Boek 26: Labyrinth

Schrijver: Kate Mosse
Jaar van publicatie: 2005
Uitg. Orion, London

Kate Mosse kan schrijven. Ze kan heel goed een verhaal vertellen en heeft een geweldig oog voor detail. De eerste helft van het boek las ik daarom met plezier. Als de middeleeuwse kasteelkeuken werd beschreven hoorde je het gerinkel van de potten en pannen en je rook de geuren van het voedsel dat klaargemaakt werd. De omgeving werd ook zo goed beschreven, dat je alles voor je zag.
Het idee, om het verhaal van de gebeurtenissen in de dertiende eeuw te verbinden aan personen in de tegenwoordige tijd, leek me aanvankelijk erg goed. De levens van de middeleeuwse Alaïs en de hedendaagse Alice lopen parallel. Ook de mensen in hun omgeving hebben hun gelijke in de andere periode. Hun namen leken ook erg op elkaar: Alaïs-Alice, Guilhem-William, enz. Daar lag meteen het eerste probleem dat ik had met dit boek: ik kon de mensen niet meer uit elkaar houden. Dat werd ook veroorzaakt door de vele herhalingen die erin stonden: de gebeurtenissen werden uit twee standpunten beschreven, toen en nu. Bovendien droomde Alice ook nog zo het een en ander: al weer herhaling. Hoe verder ik kwam met lezen, hoe minder geconcentreerd ik was en hoe moeilijker ik alles kon volgen.
Bij de te verwachten ontknoping was mijn belangstelling zeer gedaald en ik was blij het boek te kunnen sluiten.

Boek 26: Route du soleil

Schrijver: Suzanne Vermeer
Jaar van publicatie: 2013
Uitg. Bruna Fictie, Utrecht

Jaren terug las ik All-Inclusive van dezelfde schrijfster. Het boek beviel me niet en nooit meer las ik een tweede van haar. Nu liet ik me toch weer verleiden om te beginnen in Route du soleil. Al snel had ik spijt.
Wat een stereotiepe hoofdpersonen. Wat een onnozele figuren.
Marit is intercedente. Je zou verwachten, dat ze daarbij enige mensenkennis wel kon gebruiken. Ze zegt ook zelf in het boek, dat ze die heeft. Helaas: niets van te merken'Ze blijft moeder van twee kleine kinderen, ook als ze op vakantie gaat met haar 'vriendin', die ze toch al een paar weken kent. De lifter is een griezel, maar Marit merkt daar niets van. Fiona wel, maar die merkt andere voor de hand liggende dingen weer niet op.
Gebeurtenissen, die spanning moeten opwekken, maken je alleen geïrriteerd.
Ik laat de andere boeken van Vermeer maar liggen in boekwinkel en bibliotheek.

Boek 25: Het meisje in de trein

Schrijver: Paula Hawkins
Jaar van publicatie: 2015
Uitg. A.W. Bruna
Vert. Miebeth van Horn
Oorspr. titel: The Girl on the Train (Riverhead Books, 2015)

In de maand van het spannende boek moest ik toch ook een spannend boek lezen. Mijn keuze viel op de best beoordeelde thriller in Vrij Nederlands thrillergids. Een boek bovendien, dat al een paar weken hoog in de bestsellerslijsten staat.
Helaas: het viel me tegen. Vooral de eerste helft vond ik weinig spannend. De hoofdpersonen konden me niet interesseren en leefden nauwelijks voor me. Erger nog: de twee vertellende dames kon ik aanvankelijk niet goed uit elkaar houden. Erg normaal leek niemand.
Later kwam vertelster Anna er ook nog bij, de tweede vrouw van Tom. Naast Megan, getrouwd met Scott en al snel vermist, en Rachel, het meisje in de trein, dat fantaseert over de inwoners van het huis, waar de trein, die ze iedere dag neemt, altijd stopt. Ooit woonde ze er vlakbij, met Tom.
Iedereen heeft wat te verbergen of zich ongemakkelijk over te voelen. Vooral het drankgebruik van Rachel wordt zwaar aangezet.
Het boek was wel aardig, maar meer ook niet.

Boek 24: De onderwaterzwemmer

Schrijver: P.F. Thomése
Jaar van publicatie: 2015
Uitg. Atlas Contact, Amsterdam

Bij het lezen van het eerste deel had ik meer malen de neiging het boek maar weg te leggen: te saai, te veel herhalingen, te weinig interessante hoofdpersoon.
De veertienjarige Tin moet met zijn vader mee om voor de ondergrondse een opdracht uit te voeren. Het is aan het einde van WO II, ze wonen in nog bezet gebied, aan de overkant van de rivier is het land al bevrijd. Ze moeten de rivier overzwemmen. De vader van Tin komt echter nooit aan aan de overkant. Zijn lichaam wordt ook nooit gevonden.
Als hij, na lang gezocht te hebben, weer thuiskomt, verwijt zijn moeder hem de verdwijning van vader.

Dertig jaar later is Tin met zijn vrouw Vic in Afrika. Ze gaan daar de door de school van Vic via Foster Parents geadopteerde zoon bezoeken. Tin hoeft die reis en dat bezoek niet zo erg, maar braaf gaat hij ook nu mee en raakt ook Vic kwijt. Zijn dochter Nikki neemt hem zeer kwalijk, dat haar moeder niet levend terug is gekomen van de reis. De geadopteerde albino zoon is wel mee teruggekomen, maar Tin wil alleen maar, dat Nikki weer contact met hem wil hebben.

Weer dertig jaar later: in een ziekenhuis in Cuba ligt Tin, zoals hij zelf denkt, op sterven. Hij vindt het niet zo erg: hij heeft immers niemand meer? Of toch wel? Zoals altijd voelt hij zichzelf onzichtbaar, hij heeft geen invloed op de gebeurtenissen. Of toch wel?

Is Tin zelf de onderwaterzwemmer? Is hij onzichtbaar en laat hij zich meevoeren op de stroom? Of is het de nagedachtenis aan zijn vader, die nog altijd zwemt, onzichtbaar, onder water, maar altijd bij Tin? Of misschien ook Vic? altijd aanwezig, niet meer zichtbaar. Onder water.

Op de mooie kaft een gezicht, met daarover allemaal vissen. Bedekken ze het gezicht of vreten ze het aan?

Het boek roept vragen op. Het is geschreven in mooi Nederlands, met soms prachtige zinnen. Toch was het niet helemaal mijn boek. Ik kon er slecht doorkomen, vond een aantal dingen wat onwaarschijnlijk en de mensen niet helemaal levensecht. Na alle enthousiaste bericht viel het me dus wat tegen.

Boek 23: The House we grew up in

Schrijver: Lisa Jewell
Jaar van piblicatie: 2013
Uitg. Century, London
Deze versie: Arrow Books, London, 2014

Een leven in puin - de hoofdpersoon van 'The house we grew up in' zou in dit tv-programma voor kunnen komen. Ze kan niets weggooien, nergens afstand van doen en wordt een gevangene in haar overvolle en vieze huis. Een voor een verliest ze haar gezinsleden en andere mensen, van wie ze houdt. Hulp weigert ze.
De levens van haar gezinsleden worden hierdoor ook beïnvloed. Ze hebben allemaal een eigen manier om te overleven gevonden. Pas als moeder sterft ontmoeten ze elkaar weer.
De manier waarop de personen beschreven zijn, sprak me zeer aan.
Verbazingwekkend, dat de schrijfster dit moeilijke thema met zoveel humor kan beschrijven.
Ik heb vaak mijn bedenkingen, als op de achterflap staat, dat het boek een 'page-turner' zou zijn, maar in dit geval was daaraan niets teveel gezegd.

Boek 22: Hotel aan zee

Schrijver: Maeve Binchy
Jaar van publicatie: 2013
Uitg. Van Holkema & Warendorf
Vert. Annemie de Vries
Oorspr. titel: A week in winter (Orion Books, London, 2012)

Voor mij is het altijd een plezier om een nieuw boek van Maeve Binchy te lezen. Ook nu stelde ze me niet teleur. Chicky gaat met haar vriend naar Amerika, ondanks de protesten van haar familie. Als de vriend haar in de steek laat, vertelt ze de familie, dat hij is omgekomen bij een ongeluk. Ze werkt hard en spaart haar geld op. Als ze terugkeert naar Ierland koopt ze het Grote Huis in haar oude dorp en maakt er een hotel van.
De mensen die er komen werken en de gasten hebben allemaal hun eigen verhaal. Binchy vertelt die verhalen met de nodige humor. Het levert een afwisselend boek op, dat uit is, voor je er erg in hebt.

Boek 21: In dienst bij de duivel

Schrijver: Naima el Bezaz
Jaar van publicatie: 2013
Uitg. Querido

De duivel is de hoofdredactrice van het blad, waar Dina werkt. Om het voorzichtig te zeggen: de dames liggen elkaar niet zo. De terreur die Angela uitoefent is verschrikkelijk. Op de redactie heerst voortdurend een sfeer van angst en wantrouwen. Enorme hoeveelheden deadlines dienen gehaald te worden, de vermoeidheid wordt steeds groter.
Na Vinexvrouwen en het vervolg daarop weer een plezierig, snel leesbaar boek.