Jaar van publicatie: 2012
Uitg. De Bezige Bij
Weer zo'n boek, 'dat je gelezen moet hebben'.
Nu houd ik niet zo heel erg van het werk van Leon de Winter, dus ik moest wat aarzeling overwinnen, voor ik hieraan begon.
Het bleek een zeer leesbaar, zelfs spannend, boek te zijn.
Het gegeven, waarover de kranten al het nodige geschreven hadden, sprak me ook al niet erg aan: na zijn dood was Theo van Gogh in een soort vagevuur terechtgekomen. Daar kreeg hij een opleiding tot beschermengel. Zijn opdracht luidde: zorg, dat je ene Max, hem tot dan toe volledig onbekend, maar drager van het hart van zijn opleider tot BE (beschermengel), beschermt. Gek genoeg doet Theo dat met overgave.
Een stoet bekende Nederlanders trekt voorbij, De Winter zelf daarbij inbegrepen. Het verhoogt de leesvreugde, ik kan niet anders zeggen, maar als het boek uit is, denk je toch even mmmm..... Vind ik dit nu echt geslaagd? Zou ik zelf zo in een boek willen voorkomen? De vraag stellen is hem beantwoorden.
De Winter legt een ingewikkelde knoop van mensen en hun relaties. Het hangt van toevalligheden aan elkaar, er komen engelen in voor, en aan het eind is de knoop netjes ontward.
Je vraagt je steeds af, wat waarheid is. Hoe ver gaat vriendschap? Hoe ver de liefde van ouder voor kind, en andersom? Wat is belangrijk?
Het is allemaal stof tot nadenken. Het leest daarbij ook nog als een trein. Daarom: VSV is echt een boek, dat je gelezen moet hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten