Jaar van publicatie: 1989
Uitg. Penguin Books Ltd.
De recensies waren zo lovend, dat ik dit boek kocht, kort nadat het op de markt was gekomen. Ik begon er enthousiast in te lezen, maar al gauw besloot ik het 'even' terug op de boekenplank te zetten: ik kon er niet in komen.
Nu, zo'n twintig jaar later, verscheen er een nieuw boek van Martin Amis, met opnieuw lovende kritieken. Zou ik toch niet nog eens...??
En ik zou. Ik pakte het boek van de plank, begon enthousiast te lezen. Met hetzelfde resultaat als twintig jaar geleden: ik vond er echt helemaal niets aan! Ik begreep niet wat ik las, wat ik wel begreep, vond ik vervelend. Toch maar doorlezen: misschien kwam het nog goed tussen mij en dit boek.
Nee dus. Nu, 470 (470!) bladzijden verder (zeg niet dat ik geen doorzettingsvermogen heb getoond), ben ik blij dat het uit is. Het was (in mijn ogen dan) niets en het werd ook niets. Wat een vervelend verhaal over vier mensen in Londen, die niet alleen mij, maar ook zichzelf verveelden. Iedereen bedriegt iedereen. Vooral het enige meisje, Nichola, is erg goed in toneelspelen en speelt voor ieder van de drie heren een andere rol.
Alle drie zijn ze min of meer verliefd op haar. Voor de nietsnuttige 'oplichter' en superdarter (nou ja) Keith is dat gewoon, die is altijd op jacht naar alles wat er als vrouw uitziet.
Guy heeft het moeilijk met zijn onhandelbare zoontje Marmaduke en krijgt daarom problemen met zijn vrouw, de rijke Amerikaanse Hope. Hij heeft het gevoel, dat zijn leven hem door de vingers glijdt en vlucht naar Nichola.
Tenslotte is er de schrijver Sam, die ongeneeslijk ziek is, nog een boek wil schrijven voor hij sterft, maar helaas zelf geen fantasie heeft. Hij schrijft dus de belevenissen van de andere drie op. Ze vertellen hem alles, denkt hij, maar ongemerkt speelt hij zijn eigen rol is dit drakenverhaal.
Ik koop de nieuwe Amis maar niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten