zondag 30 juli 2017

Boek 65: Poubelle

Schrijver: Pieter Waterdrinker
Jaarvan publicatie: 2016
Uitg. Nijgh en Van Ditmar, Amsterdam

Als Pieter Waterdrinker tot doel had een heel onplezierige, onsympathieke hoofdpersoon te scheppen voor zijn boek Poubelle, dan is hij daar volledig in geslaagd. Wat een vervelend, egoïstisch, lui, arrogant, hebzuchtig mannetje is me dat. Meevoelen met het verdriet van anderen is niet iets wat bij hem hoort, maar o wee, als hij tegenslag heeft, moet iedereen tranen plengen.
Hij heeft zijn deel in het reclamebureau verkocht aan zijn partner en hoopt nooit meer te hoeven werken. Hij wordt full time schrijver. In Amsterdam lukt dat niet, dus hij reist af naar Parijs. Zijn vrouw, of ze wil of niet, zegt haar baan op en gaat mee. Parijs is toch ook niet zo'n fijne stad om boeken te schrijven. In Biarritz lukt het ook al niet en als verder oostwaarts een goede plek gezocht wordt, gaat het al evenmin. Zijn vrouw vertrekt. Terug naar Nederland.
Wessel, de hoofdpersoon, reist verder. Naar Rusland deze keer, waar hij hoopt geïnspireerd te worden door de grote Russische schrijvers. Maar - juist. Inderdaad. Het lukt niet.
Wessel geeft zich over aan drank en vrouwen. Geld speelt geen rol immers.
Totdat hij investeringen doet, die niet zo goed uitpakken. Hij raakt wat geld kwijt en vreest, dat hij iets moet doen om dat geld terug te krijgen. Hij stort zich in een louche handel van Sovjetkunst.
Twaalf jaar later is Wessel terug in Nederland. Hij heeft zich om laten praten door een vriend en is de politiek in gegaan. Hij zit in het Europese Parlement en reist de hele Unie af. Als hij in Oekraïne is, bereiken de demonstraties en de gevechten net een hoogtepunt. Hij raakt er middenin verzeild.
Ontmoedigd keert hij na zijn bevrijding terug naar Nederland, niet langer wetend, waarvoor hij zelf staat en wat hij moet geloven. Hij probeert steun te zoeken bij zijn vrouw, maar die heeft inmiddels andere plannen met haar leven.
Alles aan dit boek is veel. Heel veel. Teveel bladzijden, teveel gebeurtenissen uit de geschiedenis, teveel narigheid (te weinig prettige dingen - alles is zwart en somber). Bij het lezen zou je er somber van worden. Het is zeker knap geschreven, maar het voelt een beetje als een overdosis.

zondag 23 juli 2017

Boek 64: Helden van de grens

Schrijver: Dave Eggers
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Lebowski Publishers, Amsterdam
Vert. Monique ter Berg, Brenda Mudde, Elles Tukker en Maarten van der Werf
Oorspr. titel: Heroes of the frontier (Alfred A. Knopf, New York, 2016)

Dave Eggers levert maatschappijkritiek. Die kritiek is niet mals en omvat vele facetten van het dagelijks leven. Er is veel om je over op te winden, dus moeilijk lijkt het niet. Hij schrijft in een stijl, die ik graag lees, vaak ben ik het met hem eens, maar af en toe begint al die kritiek, zonder iets positiefs te melden, te irriteren.
Rosie ontsnapt aan de dagelijkse sleur, aan haar man en haar werk door met haar kinderen naar Alaska te reizen. Ze heeft geen adres achtergelaten. Haar tandartsenpraktijk heeft ze noodgedwongen verkocht en met de opbrengst daarvan reist ze af naar onbekende oorden. Ze huurt een gammele camper, een Chateau, waarvan het merk wel erg vaak genoemd wordt. Zou het boek gesponsord zijn? Reclame voor het merk was het trouwens niet.
Rosie laat haar twee kinderen voor elkaar zorgen. De ernstige, plichtsgetrouwe zoon Paul en het ongeleide projectiel, dochter Ana, laten haar zoveel mogelijk met rust. Paul leest voor, verzorgt de blessures van zijn zusje, terwijl Rosie medelijden met zichzelf zit te hebben en het allemaal niet zo goed meer weet. Aan eten klaarmaken denkt ze meestal niet, aan iets schoonmaken evenmin.
Haar ex-vriend Carl verdenkt ze ervan achter haar aan te zitten. Hij wil met iemand anders trouwen en de kinderen showen aan zijn nieuwe liefde. Rosie probeert dat te voorkomen.
Zo raakt ze verzeild in allerlei avonturen, waarbij je de vraag hoe dom iemand kan zijn, niet kunt onderdrukken.
Rosie is op de vlucht, maar komt er achter, dat ze zichzelf altijd meeneemt, met haar gedachten, haar angsten en haar zorgen.

donderdag 20 juli 2017

Boek 63: Het hoofd

Schrijver: Jacob Vis
Jaar van publicatie: 1994
Uitg. Ooievaar (Ellessy)
Serie: Ben van Arkel #1

Misschien krijgt de hoofdpersoon Ben van Arkel, naar wie deze serie is genoemd, meer kleur in de volgende delen. Hier blijft hij een wat schimmige figuur, die veel op zijn stoel, of geleund tegen het een of ander, nadenkt over de zaak, die intussen door zijn collega's wordt opgelost. Vooral door brigadier Mirjam, die niet alleen nadenkt, maar ook invoelt en handelt. Ze is verliefd op Ben, maar die is getrouwd met een al ven schimmige figuur, een kunstenares, van wie de functie in het verhaal me volstrekt onduidelijk is. Het echtpaar lijkt elkaar nauwelijks te kennen en zelden met elkaar te bemoeien. In elkaars aanwezigheid voelen ze zich ongemakkelijk.
Ieder hoofdstuk eindigt met een fragment uit het verhaal van Andrea, die door haar zeer gelovige oom wordt misbruikt. Niemand gelooft haar verhaal, hoewel: zelf houdt ze ook haar mond stevig dicht.
Deze vorm van vertellen moest het verhaal spannender maken, maar al snel is duidelijk welke kant het op zal gaan, en ik vond het rommelig aandoen. Het grote aantal namen kon ik, waarschijnlijk daardoor, moeilijk uit elkaar houden.  Toch: ondanks dat je wel aanvoelt waarheen het zal gaan, komt het eind onverwacht. Of het nu zo geloofwaardig is?
Het verhaal: een paard, dat gezaagde stammen uit het bos trekt, trapt in een kuil. Daarin blijkt een hoofd zonder lichaam te liggen. Het lichaam is zoek. Van wie is dit hoof, waar is de rest en wat is er gebeurd en waarom. De gebruikelijke vragen dus, met nog minder aanknopingspunten dan in andere gevallen.
Aardig begin, kan alleen beter worden.

maandag 17 juli 2017

Boek 62: Een tweede kans

Schrijver: Amanda Prowse
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Aerial Media Company, Tiel
Vert. Karien Gommers en Marlies van der Wal
Oorspr. titel: Second Chance Cafe (Head of Zeus, Londom, 2015)

Amanda Prowse beschrijft in haar boeken meestal een vrouwenleven en dan van iemand met de nodige problemen. Ditmaal is het de 55-jarige Bea (dat is al bijna hoogbejaard, als je dit boek leest), die weduwe wordt. Ze hield van haar man Peter, maar haar grote liefde was de man, van wie ze op jonge leeftijd zwanger raakte. Ze heeft hem dat nooit verteld, want hij bleek getrouwd te zijn en al twee kinderen te hebben.
Ze is hem nooit vergeten.
Ze voedt haar zoon Wyatt alleen op. Haar ouders hebben haar de deur uitgezet en ze kan maar met moeite aan de kost komen. Peter redde haar van dit armoedige leven.
Nu runt ze een restaurantje, geholpen door Kim en Tait. Haar zoon en zijn vrouw Sarah ziet ze weinig. Het wringt een beetje in die relatie. Dan brengt Wyatt zijn tienerdochter Flora bij Bea. Ze is niet meer te hanteren en gaat met verkeerde vrienden om. Bea probeert de gemoederen wat te bedaren en Flora blijft even bij haar. Dan besluiten ze samen vlak voor kerst naar Schotland te gaan, waar de eerste liefde van Bea woont of woonde. Ze heeft een brief gekregen van een restauranthouder in Edinburgh, die een forum op internet onderhoudt van restauranteigenaars en Bea uitnodigt daaraan deel te nemen. De brief komt van ene Alex en Bea denkt, dat dat een vrouw is. Dat blijkt niet helemaal zo te zijn.
Snel lezend zomerboek.

zaterdag 15 juli 2017

Boek 61: Ik zie je op het strand

Schrijver: Jill Mansell
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. Luitingh-Sijthoff bv., Amsterdam
Vert. Marja Borg
Oorspr. titel: Meet Me at Beachcomber Bay (Headline, 2017)

De volgorde waarin je boeken leest is van belang voor de beoordeling. Na wat zware kost was het nu tijd voor wat lichte zomerlectuur. 'Ik zie je op het strand' voldeed prima aan dit criterium.
Meisje ontmoet leuke man in het vliegtuig, waar ze naast elkaar zitten. Man blijkt getrouwd. Ze verliezen elkaar uit het oog. Dan duikt hij een paar jaar later op als vriend van haar niet zo geliefde stiefzusje.
Ach ja, dan is het het bekende recept: veel losse eindjes, die eerst veranderen in een warrige kluwen, maar uiteindelijk keurig aan elkaar geknoopt worden tot een stevige, veelkleurige draad.
Prettige zomerlectuur dus.

Boek 60: De Ambachtsman

Ondertitel: De mens als Maker
Schrijver: Richard Sennett
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. Meulenhoff, Amsterdam
Vert. Willem van Paassen
Oorspr. titel: The Craftsman (Yale University Press, New Haven, CT, 2008)

Na het lezen van een artikel in de Volkskrant over de socioloog Richard Sennett, vroeg ik dit boek aan bij de bibliotheek. Ik werd op mijn wenken bediend, want binnen de kortste keren had ik het in huis. Ik werd niet teleurgesteld - het was zeer de moeite waard.

Bij het lezen van veel boeken heb je het gevoel, dat je bepaalde zinnen moet opschrijven in een citatenboekje. Je bent het hartgrondig eens of oneens met het geschrevene, maar in elk geval wil je het onthouden.
Bij dit boek kan je aan de gang blijven. En in de meeste gevallen was ik het eens met de schrijver.
Hij breekt een lans voor de vakman, die in de moderne tijd steeds minder gewaardeerd wordt. Vaak kijken mensen zelfs neer op handwerk. Sennett geeft aan, wat nodig is voor goed vakmanschap. Daarvoor gaat hij terug in de geschiedenis, te beginnen met de oude Grieken en Romeinen, tot aan de huidige tijd. Het aantal namen en voorbeelden duizelen de lezer soms, maar toch gaf het geheel een goed inzicht in deze geschiedenis.
Wat me aansprak was de genoemde noodzaak iets goed te leren. Handwerk doe je niet zo maar 'even'. Vaardigheden moeten geleerd en langzaam ingeslepen worden. Hoe groter die vaardigheden worden, hoe beter het afgeleverde werk wordt. Tegenwoordig denkt men, dat alles snel moet gaan en kennis kan ook tot ons komen via de computer. Een misvatting.
Het voert te ver om alles uit dit boek te vermelden, maar ik vond het lezen ervan heel inspirerend.

dinsdag 11 juli 2017

Boek 59: Een andere liefde

Schrijver: Amanda Prowse
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Aerial Media Company bv, Tiel
Vert. Hanneke van Soest
Oorspr. titel: Another love (Head of Zeus Ltd, London, 2016)

Amanda Prowse schrijft verhalen over vrouwenlevens. Ze doet dat op een manier, die nogal aangrijpend is. Voor mij tenminste. De onontkoombaarheid van hun problemen, het gebrek aan een oplossing ervan maken dit geen opwekkende lectuur.
En die problemen zijn niet gering. In dit boek  heeft hoofdpersoon Romilly eigenlijk alles: een leuke baan, een man waar ze veel van houdt en die van haar houdt, een baby waar ze dol op is en een prachtig huis.
Haar onzekerheid maakt, dat ze er niet van kan genieten. Ze twijfelt teveel aan zichzelf, gelooft niet, dat dit alles zo kan blijven en dat mensen haar aardig vinden zoals ze is. Om vrolijk en spontaan te lijken grijpt ze naar de drank en doet dat in steeds heviger mate.
Ze raakt als alcoholiste alles kwijt.
Het verhaal van Romilly wordt ieder hoofdstuk afgesloten met een deel, waarin haar dochter Celeste vertelt hoe zij de toestand van en rond haar moeder in deze fase van de ondergang heeft ervaren.
Zoals gezegd: aangrijpend.

Boek 58: Zolang er leven is

Schrijver: Hendrik Groen
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Meulenhoff Boekerij bv., Amsterdam

Hendrik Groen heeft opnieuw een jaar lang een dagboek bijgehouden en hoewel zijn humor is gebleven, is de inhoud toch schrijnender. Ouderdom komt ook voor hem met gebreken. Gelukkig heeft hij zijn vrienden van de Omanido club. De ziekte van zijn grote vriend grijpt hem aan. De vrienden proberen de moed er in te houden, maar het kost steeds meer moeite. Hun gezondheid gaat verder achteruit. Oud worden is hard werken.
Met een scherpe pen en veel opmerkingsgave beschrijft Hendrik de gebeurtenissen in 'Het Huis'. De zorg gaat steeds verder achteruit. De directie doet nauwelijks mededelingen over de toekomst. Dat vormt voor de bewoners een bron van een soort zorg, die ze liever niet zouden hebben
De toestand van de wereld komt ook voorbij. De actualiteiten van 2015 (waarbij je blijft denken: is dat echt al twee jaar geleden?) worden voorzien van commentaar van Hendrik.
Dit alles plaatst het verhaal van Hendrik in een wat breder verband en houdt het lezen interessant. Toch, ondanks de humor, een deprimerend boek

dinsdag 4 juli 2017

Luisterboeken

Storytel Original, luisterboek
Serie geschreven door Marja West.

Een poosje geleden las ik over de aanbieder van luisterboeken, Storytel. Het artikel maakte me nieuwsgirig of ik het luisteren naar boeken ook zou kunnen waarderen en of ik er ook daadwerkelijk naar zou gaan luisteren.
Te zeer was ik immers gehecht aan mijn papieren boeken en vooral ook, tegenwoordig, aan mijn e-reader, met zijn handige achtergrondlampje en letters die groter worden als ik even aan de instellingen pruts.
Maar met de vele creatieve hobby's die ik er op na houd, is er voldoende gelegenheid (leek me) om te spinnen, weven, breien, haken, kantklossen en alles waarmee ik me verder bezighoud, en tegelijkertijd te luisteren.
Ik nam een proefabonnement. 
Eerst luisterde ik naar Wil, van de Vlaamse schrijver Jeroen Olyslaegers. Met zijn wat rauwe stem vol Vlaamse klanken las hij het zelf voor. 
Ik was gelijk verkocht. Ik bleef langer luisteren dan ik van plan was en als er even een momentje was, klonk de stem van jeroen weer in de kamer. Het gaf een extra dimensie aan het verhaal om deze Vlaming zijn verhaal speciaal voor mij te horen vertellen. Want zo voelde het.

Ik zocht een nieuw werk uit. Storytel heeft ook de z.g. Storytel Originals: hoorspelen, speciaal voor Storytel gemaakt.Ik koos voor de serie (van tien delen, ieder van ongeeer een uur) Gelukkig zijn we familie, geschreven door Marja West, voorgelezen door Ine Kuhr, Jan Nonhof, Louis van Beek en Willemijn de Vries. 
Het verhaal gaat, zoals de titel al aangeeft, over een familie. Ieder jaar brengen ze de zomervakantie door op het familielandgoed in Frankrijk. De Familie bestaat uit vader John en Moeder Anna. Moeder is opgegroeid in Zuid Afrika en heeft daar een kruid gekregen van een medicijnman, dat ervoor zou zorgen, dat de mannen in de familie wat vrouwelijker zouden worden en daardoor hun vrouwen trouw zouden blijven. Sindsdiend mengt ze een handjevol door iedere maaltijd. Zo zal John haar touw blijven en ook de mannen van haar dochters Helene en Susan, zouden bij hun echtgenotes blijven. Emma, de derde dochter heeft geen relatie. Voor zover iedereen an de familie weet, tenminste. 
Het kruid lijkt toch niet zo goed te werken. De mannen gaan vreemd, Emma en haar zuster blijken concurrenten te zijn, verliefd op dezelfde man. Helene vertrouwt haar man niet: hij is wel erg close met zijn secretaresse. Ze grijp uitvoerig naar de fles.
Ruim voldoende verwikkelingen dus.
De hoofdstukken worden verteld uit het oogpunt van een van de hoofdpersonen. Ze worden voorgelezen door een van de mannen als de hoofdpersoon een man is, en door een vrouw, als er een vrouw aan het woord is. Dat verhoogt de begrijpelijkheid aanzienlijk en geeft echt een hoorspelgevoel.
Ik vrees, dat ik helemaal verslingerd geraakt ben aan de luisterboeken. De luisterboeken zullen papier en e-reader niet gaan vervangen, maar beslist aanvullen. In de zomer zal er niet veel tijd voor zijn, maar zo nu en dan - een verfrissend bad onder het genot van iemand met een plezierige stem die je een verhaal voorleest.... Lekker hoor. 

Boek 57: De Leerling

Schrijver: Tess Gerritsen
Jaar van publicatie: 2005
Uitg. The House of Books
Vert. Els Franci-Ekeler
Oorspr. titel: The Apprentice (Ballantine Books, 2002)
Serie: Rizzoli & Isles #2

Het tweede deel van de serie Rizzoli & Isles kon me aanzienlijk meer bekoren dan het eerste. Nog steeds was Rizzoli wat irritant, maar het viel nu niet zo op, omdat er zoveel andere dingen gebeuren.
Isles komt in dit deel wel voor, maar het rechtvaardigt haar naam in de titel niet. Ze is 'gewoon' een van de personages die in het verhaal voorkomen.
Verder komen veel bekenden uit deel 1 terug, tot en met de hoofdpersoon uit dat deel, De Chirurg, oftewel Warren Hoyt. Hij zit dan wel gevangen in een zwaar beveiligde gevangenis, maar ziet kans ook in dit boek de haren van de lezer overeind te laten staan van de spanning. Je voelt de angst van Rizzoli en haar bang maken is het levensdoel van deze crimineel. Hij lijkt nu een navolger te hebben: vrouwen zijn vermoord en verdwenen. Hun nachtkleding, royaal bebloed, want Gerritsen houdt nog altijd veel van bloederige scenes, ligt keurig opgevouwen naast de bedden van de verdwenen vrouwen. De jacht wordt ingezet.
Opnieuw was het me wat te bloederig en een gebruiksaanwijzing voor allerlei medische apparaten of handelingen heb ik ook niet echt nodig. Vandaag las ik in de krant een stuk, waarin gesteld wordt, dat ook kinderen van spannende boeken houden en dat het niet snel te erg is. Roodkapje wordt door de wolf opgegeten. Maar dat betekent niet, dat precies beschreven hoeft te worden, hoe die wolf de ogen uit het hoofd zuigt. Dat omschreef wel zo ongeveer mijn kritiek op de stijl van deze schrijfster.
Spannend is het beslist en het boek leest als een trein. Waarschijnlijk lees ik deel drie van deze serie ook ooit, maar nog even niet.