Jaar van publicatie: 1993
Uitg. De Arbeiderspers
De cover van dit boek klopt niet met dat, wat ik gelezen heb, maar van die pocket za ik geen afbeelding en zelf een foto maken was te omslachtig. Bovendien is dit een van de meest voorkomende en bekende covers.
Ik had al vrij vaak gehoord over dit boek, maar omdat oorlogsliteratuur niet hoog op mijn 'te lezen' lijst van boeken staat en die lijst toch al veel te lang is, was het er tot nu toe niet van gekomen het te lezen.
Ik heb er geen spijt van: het is een boek, dat je werkelijk aangrijpt. Jeroen Brouwers beschrijft hierin zijn herinneringen aan de tijd die hij met zijn moeder doorbracht in een Japans concentratiekamp. Als jongetje van vijf maakte hij zoveel geweld, zoveel wreedheid mee, dat het niet vreemd is, dat hij door angsten achtervolgd wordt, last heeft van depressies en niet erg sociaal voelend is.
Terug in Nederland, na de oorlog, moet hij 'aangepast gedrag' leren.
Nu, als volwassene, heeft hij geen contact meer met zijn moeder. Schokkend was het beeld, dat hij oproept van de moeder, die in het kamp, voor de ogen van haar zoontje, mishandeld wordt. Kleine Jeroen kon alleen maar denken: ik wil een andere moeder, deze is kapot.
Als zijn moeder sterft is Jeroen er niet bij. Hij gaat ook niet naar de begrafenis. Hij rouwt in stilte, in zijn eigen omgeving en schrijft dit boek.
Indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten