Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Contact
De stijl van Nico Dijkshoorn waardeer ik altijd al in zijn columns en ik was dan ook erg benieuwd naar dit boek.
Het was nog beter dan ik had verwacht en ik las het bijna in een adem uit.
Het gaat over zijn ouder wordende ouders. Zijn moeder, die altijd op de achtergrond aanwezig was, zat te naaien in de achterkamer, terwijl haar vier mannen, echtgenoot en drie zonen, zich bezighielden met mannendingen, die voornamelijk bepaald werden door de vader.
Mannen spelen honkbal. Vader Klaas wist hoe dat moest. Leren en boeken lezen is voor watjes. Nico houdt niet zo van honkbal en wel van studeren en boeken. Eigenlijk houdt hij ook steeds minder van zijn vader. Maar ja, het blijft zijn vader.
Al op vierjarige leeftijd is hij het eenzame jongetje in het aquarium van de kaft. Hij is blij als hij het huis uit kan.
Moeder krijgt een tia en hoewel ze ervan lijkt te genezen, is ze toch niet meer de oude en vader denkt, dat hij voor haar moet zorgen en dat ook werkelijk doet.
Dan, sluipenderwijs, komt Alzheimer de familie binnen. Het is bewonderenswaardig hoe Dijkshoorn dit beschrijft. Het droevige verhaal wordt op de droge Dijkshoorn manier verteld. Toch is het verdriet bijna tastbaar.
Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten