maandag 28 maart 2016

Boek 31: Dubliners

Schrijver: James Joyce
Jaar van publicatie: 1914
Deze editie: 1997, Van Gennep, Amsterdam
Vertaling: Rein Bloem
Oorspr. titel: Dubliners (Granada, London)

Misschien komt het doordat ik niet houd van korte verhalen. Hoe ik het ook blijf proberen: in de meeste gevallen is het geen succes voor me.
Hier zijn vijftien verhalen gebundeld over mensen in Dublin, ruim honderd jaar geleden. Er gebeurt echt helemaal niets in! Het kabbelt maar voort: de mensen zijn arm, ze drinken te veel, ze slaan hun kinderen, zijn zeer katholiek (of juist niet), zijn tegen de Engelsen.
Muziek speelt een grote rol in de levens van de Dubliners.
En dat was het dan wel zo ongeveer.

zondag 27 maart 2016

Boek 30: Albert moet naar huis

Schrijver: Homer Hickam
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. HarperCollins Holland
Vert. Erica van Rijsewijk
Oorspr. titel: Carrying Albert Home (HarperCollins New York, 2015)

Deze mooi uitgevoerde road novel kent een aantal lagen. Oppervlakkig gezien gaat het over de ouders van de verteller/schrijver Homer Hickam jr,: Elsie en Homer sr. Elsie heeft van een vriend, die ze in Florida leerde kennen toen ze na haar studie haar rijke oom daar bezocht, een alligator gekregen. Ze noemde hem Albert. Het dier was nog jong en paste in een schoenendoos. Hij was bedoeld als cadeau bij het huwelijk van Elsie met Homer, een mijnwerker in haar en zijn woonplaats in Virginia. Elsie haat de mijn: de longen van de mijnwerkers en de huizen van de vrouwen zitten altijd vol mijnstof. Homer krijgt steeds grotere hekel aan Albert: hij heeft het gevoel, dat hij voor Elsie op de derde plaats komt. Eerst komt Buddie, van wie Elsie Albert kreeg, dan Albert en dan veel later hij.
Albert, inmiddels veel groter gegroeid, moet naar huis, terug naar Florida. Ze zetten hem in een teil, die achter in de Buick wordt gezet, waarmee het echtpaar naar Florida reist.
De reis wordt uitgebreid beschreven, het echtpaar ontmoet allerlei mensen, al dan niet bekend, ze beleven veel avonturen.
Ieder avontuur heeft zijn eigen hoofdstuk. De verhalen zijn aan de schrijver verteld door een van zijn ouders, met wisselende tussenpozen en niet altijd op chronologische volgorde. Dat valt op te maken uit de korte fragmenten na ieder hoofdstuk, waarin de schrijver aangeeft waarom en wanneer Elsie of Homer hem de volgende gebeurtenis verteld heeft. De schrijver heeft de avonturen wel op volgorde gezet, zodat het verhaal goed te volgen is.

De ondertitel op de mooie kaft van het boek is 'Een min of meer waar verhaal over een man, zijn vrouw en haar alligator. Tijdens het lezen vraag je je voortdurend af wat waar gebeurd is en wat gefantaseerd. Elsie zegt bij alles, dat ze het graag had willen worden: verpleegster, actrice, en nog zo het een en ander, maar vooral: schrijfster. Ze vertelt graag verhalen en volgens de schrijver was ze heel blij, dat haar zoon schrijver was geworden. Veel van de verhalen zijn waarschijnlijk door haar bedacht of mooier gemaakt.

Het is de vraag of Albert echt bestaan heeft of dat hij staat voor iets anders: de noodzaak om moeite te doen om elkaar te leren kennen als pasgetrouwd paar. Eigenlijk weten ze weinig van elkaar. Ook aan hun zelfkennis ontbreekt wel wat. Albert staat hier voor gevaar, dat met inspanning vermeden of ontweken kan worden. Dat kan door hun zelfkennis en de kennis over elkaar te vergroten. De reis is daarvoor een hulpmiddel.
Tussen de foto's van Elsie is geen foto van Albert aangetroffen.
De schrijver geeft ook wat politiek commentaar. Hij is niet gecharmeerd van de New Deal van Roosevelt, waarbij oorlogsveteranen berooid aan het werk gezet werden in onbegaanbare oorden.
De schrijvers die het echtpaar ontmoet, kunnen niet allebei op waardering van Hickam jr. rekenen. Fijntjes valt dat tussen de regels te lezen.

Ik had wat verwachtingen van dit boek. Een echtpaar, dat reist met een alligator in de auto: dat moet wel hilarische toestanden geven. Niet dus. Niemand keek van de aanwezigheid van Albert op. Hij diende hooguit als smeermiddel bij het kennismaken met diverse mensen of groepen.
Niet alle verhalen waren even boeiend. Het honkbalverhaal, waarbij Homer lid wordt van een honkbalteam, was voor mij wel erg Amerikaans en ook saai. Als je weinig van die sport weet, is een deel van dit verhaal maar moeilijk te volgen of nauwelijks interessant.

Toch was mijn eindoordeel vrij positief. Er stonden mooi zinnen in het boek en veel stof tot nadenken.De uitvoering was prachtig, maar de letters waren alleen bij heel goed licht te lezen. Ze waren een beetje (te) klein en licht gedrukt.

maandag 21 maart 2016

Boek 29: E is for Evidence

Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 1988
Uitg. St. Martin's Paperbacks, New York


Het bevalt me zeer om de boeken van Sue Grafton op volgorde te lezen. Ze grijpt niet veel terug naar vorige delen, maar er zijn toch diverse verwijzingen naar eerdere zaken die Kinsey oploste. Ook ontwikkelt de figuur Kinsey zich gaandeweg: je leert haar al lezende steeds beter kennen.
Hier duikt bijvoorbeeld ex-echtgenoot nummer twee op, een man, die zijdelings werd genoemd in vorige delen, maar nu speelt hij daadwerkelijk een rol in het verhaal.
Kinsey moet nu voor zichzelf werken: ze wordt verdacht betrokken te zijn bij een omkoopschandaal. Er is een pand verbrand, een claim bij de verzekering neergelegd, maar het lijkt geen eerlijke zaak te zijn. Kinsey wordt er duidelijk ingeluisd en uiteraard bevalt dat haar niet. Het verhaal speelt zich af rond de jaarwisseling, het favoriete restaurant is dicht en de favoriete buurman afwezig. Kinsey voelt zich eenzaam en nu ook bedreigd.
Opnieuw fijn leesbaar spannend boek.

zaterdag 19 maart 2016

Boek 28: Pogingen iets van het leven te maken

Schrijver: Hendrik Groen
Jaar van publicatie: 2014
Uitg. Meulenhoff,

In korte dagboekaantekeningen beschrijft Hendrik Groen zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij wordt er niet blij van, maar schrijft op een manier, die je nu en dan hardop in de lach laat schieten. Ironisch, cynisch, tot zelfs sarcastisch. Maar wel heel geestig en ook moedig: hij gaat door met zich te verzetten tegen het gezeur en geklaag (en zeurt en klaagt daarover ook heerlijk).
Hij houdt eigenlijk niet van oude mensen.
Gelukkig zijn er een paar, die hij wel kan verdragen. Samen vormen ze de club Omanido (Oud, maar niet dood). Ze ondernemen van alles, doen samen gezellige dingen en zoeken uit, waarmee directie en bestuur van het verzorgingshuis bezig zijn. Ze zijn allergisch voor alle regels, waarvan ze het nut niet begrijpen.
Hoe grappig ook, het is af en toe ook diep droevig en teveel geschreven zoals het in werkelijkheid is. Verontrustend.

donderdag 17 maart 2016

Leuk breiboek

Schrijver: Claire Montgomery
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. Librero, Kerkdriel
Vert. Loes Brouwer
Oorspr. titel: The Yarn Palette (Quintet Publishing, London, 2008)

Dit is een boek waar je blij van wordt. Vooral de kleurenpaletten en moodboards zijn zeer inspirerend. De teksten zijn, anders dan in veel boeken over creatieve zaken, goed leesbaar.
Helaas was ik minder enthousiast over de meeste patronen. Maar daarvoor hoef je ook niet altijd een boek te hebben. De inspiratie en kennis om met kleur te werken is niet altijd en bij iedereen aanwezig. Dit geeft een heel prettig houvast.
Leuk boek om eens in te kijken.

Boek 27: Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen

Schrijver: Stan Lauryssens
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Manteau, Antwerpen

Stan Lauryssens is een Vlaamse schrijver, die al een hele serie boeken op zijn naam heeft. Ik had nog nooit van hem gehoord, tot ik dit boek in de bibliotheek vond.
Het is spannend. Drie 17-jarige meisjes, blond, blauwe ogen, verdwijnen en worden teruggevonden: in een tas of koffer, aan stukjes gesneden, uitgebeend en opgerold, in een bagagekluis op drie verschillende stations, verdeeld over het land. Lotte verdwijnt ook, maar wordt niet gevonden. De politie doet al het mogelijke om haar te vinden. Haar ouders zijn rijk, ze zat op een goede school, waar ze niet opviel door uitzonderlijk gedrag. Ze had een vriendin, haar naaste buurmeisje, geen vriendje. Ze tenniste graag.
De zoektocht van de politie wordt in alle details beschreven. Zo gedetailleerd, dat het wel wat minder had gekund hier en daar. De herhalingen, vaak in precies dezelfde woorden, gingen wat storen.
Het las heel vlot, bleef tot het eind boeien, maar dat eind werd plotseling weer wat langdradig en viel tegen.

dinsdag 15 maart 2016

Boek 26: Ochtendkoorts

Schrijver: Péter Gárdos
Jaar van publicatie: 2015
Uitg. Ambo/Anthos, Amsterdam
Vert. Rebekka Hermán Mostert
Oorspr. titel Hajnali Iáz (Uitg. Libri Kiadó)

Aan het eind van WO II werden overlevenden uit de kampen naar Zweden vervoerd. Vaak ernstig ziek, getraumatiseerd, beroofd van bezittingen en waardigheid. Veel rechten hadden ze ook in Zweden niet, evenmin als veel bezigheden. De meesten waren daarvoor overigens ook te ziek.
Miklos vraagt een lijst op van vrouwelijke Hongaren, die ook in Zweden zijn. Hij schrijft ze allemaal een brief, in de hoop met een van hen een relatie te beginnen. Mklos heeft nog maar korte tijd te leven. Hij heeft tbc.
Lili is een van de vrouwen die zo'n brief krijgt. Aanvankelijk slaat ze er weinig acht op, maar als ze weer in het ziekenhuis moet worden opgenomen, verveelt ze zich en schrijft terug. De briefwisseling wordt steeds intensiever. Miklos en Lili worden verliefd.
Lili heeft twee vriendinnen, Miklos een vriend. De vriendschap wordt ook nadrukkelijk beschreven, met de spanningen die ook in die relaties optreden door de omstandigheden.
Artsen treden op als vertrouwenspersonen en doen daar hun uiterste best, hoewel ook zij aan allerlei regels gebonden zijn en haast bezwijken onder de spanning.
De schrijver heeft dit verhaal van de liefde van zijn ouders beschreven. Na het overlijden van zijn vader overhandigde zijn moeder hem de stapels brieven van vijftig jaar geleden. Die brieven, waarvan fragmenten een groot deel van het verhaal vormen, waren het uitgangspunt voor dit boek.
Indrukwekkend.

zondag 13 maart 2016

Boek 25: Het verloren continent

Schrijver: Bill Bryson
Jaar van publicatie: 2010
Uitg. Pandora
Vert. Jean Schalekamp
Oorspr. titel: The lost continent (Secker & Warburg, London (1989)
Eerder uitgegeven door Amber, Amsterdam (1989)

Een aantal boeken van Bill Bryson behoren tot mijn favorieten. Het verloren continent hoort daar niet bij.
Wanneer zijn vader overlijdt reist Bryson terug naar zijn geboorteland Amerika. Hij reist door een groot aantal staten en probeert uit te vinden of alles nog zo is, als het in zijn herinnering is opgeslagen. Dat moest ook wel bijna op een teleurstelling uitdraaien. Bryson, zesendertig jaar oud, moppert, klaagt, zeurt en mekkert als een ouden kerel. Hoewel hij af en toe wat goed vindt (en dan is het meteen ook geweldig!), valt dat nauwelijks op tussen al zijn geklaag.
Ook storend is zijn voorliefde voor het geven van idiote namen aan van alles, namen, die vaak met seks of geslachtskenmerken te maken hebben. Eerst lijkt dat mee te vallen en hoewel je er niet meteen om brult van het lachen, lijkt het soms nog wel grappig. Dat gaat snel over.

De beschrijvingen zijn zo nu en dan zo saai, dat je er bij in slaap valt (letterlijk!) of in elk geval moeite hebt om de aandacht erbij te houden.

De uitvoering van het boek werkte ook al niet mee: zulke kleine letters, dat het alleen bij heel veel licht te lezen was en slordigheden (zoals benzine panken i.p.v. tanken, en dat een paar keer op een bladzijde)

Een beetje een teleurstelling dus.

maandag 7 maart 2016

Boek 24: Middlemarch

Schrijver: George Eliot
Jaar van publicatie: 1872

Het is heel knap om een boek te schrijven van bijna duizend bladzijden en dan toch de aandacht te blijven vasthouden. Als dat boek dan ook nog geschreven is in het midden van de negentiende eeuw en bovendien door een vrouw, dan is dit wel bijna een meesterwerk.
George Eliot gebruikte een mannennaam als pseudoniem. De vrouw werd in haar tijd niet in staat geacht om iets anders te doen dan echtgenote en moeder te zijn en het huishouden een beetje draaiende te houden (vaak met de hulp van veel personeel) Een mening ergens over werd voor vrouwen niet gewaardeerd, ze moesten luisteren naar en doen wat de mannen zeiden.
Eliot steekt hiermee de draak in dit boek. Ze steekt de draak met de gevestigde orde, het geroddel, de niksnutterij, de vooroordelen. Ze wilde de cultuur in een kleine stad als Middlemarch beschrijven, liefst met alle beroepen, rangen en standen erin.
Hiermee ontstond een uitermate boeiend tijdsbeeld, waarin ook de denkwijze van vrouwen niet ontkwam aan de scherpe pen van de schrijfster.
Wat een opmerkingsgave, wat een handigheid met taal!