donderdag 23 april 2009

Boek 20: Het geheim van de quilters

Schrijfster: Jennifer Chiaverini

Jaar van verschijnen: 2002 (The runaway quilt), Ned. vert. (Uitg. Arena) 2008

Van deze serie had ik al eerder delen gelezen. Boeken die over een of andere handwerktechniek gaan, of over mensen, die die enthousiast beoefenen, kan ik moeilijk laten liggen.

In deze serie heeft Sylvia Compson een quiltcentrum in haar oude familiehuis. Iedere zomer organiseert ze daar samen met haar quiltgroep cursusweken voor quilters, waarvan er velen zijn, die ieder jaar terugkeren. De quiltgroep zijn vriendinnen geworden van Sylvia, die in de eerste delen van de serie wat afstandelijk was tegenover andere mensen.

Ze is geïnteresseerd in alles wat quilten betreft en haar kennis daarover is groot. Ze is dan ook heel enthousiast, wanneer ze bij een van haar oud-cursisten een hele oude quilt aantreft, met in het quiltpatroon een soort route naar haar eigen huis. Ze gaat zoeken naar de oorsprong van die quilt en vindt meer informatie (en meer quilts) op haar eigen zolder. Ook vindt ze het dagboek van een familielid.
Langzamerhand ontstaat een beeld van de familiegeschiedenis van Sylvia. De quilts werden ooit gebruikt om aan te geven, dat hier een veilige plaats was voor ontsnapte slaven, ten tijde van de Burgeroorlog. Over deze periode, waar ik niet veel van wist, staat veel geschreven in dit boek. Boeiend.


vrijdag 17 april 2009

Boek 19 : Dagboek van een hofdame

Schrijfster: Sarah Goodall en Nicholas Monson
Jaar van verschijnen: 2006, Ned. vertaling (Forum) 2006

Na de wat moeilijke boeken had ik zin in wat luchtigs. Toch gaat dit boek ook over cultuurverschillen: het Britse hof heeft zo zijn eigen cultuur. Dit boek werd geschreven door een dame (nou ja, dame?) die 12 jaar op het secretariaat van prins Charles werkte. Toen ze ontslagen werd schreef ze dit boek (nou ja: schreef: ze vertelde wat verhaaltjes aan haar ghost writer). Haar excuus voor deze roddelpartij was dat ze dringend het geld nodig had.

Het is een slecht boek. Het verhaal van deze mevrouw is oppervlakkig en onnozel. Niet te geloven, dat ze een dergelijke post ooit heeft kunnen vervullen.
De uitgever heeft zich er echter ook vanaf gemaakt: kennelijk moest geprofiteerd worden van de media aandacht, waardoor het boek beter verkocht zou worden. Het is zo slecht uit het Engels vertaald, dat er nog hele Engelse zinsconstructies in voorkomen en een goede spellingcontrole is niet uitgevoerd. De vertaler heeft ook niet alles begrepen: zo wordt De Ironbridge Gorge (ravijn) veranderd in de Ironbridge George (ach ja: er werden zoveel mannennamen in dit boek genoemd)

Snel vergeten maar, dit boek.

Boek 18: Het offer

Schrijfster: Simin Danesjwar
Ondertitel: Een Perzische roman
Jaar van verschijnen 1969, Ned. vertaling (Meulenhoff) 1995
Na het boek over Afghanistan en vooral over het leven van de vrouwen daar, leek het me interessant om dit boek te lezen. Het Afghaanse boek was geschreven door een Belgische journaliste, die met westerse ogen naar de samenleving in Afghanistan keek, dit boek is geschreven door een Iraanse. Simin Danesjwar was de eerste vrouw van wie in Iran een roman is gepubliceerd. Zij is getrouwd met een in Iran bekende essayist en literator, Djalal Al-e Ahmad, en samen zijn ze betrokken geweest bij de oprichting van de Iraanse schrijversbond in 1968.
Het offer is het verhaal van Zari, een traditionele, bijgelovige vrouw, wier echtgenoot een idealistische feodale landheer is. Het speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Britten hebben het zuiden van Perzië bezet. Ik weet te weinig van de achtergronden in Perzië in die tijd om alle intriges helemaal te begrijpen, maar duidelijk is wel, dat ook hier aanhangers en tegenstanders van deze bezetting twee kampen vormen, met intriges, conflicten en vijandigheden als gevolg. Tegelijkertijd proberen vrouwen als Zari door te gaan met hun leven, zoals ze dat geleerd hebben. Ze probeert de westerse invloed, en de invloed van de bezetter, buiten haar muren te houden, maar dat blijkt onmogelijk. Langzaam maar zeker komt deze invloed haar domein binnen.
Een boeiend boek over een sterke vrouw en een cultuur, waarvan wij hier weinig weten en waarover wij ons moeilijk een voorstelling kunnen maken. Zeer de moeite van het lezen waard.



donderdag 9 april 2009

Boek 17: PS, I love you

Net voor haar dertigste verjaardag overlijdt de man van Holly, hoofdpersoon in dit boek, aan een hersentumor.

Hoe overleeft ze dit, hoe gaan zij en haar omgeving om met dit verlies? Dit is het thema van dit boek. Het is misschien niet wat iemand zou verwachten bij het zien van de titel en de kaft. Het boek zet zeker aan tot denken, voor mij een reden om een boek positief te waarderen.

In de tijd voor zijn overlijden heeft Gerry, de man van Holly, briefjes voor haar gemaakt. Voor iedere maand één, te beginnen in maart, tot december. In ieder briefje geeft hij haar een opdracht. Hij voorziet, dat ze volledig kapot zal zijn door zijn dood en zich zal terugtrekken uit de wereld. Hij helpt haar op deze manier terug in het leven te stappen. Ieder briefje ondertekent hij met 'PS, I love you'.

Ze houdt zich aan de opdrachten en uiteindelijk gaat ook voor haar het leven verder. Ze leert haar echte vrienden kennen en familieleden ziet ze hier en daar ook in een ander licht.


Dit is echte 'chicklit', maar ik vond het het lezen waard. Zeker voor een debuutroman vond ik het goed. De schrijfster, Cecelia Ahern, is journaliste, heeft media studies gedaan aan de universiteit. Ze woont in Dublin, waar het boek zich ook afspeelt. Inmiddels is er ook een film van het boek gemaakt.



woensdag 1 april 2009

Boek 16: Insjallah, mevrouw


Dit boek verscheen in 2004 bij Globe in Brussel. Het is het verhaal van Annemie Struyf, journaliste, en haar vriendin Lieve Blanquaert. Zij bezochten Afghanistan samen. Het klinkt zo eenvoudig, maar dat was het allesbehalve. Hun doel was het aan de buitenwereld onttrokken leven van vrouwen in Afghanistan, hun privéleven en hun diepste gedachten en verlangens in woord en beeld journalistiek te verslaan.
De in Frankrijk wonende Afghaanse Manila Khaled was hun gids en tolk.

In het eerste hoofdstuk worden de moeilijkheden beschreven, die de organisatie van deze reis met zich meebrachten: je vliegt niet zomaar even naar Kabul, en als je daar dan al heen kunt, hoe krijg je dan toegang tot de vrouwengevangenissen, de ziekenhuizen en andere plaatsen, waar vrouwen bij elkaar leven. De drie vrouwen laten allemaal een man en kinderen achter in Europa en geen van hen was enthousiast over het plan voor deze reis.

Het is een hartverscheurend verslag geworden, van vrouwen, die een levensverwachting hebben van 45 jaar, die grote aantallen kinderen krijgen op zeer jonge leeftijd, die volkomen ondergeschikt zijn aan hun mannen (en aan mannen in het algemeen). En ook het verslag van een land, waar bijna alle mensen met enige opleiding gevlucht zijn in al de jaren van oorlog. Nu is een groot deel van de bevolking analfabeet. Er is van alles te weinig - dingen die in Europa als een recht gezien worden, zijn in Afghanistan vaak niet te krijgen. Water uit de kraan? Meestal niet.

De mensen die de dames ontmoetten, worden zelf aan het woord gelaten. Van de meesten is er ook een mooie foto. Sommigen onder, maar vaak ook zonder de boerka (de ondertitel van het boek is ook 'Ontmoetingen (z)onder de boerka'). Natuurlijk bekeek ik met veel aandacht de prachtige borduursels waarmee deze boerka's versierd waren. Ook de mannen komen zo nu en dan aan het woord. Ook zij zijn vaak slachtoffer van de omstandigheden. En de vrouwen laten veel dingen gebeuren. Zij zijn niet gewend om in opstand te komen tegen de voor hen gewone situatie. Het zijn mooie, trotse vrouwen. Maar ze zijn zo jong en zien er zo oud en getekend uit.

Aan het eind van de reis ziet Annemie het niet meer zitten. Ze is moe, de emoties worden haar de veel, de toestand om haar heen kan ze nauwelijks meer aan. Dan gaat ze terug naar huis, naar België. De mannen, die hen begeleidden en onmisbaar zijn geweest bij hun missie, want vrouwen alleen dat kan natuurlijk niet, gaan weer als vluchteling terug naar Pakistan.

Een boeiend boek, dat veel stof tot nadenken geeft. Actueel ook: gister was de topconferentie over Afghanistan in Den Haag. Ik houd niet zo van legers en het oplossen van problemen met behulp van gewapende machten. Maar dit land heeft hulp hard nodig en zal dat nog heel lang nodig hebben. Hopelijk gebeurt het geven van die hulp met het nodige respect en begrip voor de cultuur van de mensen.