vrijdag 25 maart 2011

Boek 13: Dubbelklik

Schrijver: Jane Moore
Jaar van publicatie:2006
Uitg. Van Holkema & Warendorff
Ooorspr. titel: Dot.Homme
Oorspr. uitg. Heinemann, Londen 2004

Jessica Monroe is als enige van haar vriendenkring nog niet aan de man. Haar vriendinnen plaatsen voor haar verjaardag een advertentie voor haar op een internet datingsite. Hoewel Jessica er niet echt enthousiast over is, maakt ze toch een paar afspraken, met niet in alle gevallen veel succes. Ze zoekt het in de types die er flitsend uitzien, maar vaak vallen ze tegen.
Dan vindt in Jess' leven een tragische gebeurtenis plaats, die haar aan het denken zet. Alle oppervlakkige dates stellen plotseling niets voor. De man die ze zoekt moet andere kwaliteiten hebben. Kwaliteiten, die haar tot nu toe niet eens waren opgevallen. De man, die voldoende van die kwaliteiten heeft, kent ze al, maar pas nu ziet ze hem anders dan als vriend.

Na het dikke, langzaam lezende duitse boek nu een supersnel lezertje. Chicklit. Wel grappig.

maandag 21 maart 2011

Boek 12: Der Schachautomat

Schrijver: Robert Löhr
Jaar van publicatie 2005
Uitg. Piper, München

Wanneer men iemand bedriegt, is daar in het Duits een uitdrukking voor: men 'baut einen Türken' of men gebruikt het werkwoord 'türken'. Deze uitdrukkingen zijn terug te voeren op de schaakautomaat, waarvan in dit boek sprake is.
Het is een verhaal, gebaseerd op feiten.
In de 18e eeuw bouwde de in Pressburg (tegenwoordig Bratislawa) wonende wetenschapper Wolfgang von Kempelen een automaat, die kon schaken. Hij deed dat in opdracht van de 'machtigste vrouw ter wereld': keizerin Maria Theresia. Zij sponsorde dit project en de eerste voorstelling was dan ook in slot Schönbrunn.
Zoals hierboven meteen duidelijk werd: de automaat was niet zo automatisch: binnenin zat een dwerg, Tibor, die op ingenieuze manier de pop, die eruit zag als een Turk, bediende. De Turk leek op zijn beurt zelf schaak te kunnen spelen. Omdat Tibor het schaakspel zo goed beheerste, won de automaat de wedstrijden tegen allerlei beroemde personen en steeds meer publiek kwam op de openbare wedstrijden af.
Niet iedereen bekijkt het succes van Van Kempelen met enthousiasme. Jaloezie en achterdocht geven steeds meer spanning, er wordt zelfs op de automaat geschoten en Tibor raakt gewond. Elise, dienstmeisje bij Van Kempelen, spionneert voor een rivaal van Van Kempelen.
Met veel gevoel is dit verhaal geschreven en aan het eind van het boek staat, welke figuren wel en welke niet historisch zijn. Tibor is niet historisch. De schrijver heeft het eerste deel van het leven van de schaakautomaat zelf moeten reconstrueren. Daarvan was weinig bekend. Het is een fascinerende mix geworden van historische feiten en fantasie.

Boek 11: Een Rus in de Jordaan

Schrijver: A.C. Baantjer
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. Lebowski
Gelezen als e-boek

De Baantjer serie op televisie heb ik nooit bekeken, ook de boeken van zijn hand had ik tot nu toe aan me voorbij laten gaan. Maar op de e-reader hadden we een nieuwe serie boeken gezet, daartussen was dit en ik wilde het nu wel eens proberen.
Baantjer woonde in zijn laatste levensjaren in (onze gemeente) Medemblik. Het beviel hem daar goed in zijn huis met tuin en in die tuin zijn modelspoortrein. Het werd allemaal wat minder nadat zijn vrouw was overleden en die emotie is terug te vinden in dit boek.
Hoofdpersoon is niet, zoals ik verwachtte, De Cock, maar Peter van Opperdoes. Hoe toevallig: ook het dorp Opperdoes maakt deel uit van de gemeente en ligt vlak bij de stad Medemblik. Van Opperdoes is een oudere politieman, weduwnaar, en wat eenzaam. Hij heeft zijn oude werkplek Bureau Warmoesstraat verruild voor bureau Raampoort. De geruchten gaan, dat hij in de Warmoesstraat aan de kant is gezet om zijn leeftijd. Zelf zegt hij voortdurend, dat hij persoonlijk voor verandering heeft gekozen.
Op zijn nieuwe bureau werkt hij samen met Jacob. Samen lossen ze een moord op in de Jordaan (gevolgd door nog wat doden...) Stramien: de jonge, onbesuisde politieman en de bedachtzame oudere man met ervaring en veel begrip voor iedereen komen er samen prima uit.

zaterdag 12 maart 2011

Boek 10: Zadelpijn en ander damesleed

Schrijver: Liza van Sombeek
Jaar van publicatie: 2007
Uitg. Prometheus, Amsterdam

De schrijversnaam is het pseudoniem van een schrijversduo.

Zeven vrouwen van rond de vijftig gaan samen een week fietsen in Frankrijk. Dat doen ze ieder jaar. Deze keer loopt alles een beetje anders dan voorzien.
Ook in dit boek wordt ieder hoofdstuk verteld vanuit het gezichtspunt van een van de hoofdrolspelers. Ieder van hen heeft zo zijn eigen gezondheids- of relatieproblemen en deze komen dan ook uitgebreid aan bod. Met de nodige humor vertellen de dames over hun diverse emoties. Te oordelen naar hun soms grove taalgebruik zijn ze nog steeds midden in het voeren van hun seksuele revolutie. Toch wel aardig om te lezen.

donderdag 10 maart 2011

Boek 9: Ik heet Karmozijn

Schrijver: Orhan Pahamuk
Jaar van publicatie: 2001
Vertaling: Margreet Dorleijn en Hanneke van der Heijden
Uitg. De Arbeiderspers
Oorspr. titel: Benimadim Kirmizi
Oorspr. uitg.: Iletisim Yayinlari, Istanbul, 1998

Al heel lang wilde ik iets lezen van de Turkse nobelprijswinnaar Pahamuk en nu moest het er dus maar eens van komen.

In de zestiende eeuw wil de sultan een boek laten illustreren door zijn beste miniaturisten en verluchters. Er ontstaat onenigheid over de werkwijze in de tekeningen: volgens enkelen werden teveel westerse methoden gebruikt. De jarenlange tradities werden zo overboord gezet. Dat is de eer te na van de traditionele en trotse tekenaars. Er valt een dode, een van de tekenaars.

Voor het maken van miniaturen in die tijd was geduld nodig, maar ook voor het lezen van dit boek was dat een vereiste. Het duurde even, voor je gewend was aan de stijl. Het was niet alleen een ode aan de miniatuurschilderkunst, maar ook aan de oude vertelkunst. Al heel snel wordt ook de 'verhalenverteller in het koffiehuis' voorgesteld. Hij verteld (ook alweer controversiële) verhalen, aan de hand van tekeningen.
Het boek is verdeeld in vele hoofdstukken, allemaal met 'iemand' anders als verteller. Die iemand kan ook een dode, een boom of een paard zijn. In de titel van het hoofdstuk stond, wie er aan het woord was. Alle hoofdstuktitels begonnen dan ook met 'Ik ben ...', 'Ik heet...', of  'Ze noemen me...' Vandaar ook de titel van het boek: Ik heet Karmozijn.  Karmozijn was een belangrijke kleur voor de miniaturisten.
Langzaam maar zeker werd je het verhaal ingetrokken - het kostte later moeite om het boek weg te leggen. Het bleef raadselachtig tot het eind. Boeiend.