gevoel, dat zijn leven hem door de vingers glijdt en vlucht naar Nichola.
Tenslotte is er de schrijver Sam, die ongeneeslijk ziek is, nog een boek wil schrijven voor hij sterft, maar helaas zelf geen fantasie heeft. Hij schrijft dus de belevenissen van de andere drie op. Ze vertellen hem alles, denkt hij, maar ongemerkt speelt hij zijn eigen rol is dit drakenverhaal.

Ik koop de nieuwe Amis maar niet.

Boek 47: Wit is het nieuwe zwart

Schrijver: Jennifer Close
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Boekerij, Amsterdam
Vertaling: Elinor Fuchs
Oorspr. titel: Girls in white dresses (Bond Street Books, 2011)

Dit was bedoeld als tussendoortje voor een mooie zomerdag en daaraan voldeed het helemaal. Het is, volgens de tekst op de kaft, 'Sex and the City voor een nieuwe generatie', en ook in die tekst kan ik me wel vinden.

Het is het verhaal van een groep vriendinnen, die bij elkaars huwelijk als bruidsmeisje optreden, tot er een paar zijn, die lichtelijk wanhopig beginnen te worden: ze konden wel een overblijven. Toch zijn ze ook niet helemaal enthousiast over bruiloften, huwelijken en mannen. De spanning loopt soms hoog op.

Het moderne stadsleven geeft de nodige stress, dat is wel duidelijk, ook in dit boek.

Boek 46: Met hart en ziel

Schrijver: Nicholas Sparks
Jaar van publicatie: 2006
Uitg. The house of Books
Vertaling: Annemarie Verbeek
Oorspr. titel: True believer (Uitg. Warner Books, New York, 2005)

Jeremy Marsh is wetenschapsjournalist en heeft zich de laatste tijd gespecialiseerd in het ontraadselen van geheimzinnige zaken. Hij heeft succes geoogst tijdens de ontmaskering van een helderziende op televisie en zal nu onderzoeken, waar de geheimzinnige lichtjes op een begraafplaats in North Carolina vandaan komen. In spoken gelooft Jeremy niet, dus het verschijnsel moet ergens anders door ontstaan.

Jeremy is een echt stadsmens en hij kijkt wat neer op de wel erg stille stadjes en dorpjes in het zuiden. De economische omstandigheden zijn daar zo slecht, dat veel mensen vertrokken zijn.

De inwoners hebben hun hoop gevestigd op Jeremy en zijn verhaal over de 'spoken' op het kerkhof. Hij werkt niet lekker mee. De burgemeester doet zijn uiterste best om hem in de watten te leggen, Doris, de vrouw die hem een brief over de lichtjes had geschreven eveneens en de bibliothecaresse Lexie, de kleindochter van Doris (en niet het nichtje, zoals op de achterflap staat) ook. Jeremy en Lexie worden verliefd op elkaar, maar beiden zijn,. na eerdere ervaringen met de liefde, wat huiverig voor een nieuwe relatie.

Het boek leest wel vlot, maar het kabbelt maar voort en uiteindelijk wordt het wat saai. Het is erg voorspelbaar allemaal en niet echt opwindend. De 'grote tegenstellingen' tussen stad- en plattelandsmensen en de minachting van de ene kant en het onderdanige van de andere stoorden me nogal. Een beetje erg Amerikaans was het ook. Toch wel een aangenaam boek voor de zomer.

Boek 45: De boekhandelaar van Kaboel

Schrijver: Asne Seierstad
Jaar van publicatie:2003
Uitg. De Geus
Vertaling: Diederik grit
Oorspr. titel: Bokhandleren i Kabul (J. W. Capellens ForlagAS)

De schrijfster is een Noorse journaliste, die na de val van de taliban een aantal maanden mocht inwonen bij de familie van een boekhandelaar in Kaboel.
De boekhandelaar leek een moderne man, voor Afghaanse begrippen, maar in werkelijkheid was hij nog een echte huistiran van de oude stempel: zijn wil was wet.

De macht van mannen is nog onverminderd groot. Vrouwen hebben weinig in te brengen. Doen wat van ze gevraagd wordt en verder de mond houden.

Het is een vrij journalistiek, afstandelijk verhaal geworden. De schrijfster vertelt veel. De huidige leefomstandigheden in Afghanistan beschrijft ze goed en uitgebreid. Ze maakt wel de aantekening, dat ze maar bij één familie woonde en dat het er in andere, vaak minder welgestelde, families anders aan toe zal gaan. Toch: de omstandigheden in het land zijn goed opgeschreven.

Zelf vond ik het aantal onderwerpen wat groot, het verhaal te omvangrijk. De invloed van de schrijfster op het dagelijks leven in het gezin wordt totaal niet beschreven. Licht onbevredigend dus.

Boek 44: The twenty dollar bill

Schrijver: Elmore Hammes
Jaar van publicatie: 2007
Kindle boek.

De korte verhalen van Hammes zijn gepubliceerd in diverse tijdschriften, varierend van obscure e-tijdschriften, tot landelijke (Amerikaanse) bladen. Zijn boeken zijn te koop in de meeste boekhandels daar en als e-boek uitgave.

De gang van een biljet van 20 dollar wordt gevolgd. Iedereen die het in zijn of haar bezit krijgt wordt in dit boek beschreven. Tenminste: voor zolang het bezit ervan duurt. Het zijn dan ook een groot aantal korte schetsen, waarin een momentopname wordt gemaakt van het leven van al deze personen.
In het begin is dat wel een leuk idee, maar al snel blijkt, dat ik geen liefhebber van korte verhalen ben en dat mijn belangstelling minder wordt.

Het boek leest wel vlot en is ook wel aardig, maar meer ook niet.

Boek 43: De verdrijving uit de hel

Schrijver: Robert Menasse
Jaar van publicatie: 2002
Uitg.: De Arbeiderspers Vertaling: Paul Beers
Oorspronkelijke titel: Die Vertreibung aus der Hölle
Oorspr. uitg.Suhrkamp, Frankfurt am Main, 2001

De historicus Victor, uit Wenen, gaat naar een reunie van zijn middelbare school. Het eindexamen is vijfentwintig jaar geleden. Hij heeft geen goede herinneringen aan de school en aan zijn leerkrachten zowel als aan de leerlingen.
Tijdens het diner confronteert hij zijn oude leraren met hun nazi-verleden. Ze zijn beledigd en vertrekken, net als de meesten van de oud-leerlingen.
Victor blijft achter, samen met Hildegund.

Wat volgt is het verhaal van Victor, van zijn Joodse familieleden, en van de overeenkomsten die hij ziet tussen zijn levensloop en die van de in de zeventiende eeuw levende Portugese jood Menasseh.
Als kind moest die uit Portugal vluchten, samen met zijn ouders en zijn zusje. Zij komen terecht in Amsterdam. Een drukke en welvarende stad. Prachtig beschreven. Ook het Joodse leven in die dagen. Interessant. Menasseh wordt voor het eerst van zijn leven niet geplaagd door onderdrukking en vervolging. Toch is hij niet gelukkig. Het verleden drukt zijn stempel op alles wat voor hem volgt.
Dat geldt ook voor Victor. Hij wordt opgevoed door zijn grootouders, die hun eigen verleden meedragen: jood zijn in de nazi-tijd. Vervolging en onderdrukking.
Victor groeit op in vrijheid - hoewel: zijn ouders willen of kunnen geen tijd of aandacht aan hem schenken, zijn grootouders willen wel, maar kunnen eigenlijk evenmin. Victor moet naar kostschool, waar ander leerlingen hem treiteren.

Vooral de vorm die de schrijver heeft gebruikt, maakt, dat het lezen van het boek een bijzondere ervaring is.
Hoofdstukken gebruikt hij niet. Het verhaal springt van de ene hoofdpersoon naar de andere, zodat de overeenkomsten duidelijk te zien zijn. Deze overgangen volgen elkaar steeds sneller op, wat een beetje hijgerige sfeer oproept. Soms zelfs verandert de hoofdpersoon halverwege een zin.
Toch is het nooit moeilijk te begrijpen.

Het is geen eenvoudig boek. Er staan veel filosofische en religieuze verwijzingen in. Wanneer Menasseh leraar wordt van de veelbelovende Spinoza, stelt deze moeilijke vragen, die ook Menasseh weer aan het denken zetten.
Victor noch Menasseh bereiken de top. Beiden blijven min of meer ontgoocheld achter.

Boek 42: Empire falls

Schrijver: Richard Russo
Jaar van publicatie: 2004
Uitg. Signature, Utrecht
Vertaling: Sandra van de Ven
Oorspronkelijke titel: Empire Falls, Knopf, New York 2001

De 852 bladzijden van dit boek wogen zwaar in de hand. Toch was het sneller uit dan ik verwacht had en spannender dan menige thriller die ik de laatste tijd gelezen heb.
Niet dat er nu meteen erg veel gebeurde, maar de onbenoemde dreiging, het onbestemde, riep grote spanning op.

In het plaatsje Empire Falls is weinig meer te beleven. De textielfabriek is dicht, werk is er niet of nauwelijks. Alle bezit, vooral onroerend goed, is in handen van de rijkste vrouw uit de plaats, Francine Whiting. Zij en haar kreupele dochter Cindy zijn de enig overgeblevenen van de invloedrijke familie Whiting. Achter de schermen trekt ze voortdurend aan de touwtjes. Dat wordt door velen vermoed, maar niet echt bewezen.

Miles Roby beheert de Empire Grill. Zijn dochter Tick maakt, dat hij in het desolate plaatsje blijft wonen. Zijn vrouw, Janine, wil van hem scheiden en heeft plannen om met de beheerder van de plaatselijke sportschool te trouwen, een man aan wie Miles een grote hekel heeft, evenals zijn dochter.
Dan is er nog een corrupte politieagent en zijn agressieve zoon, die zijn klasgenoten onder de duim wil houden met geweld, als het moet. Zijn wil is wet.
Dan zijn er nog de vader van Miles, Max, die seniel en bijna altijd dronken en platzak is, zijn broer David, die bij een auto ongeluk zijn arm kwijtraakte en nu in de Empire Falls werkt en nog meer leden van het bonte gezelschap dat Empire Falls en dit boek bevolkt.

Russo kan een verhaal vertellen. Hij kreeg niet voor niets de Pulitzer Prize. Ik heb genoten van het boek.

Boek 41: Of Hoe Waarom

Schrijver: Hanna Bervoets
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. Veen, Amsterdam

Hanna Bervoets schrijft iedere week een column in de Volkskrant en ik probeer die trouw te lezen. Nu was ik benieuwd naar ander, langer werk van haar.
Dit is haar debuutroman. Het is wat moeilijk om veel over de inhoud te schrijven, zonder teveel van het verhaal weg te geven, maar het is een erg leuk boek, met verrassende wendingen. Je denkt, dat je een eenvoudig, voortkabbelend romannetje leest, je vraagt je af, waar het toch wel naar toe zal leiden, en dan blijkt alles in de voorgaande hoofdstukken anders te zijn dan je dacht.

De hoofdpersoon is Florence Vos. Bekend van een filmpje op internet van een baby, die op haar eerste verjaardag in brand vloog toen ze een verjaarskaarsje moest uitblazen. Zij was die baby.
Nu is ze journaliste en werkt bij het tijdschrift Haar Verhaal. Ze schrijft artikelen over mensen, die een of andere kwaal hebben en hun verhaal door haar laten optekenen.
Iedereen houdt zich bezig met uiterlijke schijn.
In het laatste hoofdstuk komt daar voor Florence bruut een einde aan. Ze vertelt het of, hoe en waarom alleen aan ons, haar lezers.

Boek 40: Eilandgasten

Schrijver: Vonne van der Meer
Jaar van publicatie: 1999
Uitg. Contact, Amsterdam

Ik was al lang van plan eens iets te lezen van Vonne van der Meer en toen ze dit jaar genomineerd werd voor de Opzij literatuurprijs, vond ik, dat het er nu maar eens van moest komen.
Het boek waarmee ze genomineerd was, was natuurlijk niet aanwezig in de bibliotheek, maar dit stond er wel.

Het is het verhaal van een vakantiehuisje, 'Duinroos', op Vlieland. Aan het begin heeft de werkster alles in orde gebracht om de gasten te ontvangen. Zelf mag ze niet gezien worden, want dat vinden gasten niet prettig: het moet 'hun' huisje zijn.
Ze legt het gastenboek op een duidelijk zichtbare plaats, in de hoop, dat iedereen er wat in zal schrijven.

Wat volgt zijn de verhalen van de gasten van die zomer: van het echtpaar, dat probeert hun huwelijk te redden, de man, die zonder zijn overleden vrouw niet verder wil leven, het jonge meisje, dat net heeft ontdekt dat ze zwanger is, een echtgenoot, die niet de promotie heeft gemaakt, die hij verwachtte, maar is voorbij gestreefd door een jongere collega. Zijn vrouw en kinderen mogen zijn slechte humeur opvangen.

Tenslotte pakt de werkster aan het eind van het seizoen het gastenboek weer op. Van een afstand hield ze steeds het huisje n de gaten. Ze heeft iedereen gezien, maar kende hun verhalen niet. Iets van al die verhalen vindt ze terug in het gastenboek.

Boek 39: A single thread

Schrijver: Marie Bostwick
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. Kensington Publishing Corp., New York
Deel 1 van de Cobbled Court serie over de belevenissen in een quiltwinkel.
Gelezen als Kindle boek.

Evelyn woont in Texas met haar man. Haar zoon Garrett is het huis uit en heeft een baan in de IT. Haar man wil scheiden en Evelyn is er kapot van. Ze weet niet goed wat ze met haar leven aan moet en vertrekt naar het noorden. In een klein stadje vindt ze een mooi pand, gelegen op een binnenplaatsje, leegstaand en verwaarloosd, maar vol mogelijkheden. Evelyn ziet er een quiltwinkel in

Ondanks dat iedereen die ze spreekt voorspelt, dat zo'n winkel geen lang leven zal hebben, stort Evelyn zich op de winkel. Ze ontmoet diverse mensen en sluit vriendschap met ze. Vriendschappen, die meer voorstellen dan die, die ze voorheen in Texas had.
Om naamsbekendheid te krijgen organiseert ze een Pink Ribbon quiltdag, waar iedereen een quiltblok kan komen maken. Die blokken worden later samengevoegd en geveild, t.b.v. onderzoek naar borstkanker.
Belangstellenden stromen toe. Haar vrienden helpen haar. Maar Evelyn heeft onverwacht zelf net gehoord, dat ze zelf borstkanker heeft.

De vrienden hebben ieder zo hun eigen problemen. Toch helpt iedereen iedereen.

De romantische afwikkeling van het verhaal en de zeer vroom christelijke verwijzingen waren af en toe een beetje teveel van het goede. Toch een vier (van de vijf) sterrenboek! Het tweede deel moet ik ook maar gaan lezen!

Boek 38: Nooit ziek geweest

Schrijver: Nico Dijkshoorn
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Contact

De stijl van Nico Dijkshoorn waardeer ik altijd al in zijn columns en ik was dan ook erg benieuwd naar dit boek.
Het was nog beter dan ik had verwacht en ik las het bijna in een adem uit.

Het gaat over zijn ouder wordende ouders. Zijn moeder, die altijd op de achtergrond aanwezig was, zat te naaien in de achterkamer, terwijl haar vier mannen, echtgenoot en drie zonen, zich bezighielden met mannendingen, die voornamelijk bepaald werden door de vader.
Mannen spelen honkbal. Vader Klaas wist hoe dat moest. Leren en boeken lezen is voor watjes. Nico houdt niet zo van honkbal en wel van studeren en boeken. Eigenlijk houdt hij ook steeds minder van zijn vader. Maar ja, het blijft zijn vader.
Al op vierjarige leeftijd is hij het eenzame jongetje in het aquarium van de kaft. Hij is blij als hij het huis uit kan.

Moeder krijgt een tia en hoewel ze ervan lijkt te genezen, is ze toch niet meer de oude en vader denkt, dat hij voor haar moet zorgen en dat ook werkelijk doet.

Dan, sluipenderwijs, komt Alzheimer de familie binnen. Het is bewonderenswaardig hoe Dijkshoorn dit beschrijft. Het droevige verhaal wordt op de droge Dijkshoorn manier verteld. Toch is het verdriet bijna tastbaar.
Mooi.

Boek 37: Persuader

Schrijver: Lee Child
Jaar van publicatie: 2003
Uitg. Bantam Books, Londen

Van diverse kanten hoorde ik, dat Lee Child mooie, spannende boeken schrijft, dus dat wilde ik wel eens proberen.
Dit was inderdaad spannend. De ruim 540 bladzijden waren snel achter elkaar omgeslagen en de afgelopen nacht wilde ik het zelfs eerst uitlezen, voor ik ging slapen. Dat gebeurt me maar zelden. Toch is er ook wat kritiek: het eind duurt wat erg lang en het geweld zou wel wat minder mogen. Bovendien is Jack Reacher, de hoofdpersoon van de serie van Lee Child, wel erg onoverwinnelijk. Af en toe een beetje ongeloofwaardig.

Reacher is zonder werk. Hij was ooit bij de militaire politie. Daar was een arrestatie verkeerd gegaan, een van zijn agenten was vermoord. Nu komt hij de dader hiervan op een trottoir in Boston tegen. Hij dacht, dat hij de man jaren geleden had gedood. Dat blijkt in dit boek niet zo te zijn.

Als Reacher in contact komt met een groep agenten, die een organisatie van waarschijnlijk drugssmokkelaars op willen rollen, en waarbij ook Francis Xavier Quinn betrokken moet zijn, is hij zeer gemotiveerd om te helpen. De rest van het team is meer gebrand op het terugvinden van een van hun eigen mensen, die undercover  in de bende was en nu verdwenen lijkt te zijn.

Er volgt een spannend relaas over de avonturen van Reacher, waarbij de rest van het team voornamelijk in een motelkamer zit af te wachten. Maar ach, dan lost reacher alles toch gewoon zelf op?