Boek 62: Toerisme

Schrijver: Nirpal Singh Dhaliwal
Uitg. Mouria
Jaar van publicatie: 2006
Verttaling: Adriaan Krabbendam
Oorspronkelijke titel: Tourism

Dit is de debuutroman van de schrijver, een freelance journalist van Indische afkomst.
Ook de hoofdpersoon is Indiër en journalist. Hij is ook de toerist uit de titel: hij beschrijft de omgeving waarin hij leeft op journalistieke wijze. Hij beschrijft alles, maar neemt er niet aan deel, probeert niet in te grijpen of dingen te veranderen. De Londense wijk waarin hij woont wordt bevolkt door niet-Engelsen. Vrouwen zijn er voor kortstondige relaties. Maar dan is er Sarupa, de vrouw van zijn dromen, maar helaas onbereikbaar.
Sophie, de nicht van Sarupa's verloofde, valt voor 'Puppy', zoals de hoofdpersoon wordt genoemd, omdat zijn echte naam te moeilijk is. Zo komt hij meer in contact met Sarupa.
Hij blijft toerist. Ook in relatie met zijn vrienden en drinkmakkers. Uiteindelijk heeft niemand echt wat aan hem. Zijn houding komt hemzelf echter ook duur te staan.

Aanvankelijk dacht ik, dat dit weer zo'n boek was, geschreven juit mannenoogpunt, vol drank, drugs en sex. Dan verdiept het verhaal zich. De achtergrond van de Indische Puppy maakt duidelijk, hoe het zover heeft kunnen komen.
Een boeiend boek.

Boek 61: The Architecture of happiness

Schrijver: Alain de Botton
Penguin Books Ltd, Londen
Jaar van publicatie: 2006

Eerder dit jaar las ik van De Botton het boek 'Ode aan de arbeid'. Daarom begon ik hier enthousiast aan.
Het boeide me ook wel, maar toch had ik er af en toe moeite mee, het betoog te volgen.
De Botton is filosoof. Hij vraagt zich af, waarom we een huis mooi of lelijk vinden. Kunnen we gelukkig worden omdat we in een bepaald huis wonen? Of juist ongelukkig? Is dit volkomen subjectief, of kunnen er regels voor worden gegeven?
Blijven die regels dan altijd hetzelfde?

Veel stof tot nadenken dus. Beschreven in een duidelijke, goed leesbare stijl en net als het vorige boek dat ik las, voorzien van heel veel mooie, duidelijke foto's. Ondanks de moeite die het me kostte, ben ik blij het gelezen te hebben.

Boek 60: De mannen van de maandagochtend

Schrijvers: Rinus Ferdinandusse en Tomas Ross
Uitg. De Bezige Bij, Amsterdam
Jaar van publicatie: 2004

De twee oudere heren uit de titel zijn vervuld van wraak. Ze werden zestig jaar geleden ten onrechte beschuldigd van een miljoenendiefstal en zijn er nu achter gekomen wie de werkelijke dader is geweest: een hooggeplaatste en alom geachte BNer. Ze willen hem nu straffen en doen dat op een heel drastische manier.

Wat een vervelend boek was dit.
Het verhaal wilde maar niet echt spannend worden:
Het was te ongeloofwaardig.
De grappen waren niet leuk.
Het was teveel grachtengordel.
Het was te veel verteld uit mannenoogpunt, waarbij van vrouwen alleen belangrijk was, hoe goed de blouse gevuld was en hoe neukbaar ze waren.
Ik heb het uitgelezen, maar in zo'n boek zijn 553 bladzijden wel erg veel!

Boek 59: De heks van Portobello

Schrijver: Paulo Coelho
Jaar van publicatie: 2007
Uitg.: De Arbeiderspers
Oorspronkelijke versie in het Portugees: 2006
Oorspronkelijke titel: A bruxa de Portobello
Vertaling: Piet Janssen

Heel vaak dacht ik bij het lezen van dit boek, dat ik aantekeningen moest gaan maken. Er stonden veel zinnen in, die ik wel zou willen onthouden.
In de praktijk lees je die aantekeningen niet meer, en juist daarom ben ik begonnen met het bijhouden van dit blog: om zelf te onthouden wat ik zoal heb gelezen, waar het in het kort over ging en hoe ik het vond.

Paulo Coelho is Braziliaan. In de jaren '70 maakte hij een reis door Europa. Tijdens een bezoek aan Dachau kreeg hij een visioen en die ervaring werd later in Amsterdam gevolgd door een ontmoeting met iemand, die diepe indruk maakte. Hij bekeerde zich tot het katholicisme en schreef sindsdien boeken met als centraal thema de menselijke zoektocht naar vrede en harmonie met het universum.
Ook hier is dit het thema.
Het meisje Sherina is als baby geadopteerd. Ze werd geboren in Roemenië en vertrok met haar adoptie ouders naar Beiroet. Daar groeide ze op, en later vluchtte ze uit die stad naar Londen. Ze is altijd op zoek: naar haar afkomst, haar achtergrond, haar 'ik'. Ze zoekt het o.a. in religie en kent al snel de bijbel uit het hoofd. Ze wordt echter teleurgesteld in de kerk en wendt zich er van af. Dan ontmoet ze mensen, die op andere wijze spiritueel bezig zijn en van allen leert ze. Uiteindelijk geeft ze ook zelf les, wat haar de naam 'Heks van Portobello' oplevert. De mensen wantrouwen het onbekende en er ontstaat tegenstand en onrust in de buurt. Sherina, die zich nu Athena noemt, wordt vermoord.

Het verhaal wordt niet rechtstreeks verteld, maar via de mensen, die Athena kenden. Ieder heeft een ander beeld van haar en geleidelijk leren we Athena kennen, maar ook de mensen, die met haar te maken hadden: haar moeder, haar (ex-)man, de pastoor die hen trouwde, en diverse anderen. Tegelijk leren we ook de vertellers kennen. En natuurlijk brengt Coelho via hen zijn boodschap van vrede en liefde over.

Het leest snel en is wel boeiend, maar aan het eind vond ik het gefilosofeer een beetje veel van het goede worden. Het begin maakt dat het boek de moeite van het lezen zeker waard was.

Boek 58: De vrouw die met vuur speelde

Schrijver: Stieg Larsson
Uitgever: Signatuur
Jaar van publicatie: 2007
Vertaling: Tineke Jorissen-Wedzinga
Oorspronkelijke titel: Flickan som lekte med elden

Ook dit tweede deel van de Millennium trilogie voldeed aan alle verwachtingen. Het was spannend, zelfs zozeer, dat het weer niet weg te leggen was en dat het jammer was, dat een mens af en toe ook andere dingen (zoals slapen) moet doen.

De hoofdpersonen zijn ook nu weer de journalist en uitgever van het blad Millennium, Mikael Blomkvist, maar vooral Lisbeth Salander.

Op een avond worden drie moorden gepleegd. De slachtoffers zijn journalisten die voor Millenium werkten aan een publicatie over mensensmokkel en als derde de voogd van Lisbeth. Haar vingerafdrukken staan op het moordwapen en zij is al snel aangewezen als dader. Mikael is echter overtuigd van haar onschuld.

Het thema is weer vrouwenhandel en -mishandeling. Lisbeth is af en toe zo erg supervrouw, dat het wat ongeloofwaardig wordt. Maar ik kan bijna niet wachten tot ik tijd heb om het derde deel te lezen.

Boek 57: Oeroeg

Schrijfster: Hella S. Haasse
Jaar van verschijnen (1e druk): 1948
Deze versie werd als cadeautje verspreid door de Nederlandse openbare bibliotheken in het kader van 'Nederland leest 2009'.

Jaren geleden las ik, net als vele andere eindexamenkandidaten, Oeroeg. Het boekje was dun.
Het was de hoofdreden voor velen om het uit te kiezen voor de lijst. Nu ik het heb herlezen, blijkt, dat ik er helemaal niets van had onthouden.
Dat is misschien niet vreemd: het thema was niet iets, waarmee ik me in die tijd bezighield en ik had ook geen enkele achtergrondkennis.
In de jaren die volgden las ik veel werken van Hella Haasse. De manier, waarop zij de omgeving beschrijft waarin haar verhalen zich afspelen, kan ik alleen maar bewonderen en daarom was ik al lang van plan, om toch ook Oeroeg nog een keer te herlezen. Dit was mijn kans.
De Nederlandse ik-figuur is bevriend met de inlandse jongen Oeroeg. Samen brengen ze hun jeugd door, bijna altijd in elkaars gezelschap. De natuur van het land om hen heen, Indonesië, speelt een belangrijke rol. De jongens groeien op in een tijd voor de oorlog. Na hun middelbare schooltijd, natuurlijk wel op verschillende scholen: de europeaan op de hbs, voor de inlandse jongen was de ulo mooi genoeg, groeien ze uit elkaar en het slot is schokkend.
Dit is wel heel in het kort de inhoud. Maar er is zoveel over dit boek gezegd en geschreven - samen is dat alles een veelvoud van de lengte van het verhaal. Ik wil er niet meer aan toevoegen, maar was blij voor deze tweede kans om Oeroeg te lezen.

Boek 56: Taal is zeg maar echt mijn ding

Schrijfster: Paulien Cornelisse
Uitgever: Contact, Amsterdam/Antwerpen
Jaar van publicatie: 2009

Paulien Cornelisse schrijft columns over taal in (o.a.) nrc.next. Deze zijn hier gebundeld. Ze gaan over taal en de eigenaardigheden van het Nederlands. Zegt iedereen wel wat hij of zij bedoelt? Bedoelt hij of zij wel wat hij/zij zegt?
Het boek is erg grappig en de voorbeelden zijn mij vaak uit het hart gegrepen. Af en toe komen er dingen in voor, waaraan ik me ook bezondig. En heel veel andere, waar ik me vaak over verwonder. Tegenwoordig zegt iedereen op televisie 'in de zin van...' of 'in die zin dat...' Vooral bij Pauw en Witteman komt dat iedere avond vele malen langs. En jawel hoor: ook Paulien is het opgevallen. Grappig. Een zeer lezenswaardige verzameling.

Deze week las ik drie boeken tegelijk. Omdat ik humor met kleine beetjes tegelijk kan verteren, verdeelde ik mijn leestijd over deze drie boeken. Zowaar: ze waren alle drie gelijk uit!
Nu toch maar weer terug naar één boek tegelijk.

Boek 55: Die Frau fürs Leben

Schrijver: Daniel Bielenstein
Uitgever: Argon, Berlijn
Jaar van publicatie: 2003

Gregor Hamdorf, journalist en vrijgezel, is populair bij de vrouwen. Geen van hen is veilig voor hem. Dan neemt hij plotseling het besluit een einde aan dit oppervlakkig bestaan te maken en een vrouw te zoeken 'voor het leven'. Zijn collega Konstanze moet hem helpen zoeken naar de juiste kandidate.
Dit is een grappig boek. Tenminste, dat is de bedoeling. Er stond zo nu en dan ook wel eens iets in, waar ik om kon glimlachen. Mijn gevoel voor humor is echter niet zo heel erg groot, denk ik, want ik kon dit maar in kleine brokjes waarderen. Over het algemeen heb ik dat met humoristische boeken. Ik neem ze soms mee, omdat ik afwisseling wil na wat zware kost, maar al gauw verlang ik weer terug naar een boek dat ergens over gaat. Humor? Mmmm.
Mannenhumor zoals in dit boek?
Ach.

Boek 54: De Russische vriend

Schrijver: Kajsa Ingemarsson
Uitgever: De Kern, Baarn
Jaar van publicatie: 2009
Oorspronkelijke titel: Den ryske vännen (Stockholm, Forum, 2005)
Vertaling: Corry van Bree

In de tijd van de koude oorlog gingen dit soort thrillers over de goede westerlingen en de boze Russen met hun vreselijke spionnen. Nu is het allemaal net even anders, maar even griezelig.
Een jonge Zweedse vrouwelijke minister, Katja, wil hulp geven aan een Tjetsjeens kindertehuis, maar dat heeft niet de instemming van de Russische regering. Dat wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar de hulp wordt gesaboteerd. De minister riskeert haar baan. Ze stuurt een van haar ambtenaren, Henrik Hamrén, naar Rusland met een heleboel geld, het tweede deel van de beloofde zending. Het eerste deel is verdwenen, evenals de man, die de kontakten onderhield namens het kindertehuis.
De vrouw van Henrik, Maria, krijgt bezoek van een Russische 'vriend' van haar man. Ze wordt deskundig ingepalmd. Katja, Henrik en Maria beseffen pas heel laat, dat ze worden gebruikt door de Russische geheime dienst.

De schrijfster werkte ooit zelf bij de Zweedse geheime dienst.
Het boek was boeiend, maar de vrouwen zijn wel heel erg onnozel zo nu en dan. En ik ben niet echt een liefhebber van politieke thrillers als deze. Door de aktualiteit hierin was het toch het lezen waard.

Boek 53: Die Bernstein Frau

Schrijver: Jo Schulz-Vobach
Uitg. Knaur, München
Jaar van verschijnen: 2004

Toeval bestaat niet, zegt men. Het vorige boek ging over twee zusters en hun relatie.
Dit boek zou gaan over een barnstenen hanger, die al vanaf de vijftiende eeuw in het bezit van een oostpruisische familie was. De oudste dochter moest deze steeds erven. Maar het sieraad was de oorzaak van veel strijd tussen familieleden, vooral zusters, omdat volgens de verhalen, die over deze barnstennen vrouw verteld werden, de bezitster ervan er een bijzondere kracht aan zou ontlenen.
Eigenlijk gaat dit boek ook over de relatie tussen twee zusters: Johanna en Charlotte. Geboren in Oostpruisen, gevlucht voor de russen in de tweede wereldoorlog, daarna weer gevlucht uit de oostzone van Duitsland, naar het 'vrije' westen. Alleen de meest noodzakelijke bezittingen konden worden meegenomen, en vaak gingen ook die  nog verloren tijdens de vlucht. De barnstenen vrouw bleef wel altijd bewaard. Deze hielp bij het doorvertellen van de verhalen die de meisjes van hun grootmoeder hoorden en die ook zij weer van haar moeder en grootmoeder had gehoord. Deze verhalen vullen het boek.
Het gaat over vluchten. Over alles kwijt raken en dan nog met achterdocht bekeken worden  en je nergens echt welkom voelen.
Het gaat ook over sterke vrouwen, over vrouwenemancipatie.
Het is geen vrolijk boek, maar er staat veel in om over na te denken.
En zou het toeval zijn, dat ik dit las in de week waarin de val van de muur herdacht wordt, nu 20 jaar geleden?

Boek 52: The Vanishing Act of Esme Lennox

Schrijver: Maggie O'Farrell
Jaar van verschijnen: 2007
Uitg. Headline Review, Londen

Dit boek stond als familieroman in de bibliotheek. Het vorige, van Suzanne Vermeer, bij de thrillers. Maar dit was veel meer een thriller dan het vorige. Stel je voor: een meisje, opgegroeid in het koloniale India en opgevoed met strenge regels van wat hoort en niet hoort (geen stukje bloot been mag te zien zijn tussen rokzoom en laarsje, nooit naar buiten zonder hoed en handschoenen) komt in de jaren '30 naar Edinburgh, met haar ouders en oudere zus. Hun baby-broertje is in India overleden aan tyfus, een traumatische ervaring voor Esme, het jongste meisje, dat op dat moment alleen met hem thuis was, naast het kindermeisje, dat ook door de ziekte was overvallen en eraan overleed.

Esme is onconventioneel, zegt wat ze denkt en zorgt door haar sociaal onaangepast gedrag voor problemen. Ze wil verder leren en niet de huwelijksmarkt op, zoals de gewoonte is voor meisjes 'van stand'. Er moet dus iets gebeuren, om haar haar plaats te wijzen.

Jaren later ontvangt Iris Lockhart een brief, waarin staat dat ze een oud-tante heeft in een psychiatrische inrichting, die binnenkort naar huis mag.

Iris heeft nog nooit gehoord van deze oud-tante en de enige die er meer van zou kunnen weten is haar grootmoeder, Kitty, die echter niet in staat lijkt antwoorden te geven op de vragen van Iris.

Het is een verhaal van jaloezie, van bedrog, van volslagen verstoorde familieverhoudingen. Beschreven op een zo subtiele manier, en daarmee aantonend, hoezeer het verleden invloed kan hebben op het heden. Een geweldig boek, prachtig geschreven.

En hiermee heb ik een waardig boek gelezen om de serie van 52 af te maken! Maar het jaar is nog niet om en we gaan nog even vrolijk verder!

Boek 51: All-inclusive

Schrijver: Suzanne Vermeer
Uitg. Bruna
Jaar van verschijning: 2009

Een gezin uit Almere brengt een all-inclusive vakantie door in Turkije. De 10-jarige tweeling verdrinkt (beide jongens) in de nep-rivier in het resort.

Na aanvankelijk verblind te zijn door hun verdriet, gaan de ouders beseffen, dat het ongeluk misschien geen incident is geweest en ze gaan op onderzoek uit.

Het boek leest als een trein, maar hoe verder je in het boek vordert, hoe minder het verhaal aanspreekt. Het eind is een beetje slapjes.

Niet geweldig dus.

Boek 50: Springstof

Schrijver: Liza Marklund
Uitg. De Geus
Jaar van verschijning: 2002
Oorspronkelijke titel: Sprängaren (Stockholm, Ordupplaget, 1998)
Vertaling: Ina Sassen
Wat een verschil met het vorige boek, dat ik las, ondanks ook de vele overeenkomsten: beide boeken zijn door een Zweedse vrouwelijke auteur geschreven, beide spelen zich af in Stockholm. Maar dit verhaal was spannend vanaf de proloog, en bleef dat tot het eind.
Het speelt zich af bij de redactie van een avondblad. Annika Bengtzon, chef misdaadredactie wordt vlak voor Kerst uit bed gebeld. Er is een bom ontploft in het olympisch stadion, waar de voorbereiding van de Spelen in volle gang is.
Met veel kennis van de krantenwereld beschrijft Marklund hoe Annika worstelt met wat ethisch gezien gepubliceerd kan worden, de spanningen tussen werk- en thuissituatie, vooral zo vlak voor de feestdagen, de tegenwerkingen van jaloerse collega's. die graag zelf hoofd van de misdaadredactie zouden zijn geweest en intussen wordt het verhaal steeds spannender en beklemmender.
Goed boek.

Boek 49: Verwrongen levens

Schrijver: Mari Jungstedt
Jaar van verschijnen: 2008
Uitg. Signatuur, Utrecht
Oorspronkelijke titel: Den döende dandyn
Uitg. 'in agreement with' Salomonsson Agency, 2005
Vertaling: Neeltje Wiersma

Als je een aantal boeken hebt gelezen, waar je heel enthousiast over bent, is het moeilijk om in een nieuw boek, van een nieuwe auteur te komen en het werk te waarderen. Dat is me bij dit boek niet gelukt. Het wist me maar niet te boeien. Op de achterkant stond dan wel, dat je pas aan het einde van het verhaal weer kunt ademhalen, maar daarmee had ik geen enkele moeite, integendeel: ik viel er doorlopend bij in slaap.

Op het eiland Gotland is een moord gepleegd. Die moet opgelost worden en in de tussentijd worden er nog een paar mensen vermoord. Alles speelt zich af in de kunstwereld, en daar moet de lezer dus ook alles van weten. Vooral ook, hoe alle straten, pleinen en bruggen heten, waar een en ander gebeurt.
Ook de homoscene in Stockholm speelt een belangrijke rol. Niet interessant geschreven.

De zaak wordt opgelost, de rechercheurs kunnen weer verder met hun ruzietjes (die ook al niet interessant willen worden) en de journalist, die ook in andere boeken van Mari Jungstedt voorkomt, raakt zijn verloofde kwijt en daarmee ook zijn dochtertje. Kan weer mooi bij elkaar komen in een volgend boek. Gaap.

Gauw vergeten maar.

Boek 48: Die Markgräfin

Schrijver: Sabine Weigand
Jaar van publicatie: 2004
Uitg. Krüger, Frankfurt am Main

De schrijfster is historicus. Tijdens haar studie kwam ze de figuur Barbara von Brandenburg-Anspach tegen en het haar levensverhaal liet haar niet meer los. Uiteindelijk schreef ze dit, haar eerste, boek over Barbara.

Als 8-jarige werd Barbara uitgehuwelijkt aan een haar volkomen onbekende hertog. Op haar 10e ging ze ook werkelijk naar het hertogdom toe, trouwde en maakte kennis met de veel oudere hertog. Met veel begrip ging hij met haar om. Maar helaas: na twee jaar overleed hij en als 12-jarige weduwe keert ze terug naar haar ouders, broers en zusters. Echter wel als hertogin: een veel hogere status dan de rest van haar familie. Dit roept jaloezie op.
Maar dan komt de koning van Bohemen, en weer wordt Barbara uitgehuwelijkt, op 15-jarige leeftijd. Nu wordt ze dus koningin. Maar de koning heeft geen tijd voor zijn bruid, ze trouwen met de handschoen en Barbara blijft gewoon thuis wonen. Haar echtgenoot voert oorlog met de koning van Hongarije. Wanneer deze heren vrede sluiten, biedt de Boheemse koning Barbara's erfenis, het hertogdom, aan aan de Hongaarse koning. Wanneer Barbara daartegen protesteert krijgt ze een bedrag in geld, dat echter nooit aankomt. Haar broers krijgen later in plaats daarvan een grondgebied. Zo heeft Barbara niets meer, en haar echtgenoot, die ze na zo'n 15 huwelijksjaren nog steeds niet gezien heeft, heeft geen belangstelling meer in haar: er valt immers niets meer te halen! Wanneer Barbara echter wil scheiden en daarvoor een brief naar de paus schrijft, sluiten haar broers haar op in een onherbergzaam kasteel.

Dit is één deel van het boek. Het speelt zich af in het midden van de 16e eeuw. Het andere deel speelt zich in onze tijd af. In het kasteel waar Barbara ooit gevangen zat, wordt een kistje gevonden met daarin de resten van een baby. Het kistje is ingemetseld in een muur, die gerestaureerd moet worden. De zoektocht naar de herkomst van deze vondst is heel boeiend, met citaten uit archiefstukken.

Barbara heeft echt bestaan. De schrijfster heeft echter de onbekende stukken zelf ingevuld. het zou zo gegaan kunnen zijn - van haar leven na haar gevangenzetting is niet echt veel bekend.

Ik nam dit boek mee uit de bibliotheek, om weer eens een Duits boek te lezen en zo de taal wat bij te houden. Het boeide me meer dan ik verwacht had: het is geschreven in een taal, die goed te begrijpen is en die blijft boeien. Het is heel beeldend, met veel voorstellingsvermogen en oog voor detail, geschreven. Bovendien was ik natuurlijk zeer geïnteresseerd in deze gravin, die zichzelf tijdens haar gevangenschap geestelijk gezond hield door kant te klossen. Deze kanten zijn in onze tijd weer teruggevonden en spelen een belangrijke rol in de reconstructie van haar levensverhaal.
Ik heb van dit boek genoten en het was beslist weer eens wat anders dan alle thrillers van de laatste tijd.

Boek 47: De sneeuwman

Schrijver: Jo Nesbø
Jaar van verschijnen: 2009
Uitgever: De Bezige Bij, Amsterdam
Oorspronkelijke titel: Snømannen (Uitg. Aschehoug, Oslo)
Vertaling (uit het Noors): Annelies de Vroom

Noorse schrijvers maken hun verhalen net iets gruwelijker, lijkt het, dan andere. En dit boek kan er in dat opzicht wat van. Kippenvelbezorgend. Voor mij af en toe en beetje teveel van het kwade. Toch was ook dit weer een van die boeken, die je in een ruk uitleest.
Het gaat weer over inspecteur Harry Hole, net als het vorige boek van Nesbø. Zijn geliefde heeft hem verlaten voor een arts. Hij stort zich op zijn werk en dat dient zich in ruime mate aan. Ieder jaar, wanneer de eerste sneeuw valt, verdwijnt een vrouw. Hole probeert die verdwijningen, en waarschijnlijk moorden, op te lossen. Opvallend bij al die verdwijningen is, dat steeds een sneeuwpop is gemaakt op de plaats waar de vrouwen verdwenen.
De ene puzzel volgt op de ander. Steeds als lijkt, dat alles is opgelost, komt er weer een nieuw raadsel.
Tot het gruwelijke, griezelige einde.
Wat zitten mensen toch soms ingewikkeld in elkaar.
Maar spannend was het zeker, tot en met de laatste bladzijde.

Boek 46: Zes seconden te laat

Schrijver: Jo Nesbø
Jaar van verschijnen: 2005
Uitgever: Signature, Utrecht
Vertaling: Annelies de Vroom
Oorspronkelijke titel: Sorgenfri (Oslo, Aschehoug, 2005)

Wraak is het voornaamste thema van dit boek. Maar ook nu zijn er weer veel verschillende verhaallijnen, die het boek extra boeiend en spannend maken. Spannend is het zeker.
Een bankovervaller geeft de filiaalchef 25 seconden de tijd om de betaalautomaat te legen. Hij heeft daarvoor echter zes seconden meer nodig. De bankovervaller haalt (dus) de trekker over. Inspecteur Harry Hole wordt op de zaak gezet. Hij kwam ook al voor in een vorig boek van Nesbø. Ik heb dat nog niet gelezen, maar dat is voor het begrip van dit boek geen probleem, hoewel ik denk, dat het beter is zijn werk op volgorde van verschijnen te lezen.
Harry roept de hulp in van de zigeuner Raskol, een mysterieuze bankovervaller, die zichzelf heeft aangegeven.

In Scandinavië zagen we deze zomer veel zigeuners. We hadden er geen idee van, dat de zigeunergemeenschap in Scandinavië zo groot is. Daarom vond ik dit aspect van het boek ook interessant.

Alweer een Scandinavisch, Noors dit keer, boek dus. En alweer een groot succes. Hoewel al die boeken die je in een ruk wil uitlezen wel heel veel tijd gaan kosten! Die je ook kan gebruiken voor nuttige dingen.

Daarom ben ik alvast maar begonnen met het laatste boek van Nesbø: De Sneeuwman.

Nesbø volgens de tekst achterop het boek: voormalig profvoetballer, beurshandelaar, nu musicus (muziek speelt een grote rol in zijn werk), componist en auteur.
Alleskunner zo ongeveer, dus.
Hij won verschillende prijzen voor zijn thrillers.

Boek 45: De Franse tuinman

Schrijfster: Santa Montefiore
Uitg. De Boekerij, Amsterdam, 2008
Oorspronkleijke titel: The French gardener
Uitg. Hodder & Stoughton, Londen, 2008
Vertaling: Erica van Rijsewijk

Na alle Scandinavische boeken wilde ik nu wel weer eens wat anders. Omdat dit boek goede recensies kreeg, heb ik het meegenomen uit de bibliotheek.

Het is het verhaal van een Londense dame, die met haar man en kinderen verhuist naar het platteland in Dorset, Engeland. Zij betrekt daar een landhuis met een reusachtige tuin. Dat was ooit een van de mooiste tuinen van Engeland, volgens mensen uit de buurt, die daar verstand van dachten te hebben. Nadat het huis leeg had gestaan, was de tuin echter danig verwaarloosd. Miranda, de hoofdpersoon, is journaliste en brengt haar dagen door achter de computer, haar man is op werkdagen in de City van Londen en komt alleen thuis in de weekeinden. Zoontje Gus is bezig een probleemkind te worden: hij loopt weg van school, bijt andere kinderen, pest dieren, enz.

Dan komt de Fransman Jean-Paul de tuin helpen opknappen. Hij mag wonen in het huisje op het landgoed. Daarvoor moet het eerst opgeknapt worden. Miranda vindt er een aantekeningenboekje van de vorige bewoonster. Zij had de tuin ooit aangelegd.
De parallellen tussen oorspronkelijke familie en huidige bewoners worden steeds groter: Ook Ava was veel alleen, ook zij kreeg hulp van een Fransman.
Miranda wordt steeds meer aangetrokken door de Fransman en de tuin.

Tot zover de korte inhoud.
Het boek was niet onaardig, maar kon me toch niet boeien. Het hing van stereotypen aan elkaar: In Londen leven de mensen een leeg bestaan, kinderen groeien er op tot hooligans en onhandelbare jeugd, echtparen kunnen elkaar niet vertrouwen, evenmin als vriend(inn)en. Op het platteland is dat allemaal veel beter: de kinderen kunnen opeens spelen, iedereen gaat leuk met elkaar om en alle problemen raken de wereld uit. Eind goed, al goed. Nou ja.

Daar komt dan de vertaling nog bij (maar misschien was de oorspronkelijke versie wel even erg), waarbij ik me vooral stoorde aan het feit, dat iedereen 'beende' in plaats van liep.

Een boek in de categorie 'gaat wel'.

Boek 44: Mannen die vrouwen haten

Schrijver: Stieg Larsson
Oorspronkelijke titel: Män som hatar kvinnor
Verschenen in Zweden bij Norstedts Förlag, Stockholm, 2005
Ned. Uitgever: Signatuur, Utrecht
Jaar van verschijning: 2008
Vertaling: Tineke Jorissen-Wedzinga

Dit boek stond al zoveel weken bovenaan de bestsellerslijsten, dat ik nieuwsgierig werd. Het kreeg bovendien nog zoveel lovende kritieken, dat ik de verleiding niet kon weerstaan en de dikke pil mee naar huis nam.
Het is duidelijk, dat de schrijver journalist was. Het begin van het boek bestaat uit veel beschrijvingen: over de hoofdpersonen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander, en over hun omgeving. Die beschrijvingen zijn beslist nodig, om het boek te kunnen begrijpen, maar pas in de tweede helft gebeuren er dingen, die maken, dat dit weer zo'n boek is, dat je onmogelijk weg kunt leggen.

Het thema is niet vrolijk: vrouwenmishandeling. Het komt in diverse vormen voor in het verhaal. 'Het verhaal' is misschien geen goede naam: het zijn verhalen, in verhalen, in verhalen. En juist dat maakt het zo'n knap geschreven, fascinerend boek.

Een korte inhoud staat achterop het boek: Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort. Aanvankelijk lijkt het onderzoek nergens op uit te lopen. Totdat Mikael met hulp van Lisbeth op een spoor stuit dat rechtstreeks naar een zeer duister en bloedig familiegeheim voert...

Voor mij kwam er nog als extraatje bij, dat het verhaal zich afspeelt op plaatsen in Zweden, waar we deze zomer waren.
Al met al een geweldig boek. Deel 2 en 3 liggen al klaar!

Boek 43: Het boek Karna

Schrijver: Herbjørg Wassmo
Oorspronkelijke titel: Karnas arv (1997)
De uitgave van De Geus die ik las is van 2000 en heeft een andere afbeelding op de kaft dan die van het boek op de afbeelding hiernaast. Voor zover ik weet is die uitgave niet meer verkrijgbaar.
Vertaling: Paula Stevens

Dit deel, het laatste uit de Dina trilogie, was echt niet weg te leggen: het moest bijna in een keer uit. Ik vond het veel beter dan het tweede deel, over Benjamin. Dit ging over zijn dochter Karna, met wie hij teruggekeerd is naar Reinsnes. Ook Dina komt weer terug naar noord-Noorwegen. Wassmo is echt beter in het beschrijven van vrouwenlevens. De mannen komen er in haar boeken toch al niet al te gunstig af. Ze zijn vrij zwak en laten zich leiden door hun lusten en verlangens. De vrouwen houden het hoofd koel en zijn zakelijk.
Maar allemaal kampen ze met schuld. Wanneer ben je schuldig aan iets. Waarom? Hoe lang? Kan je er over praten of verzwijg je alles wat je zo bezighoudt?
In het boek ook een schets over de invloed van moderne tijden op het leven zo ver in het noorden. Zeilschepen worden stoomschepen. Alleenstaande boerderijen, met hun vele bijgebouwen en hun altijddurende drukte verliezen hun belang en aan de kust ontstaan dorpen, met scheepshellingen en winkels. Het verkeer gaat nog altijd over het water, hoewel er al even sprake is van een weg die verbeterd moet worden. Het einde van de negentiende eeuw nadert.

Dit alles beschreven in de prachtige taal van Wassmo. Ze weet een spanning op te roepen, die maakt dat je blijft lezen.

Boek 42: Het boek Benjamin

Schrijfster: Herbjørg Wassmo
Uitg. De Geus
Jaar van publicatie: 2000
Oorspronkelijke titel: Lykkens sønn
(Uitg. Gyldendal, Oslo, 1992)
Vertaling: Paula Stevens
Omslagillustratie: Edvard Munch

In dit tweede deel van de Dina-trilogie zien we Benjamin, de zoon van Dina, opgroeien. Op zijn elfde jaar ziet hij, hoe zijn moeder haar geliefde doodschiet. Zo leeft hij met dezelfde traumatische gevoelens, die ook zijn moeder had. Beiden voelden zich min of meer schuldig aan de dood van een naaste. Beiden hebben moeite daarmee te leven. Voor Benjamin komt daar het verlies van zijn moeder nog bij. Want Dina vertrekt en laat niets meer van zich horen. Hij blijft achter op Reinsnes, de boerderij van de familie, met de mannen, die allemaal een beetje vader voor hem zijn. De dode Jacob, zijn officiële vader, Anders, zijn stiefvader en de knecht Thomas.
Benjamin gaat naar Kopenhagen om daar geneeskunde te gaan studeren. Als student maakt hij kennis met de liefde, maar steeds is het Dina naar wie hij op zoek is.
Als Dina dan uiteindelijk naar Kopenhagen komt, verloopt de ontmoeting weer niet zoals Benjamin graag gewild had. Hij vertrekt met zijn dochtertje Karna van een paar maanden oud, terug naar Reinsnes in Noorwegen. De moeder van Karna is bij de bevalling overleden. Ook hierover voelt Benjamin zich schuldig.

Het boek was weer een plezier om te lezen, maar toch vond ik dit deel wat minder dan het eerste. Dat kwam vooral door de ellenlange theologische en filosofische discussies en verhandelingen die erin voorkomen. Vooral de stukken over de filosoof Kierkegaard gingen me wat boven de pet. Het was moeilijk om daar de aandacht bij het boek te houden.
Maar daarnaast waren er briljante stukken, waarin beschreven wordt, hoe gebeurtenissen uit het verleden het gedrag van mensen bepaalt, vooral het (on)vermogen om echt kontakt met anderen te maken, of om anderen echt te kennen en te begrijpen. En dat veroorzaakt weer gebeurtenissen, die van invloed zijn op toekomstig gedrag...

Nu op naar deel drie, dus: over Benjamin's dochter Karna.

Boek 41: Les Jeux de l'amour de de la mort

Auteur: Fred Vargas (pseudoniem van Frédérique Audouin-Vozo)

Uitg. Le Masque 1997

orspronkelijke uitgave:uitg. Librairie des Champs-Elysées 1986

De schrijfster ontving voor deze debuutroman de Prix Cognac in 1986.

Zo nu en dan vind ik, dat ik een boek in een andere vreemde taal moet lezen dan Engels. Dat voelt zo langzamerhand niet meer als een vreemde taal en er is keus genoeg. Maar Frans en Duits is andere koek: in de eerste plaats is de keus aan boeken in die talen in onze bibliotheek niet bijzonder groot en als je dan wat hebt uitgekozen, blijkt de taal te moeilijk of het verhaal niet boeiend genoeg. Ik begon voor dit boek dus al in een ander Frans en in een Duits boek, beide werden weggelegd omdat ik er niet doorkwam.

Dit boek nam ook nog wel wat tijd om te lezen (het had ook altijd nog 188 dichtbedrukte bladzijden), maar gaandeweg kwam ik in het verhaal en toen las het lekker weg.

Het verhaal: De kunstschilder Tom heeft grote bewondering voor de in Parijs wonende Amerikaanse schilder Gaylor. Hij wil hem graag zijn eigen schilderijen laten zien en weet binnen te komen op een door Gaylor gegeven feest. Foto's van zijn schilderijen heeft hij bij zich in de binnenzak. Maar hij durft de schilder toch niet rechtstreeks aan te spreken. Hij besluit de foto's ergens neer te leggen, met een briefje erbij. In het kantoor wil hij de envelop op het bureau leggen, maar vindt daar een lijk: de man met wie hij binnengekomen was, is vermoord door messteken.

Tom is de verdachte. Meer moorden volgen.

Op zich een vrij eenvoudig speurdersthema. Maar ondanks de problemen die ik had met de Franse taal genoot ik van de humor waarmee het verhaal verteld werd. Bovendien nam het verhaal steeds een andere wending, wanneer je dat niet meer verwachtte.

Erg leuk om te lezen. Ik zal eens kijken of ik iets van haar volgende boeken kan vinden, misschien nu in het Nederlands.

Boek 40: Waar wij ooit liepen

Schrijver: Kjell Westö
Uitgeverij De Geus

Jaar van verschijning: 2008

Vertaling: Clementine Luijten

Oorspronkelijke titel: Där vi en gång gått

Motto: Roman over een stad en over onze wil boven het maaiveld uit te komen.

Voor we naar Finland gingen zocht ik naar boeken, die me wat meer over dit land konden vertellen. Die waren echter maar moeilijk (niet) te vinden. Nu lag dit boek in de bibliotheek, het was een uitgave van De Geus, waarvan ik de boeken bijna zonder na te denken meeneem, omdat ze bijna altijd de moeite waard zijn, dus dit boek ging mee naar huis.

Het is het verhaal van de stad Helsinki, maar omdat de schrijver een van de Zweedstalige Finnen is, gaat het over Helsingfors, de Zweedse naam voor dezelfde stad. Hiermee had ik gelijk een probleem bij het lezen van het boek: alle namen van steden zijn de Zweedse, voor ons bijna altijd onbekende namen. Dat zou nog overkomelijk zijn, maar ook de namen van de personen worden meestal in het Zweeds gegeven. Echter ook nu en dan in het Fins. Het duurde daarom vrij lang voor ik bij alle namen van alle personen wist, over wie het ging. En er komen nogal wat personen steeds terug in het boek, dat de jaren 1905-1938 beslaat.

Alles aan dit boek is veel. Veel personen, veel details. Van alle aardewerk wordt de naam of het merk gegeven, van iedere tramlijn welke letter die wel had, van iedere krant de hoofdredacteur, zijn woonplaats en politieke kleur. Niet bij te houden allemaal. En alles werd vaak herhaald. Het kostte me moeite om het uit te lezen: op deze manier zijn 572 bladzijden een hele opgave.

Dat moet ook zo geweest zijn voor de correctoren (spellingcontrole op de computer?) van De Geus. Niet eerder ben ik in een van hun boeken zoveel storende fouten tegengekomen. Verkeerd afgebroken woorden, een woord dat niet in de zin paste, spellingfouten. Jammer.

Natuurlijk heb ik veel geleerd over de geschiedenis van Helsinki. Andere dingen, dan de Zweedse gids, die ons rondleidde in de Finse hoofdstad en die toevallig ook uit de Zweedse gemeenschap afkomstig was, ons vertelde. Ieder heeft zo zijn eigen verhalen over de geschiedenis. Duidelijk is nog steeds, dat er veel 'oud zeer' is tussen de Zweedse en Finse gemeenschap. Dat was te merken aan de verhalen van de gids, zowel als aan dit boek.

Het boek vertelt de geschiedenis aan de hand van de levens van een paar jonge inwoners van de stad, uit verschillende (en dan ook wel heel verschillende: arm en rijk waren volledig gescheiden) milieus. Nadruk ligt in het boek op de rijke inwoners: alles was mogelijk: ondanks de drooglegging dronk iedereen (veel), cocaïnegebruik was bijna normaal, vakantiehuizen in Frankrijk ook, over een of meer vakantiehuizen in Finland zelf werd nauwelijks nagedacht: dat hoorde gewoon zo.

Deze groep heeft nauwelijks weet, van wat er om hen heen gebeurt in de armere wijken. Daar moeten de mensen vechten om in leven te blijven. Dat lukt dan ook nog vaak niet: tbc eist zijn tol. Uit dit milieu omhoogkomen lijkt bijna een onmogelijke opgave. Alleen als je heel goed kunt voetballen wil dat soms een beetje lukken. Maar of je daar dan gelukkig van wordt?

In de beschreven periode komen diverse oorlogen en opstanden voor. In 1917 werd Finland een zelfstandige staat en dat ging niet zonder problemen. De eerste wereldoorlog ging niet ongemerkt voorbij en in 1938 was de opkomst van het fascisme en de crisistijd ook in Finland niet zonder gevolgen. Het boek staat vol wreedheden, vooral begaan door de heersende, rijke groepen. Afschuwelijk om te lezen.

En aan het eind van het boek gaan de hoofdpersonen alles nog eens overdenken en wordt alles nog weer een keer herhaald.

Vergeten zal ik het boek niet meteen, maar echt waarderen kon ik het zeker niet.

Boek 39: Granny Dan

Schrijver: Danielle Steel
Uitgever: Dell Publishing
Jaar van publicatie: 2000 (Oorspronkelijke uitgave 1999)

• Soms valt het op, dat je boeken uitkiest, die veel met elkaar gemeen hebben, zonder dat je dat bewust doet.
  Als ik het boek 'Granny Dan' vergelijk met het vorige boek 'Dina', dan zijn er diverse parallellen:

• beide hoofdpersonen zijn sterke vrouwen. De een klein, elegant en Russisch (Danina), de ander groot, struis en Noors (Dina - zelfs de namen zijn bijna gelijk!)
• beide hoofdpersonen hebben al jong hun moeder verloren. De moeder van Danina door ziekte, de moeder van Dina door een ongeval.
• beide vaders vonden, dat ze niet zelf voor hun dochter konden zorgen. Danina gaat op 7-jarige leeftijd naar de balletschool in Leningrad, Dina moet gaan werken op een boerderij.
• beide hoofdpersonen hebben een Russische minnaar, die hun aandacht trekt met de gedichten en boeken van Poesjkin.

Daarmee houdt de vergelijking wel zo'n beetje op. Granny Dan kon me niet blijven boeien. Het was een aardig boek voor in de trein, waar ik begon met lezen: makkelijk, luchtig en niet te zwaar van gewicht. Nog even verder de korte inhoud:

De kleindochter van Granny Dan heeft spijt, dat ze niet meer weet van het leven van haar grootmoeder voor die naar Vermont in de VS kwam. Aan de hand van brieven, die ze in de nalatenschap vond, reconstrueert ze het leven van haar grootmoeder in Rusland. Grootmoeder Dan(ina) was een beroemd en gedreven ballerina, die bevriend was met de familie van de tsaar. Na de revolutie gaat ze weg van haar geliefde balletschool, weg uit Leningrad en weg uit Rusland. Naar een land waar ze de taal niet van spreekt en waar ze niemand kent. Ze heeft nooit met haar kleindochter gesproken over haar Russische jaren.

Er staat veel lezenswaardigs in dit boek, over de Russische geschiedenis in de tijd van, en kort voor de revolutie. Ook het spartaanse leven van een ballerina wordt goed beschreven. Maar vaak waren passages te uitgebreid en er waren wat veel herhalingen naar mijn zin. Daarom mijn oordeel: een prettig tussendoortje.

Boek 38: Het boek Dina

Schrijver: Herbjørg Wassmo
Uitg. De Geus
Oorspronkelijke titel: Dinas Bok (1989)
Vertaling: Paula Stevens
Jaar van publicatie: 2003

Nog steeds lees ik boeken van Scandinavische auteurs of boeken over Scandinavië - het boeit me nog steeds.
In de vakantie las ik mijn eerste boek van Herbjørg Wassmo en vond het geweldig. (zie: De zevende ontmoeting) Een van mijn reisgenoten adviseerde me ook de trilogie over Dina te lezen. Dit is daarvan het eerste deel.

Ze had gelijk: ook dit boek was maar moeilijk weg te leggen. De schrijfstijl maakt het lezen tot een feest: mooie taal, heldere dialogen met korte, soms afgebeten zinnen, die zo nu een dan een bijna tastbare spanning weergeven.
Het land, waarmee wij dus kortgeleden ook vrij intensief kennismaakten, wordt heel duidelijk beschreven. De enorme afstanden, de ruimte, de kou in de winter, het altijd durende licht in de zomer. Het boek speelt zich af in het midden van de 19e eeuw.
Daar is Dina. Als meisje van vijf veroorzaakt zij haar moeders dood. Dit zal een stempel drukken op haar hele leven. Haar vader meent niet zelf thuis voor haar te kunnen zorgen en stuurt haar eerst naar een boerderij, waar weinig of niets aan haar opvoeding wordt gedaan, haalt haar dan weer naar huis en ze krijgt les van een huisleraar, die haar vooral muziek leert maken. Ze speelt cello en piano. Ook blijkt ze een grote feeling voor getallen te hebben.
Als Dina vijftien is, huwelijkt haar vader haar uit aan een van zijn vrienden, de eigenaar van een landgoed in het noorden van Noorwegen. Daar zal ze de scepter zwaaien. Niemand hoeft eraan te twijfelen wie op Reinsnes, het landgoed, de baas is.
Dina wordt weduwe, zet de zaken van haar echtgenoot voort. Ze is knap en groot, de mannen voelen zich vaak tot haar aangetrokken. Dina gebruikt ze. Ze trekt zich weinig aan van conventies: ze rijdt paard als een man, drinkt met de mannen mee en rookt ook sigaren mee met de heren.
Dan komt de rus Leo naar Reinsnes. Om hem heen hangt een waas van geheimzinnigheid.

De zoon van Dina, Benjamin, is onderwerp van deel twee van de trilogie. Ik heb nog een paar andere boeken liggen, die eerst gelezen moeten worden, maar eigenlijk zou ik in looppas naar de bibliotheek moeten rennen en het onmiddellijk lezen!

Boek 37: Nineteen minutes

Schrijver: Jodi Picoult
Uitg. Hodder & Stoughton
Jaar van publicatie 2007

In het Amerikaanse stadje Sterling gebeurt nooit iets. Het is er rustig, iedereen kent iedereen en het is soms ook nogal bekrompen en benauwend.
Dan komt een van de leerlingen van de plaatselijke middelbare school deze school binnen met een hele verzameling wapens en baant zich schietend een weg door de school. Dit verandert de levens van iedereen in Sterling.
De dochter van de rechter die de zaak zal behandelen, is een van de getuigen. Maar haar vriendje is omgekomen en zelf herinnert ze zich niets meer. Of toch wel?
Natuurlijk heeft iedereen een oordeel klaar: wie de dader van deze schietpartij is, is voor niemand een raadsel. Maar langzamerhand wordt duidelijk, hoe het zover kon komen en er ontstaat zelfs iets van sympathie en in elk geval begrip voor de dader.

Ik aarzelde om dit boek mee te nemen van de bibliotheek. Ik kan berichten over dit soort schietpartijen al slecht in de kranten lezen en na alle jaren, die ik zelf op scholen in en voor de klas heb doorgebracht, komt zo'n verhaal erg dicht bij. Het wordt echter zo goed verteld, dat het boek maar moeilijk weg te leggen is. Het gepest en de wreedheden van de scholieren, het onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren, de vooroordelen van de mensen, het anders zijn in een kleinsteedse omgeving, de complexe persoonlijke relaties, het wordt allemaal beschreven in een stijl, die maakt dat je blijft lezen.

Een boek, dat me nog lang zal bijblijven.

Boek 36: De gindrinkers

Schrijver: Sagarika Ghose
Uitg. De Geus
Jaar van publicatie: 2004 (oorspronkelijke uitgave 2000)
Vertaling Ineke Westerweel (oorspronkelijke titel The Gin Drinkers)

De schrijfster studeerde geschiedenis aan het St. Stephen's College in Delhi en aan de universiteit van Oxford. Ze werkte als journaliste voor de Times of India en Outlook. Dit is haar eerste roman. Een ontmoeting met Dalit-intellectuelen, de kastelozen of onaanraakbaren, bracht haar op het idee om dit boek te schrijven.
Het boek is uitgegeven door De Geus, in samenwerking met de Novib en met de Belgische organisatie II.II.II, die met dit soort romans de betrokkenheid van mensen bij niet-westerse culturen willen vergroten en schrijvers uit die landen en culturen een podium willen bieden.

Bijna had ik het boek na enkele bladzijden weggelegd. Het was moeilijk lezen. De vele Bengalese zinnen die erin voorkomen staan wel vertaald achterin, maar al dat heen en weer geblader verveelt snel. Als je het niet doet begrijp je weer weinig van het verhaal. En je moet alle namen, die toch vreemd voorkomen, zien te onthouden.
Maar langzamerhand gaat het verhaal toch boeien en uiteindelijk heb ik het met veel interesse uitgelezen. Het voldoet ook daardoor prima aan de doelstelling van de Novib om begrip te kweken voor andere culturen: het is een onvoorstelbare wereld, die Ghose hier beschrijft. Hoe zeer kunnen mensen langs elkaar heen leven, zonder elkaar zelfs (bewust of onbewust) maar op te merken.

Zo is er de 'gevestigde orde', de mensen, die het voor het zeggen hebben. Die geld en aanzien hebben. Die weten wat 'hoort' en 'niet hoort'. Die alleen omgaan met mensen uit hun eigen kringetje en schrikken, wanneer iemand van daarbuiten contact met ze wil maken. Die, vooral voor wat de vrouwen betreft, niets doen de hele dag, behalve zich mooi maken en gin drinken. Ook het gebruik van kalmerende middelen is heel normaal.

De tijden veranderen, de orde wordt verstoord. Niet alleen de rijke kinderen kunnen studeren, vaak ook in het buitenland, maar ook kinderen uit de andere lagen van de bevolking krijgen meer kennis, hoewel dat nog altijd moeilijk is. Toch moeten zij, die in de Engelstalige koloniale traditie zijn opgegroeid en de hoge functies bekleden, plaatsmaken voor degenen die in de nieuwe Indiase tradities zijn geschoold. De hoofdpersoon Uma en haar vriendinnen zullen zich weer in hun land kunnen thuisvoelen, nadat ze in Engeland hebben gestudeerd en een totaal ander India terugvinden dan ze achterlieten, als ze accepteren, dat het tijd is voor een nieuwe elite, die van Jai, de kasteloze.

Boeiend.

Boek 35: Het Diner

Schrijver: Herman Koch
Uitg. Anthos
Jaar van publicatie: 2009

Twee echtparen hebben een afspraak, om samen in een restaurant te gaan eten. De mannelijke helft van een van de paren en tevens de verteller van het verhaal, heeft hier duidelijk niet al te veel zin in. Langzamerhand wordt, tijdens het lezen van dit boek, duidelijk waarom niet.

Het lijkt eerst vooral te gaan om de poeha in het te dure restaurant, waar de ober met zijn pink telkens aanwijst wat er op de te lege borden ligt. Dan komen de kinderen in het verhaal voor en de spanning stijgt. Wat hebben ze gedaan samen en wat weten de diverse ouders van hun acties? Hoe goed communiceren de ouders met elkaar? Wie beschermt wie? Welke belangen spelen er mee?

Een van de mannen heeft het plan de volgende minister president te worden. Hij voert dus in het publiek een voortdurende show op. De schijn moet altijd opgehouden worden. Helaas lukt dat niet altijd.

De manier waarop op een superdroge manier commentaar geleverd wordt op al dit soort schijnvertoningen is geweldig. Vaak lijkt alles nogal grappig, tot je beseft hoe triest een en ander is. Het boek is maar moeilijk weg te leggen en ik had het ook heel snel uit. Een aanrader!

Boek 34: Ode aan de arbeid

Schrijver: Alain de Botton
Jaar van publicatie: 2009 (Uitg. Atlas)
Vertaling Jelle Noorman
Oorspronkelijke titel: The Pleasures and Sorrows of Work

In de Irish Times schreef John Banville: Geen twijfel mogelijk, filosofie is de nieuwe rock-'n-roll en Alain de Botton is zijn Tom Parker. [...] Een genot om te lezen.

Juist.
Alain de Botton is filosoof en dit boek gaat over de mate, waarin de mens vervreemd raakt van de producten, waaraan men (mee)werkt. In verhalen voor kinderen hebben mensen beroepen als brandweerman, politieagent, timmerman enz., zodat kinderen duidelijk zien, waartoe al het werken leidt. In het dagelijks leven weten de werkenden dat vaak zelf niet. Van de vele arbeiders van een koekjesfabriek komt de meerderheid nooit met iets eetbaars in aanraking. Weten we wel, hoe de producten uit de supermarkt ons bord bereiken kunnen? Wat daarvoor komt kijken? Wat drijft ons, om ons werk vaak met het nodige enthousiasme te (blijven) doen, terwijl het nauwelijks interessant te noemen is?
Al dit soort dingen bespreekt De Botton. Hij doet dat boeiend en humoristisch en ik las het boek werkelijk achter elkaar uit. De foto's die zijn verhaal begeleiden stellen gewone dingen voor en passen heel goed bij het geheel. Ze zijn gemaakt door Richard Baker.

Ook van deze auteur ga ik meer lezen, als het 'werk' het toelaat.

Boek 33: De zevende ontmoeting

Schrijfster: Herbjørg Wassmo
Jaar van publicatie: 2001 (Uitg. De Geus)
Vertaling: Paula Stevens

Oorspronkelijke titel: Det sjuende møte (2000)

Dit boek, of misschien moet ik zeggen: deze schrijfster, was een openbaring voor me. Wat een geweldig boek.
Het vertoonde enige overeenkomsten met het boek over de Priemgetallen, dat ik hiervoor las. Ook hier was een van de hoofdpersonen helft van een tweeling, en wel de 'geslaagde' helft. Zij groeit op op een klein eiland in Noord Noorwegen. Na een lange strijd om haar eigen weg te mogen gaan (en hier zag ik weer overeenkomsten met Maggie uit De molen a/d Floss) wordt ze een gevierd schilderes.

De andere hoofdpersoon is een rijkeluiszoontje, die als kind ook zo wordt gezien door zijn leeftijdgenoten. Ook hij trekt zich dus terug. De korte ontmoeting, die ze als 9-jarigen hebben, maakt zoveel indruk, dat ze er altijd aan terug blijven denken. Telkens wanneer ze elkaar weer kort ontmoeten, maakt deze ontmoeting weer veel los, maar lang kunnen deze ontmoetingen niet duren, om allerlei redenen.

Tot de zevende ontmoeting...

Ik zal zeker meer van deze schrijfster gaan lezen. De trilogie 'Het Boek Dina' moet ook mooi zijn, dus daar zal ik eerst maar eens naar op zoek gaan.

Boek 32: Verborgen bewijs

Schrijfster: Donna Leon

Jaar van publicatie 2004, uitg. De Boekerij
Vertaling Els Franci-Ekeler

Oorspronkelijke titel: Doctored Evidence

Ook dit was een roman, met speurder Guido Brunetti in de hoofdrol. (Eerder dit jaar las ik A Sea of Troubles), maar dit boek boeide me meer. Misschien had ik meer rust om te lezen.

Ook dit boek speelt zich af in Venetië. Een rijke dame is vermoord. Haar Roemeense huishoudster is de voornaamste verdachte. Als deze echter op de vlucht slaat, komt ze onder een trein terecht en komt om. Ze blijkt een flinke som geld en valse papieren bij zich te hebben. De zaak lijkt duidelijk en wordt gesloten.

Dan ontstaan er twijfels. Commissaris Guido Brunetti besluit, ondanks alle tegenwerking, zelf op onderzoek te gaan en ontdekt nieuwe feiten.

Boek 31: De verbouwing

Schrijfster: Saskia Noort
Jaar van publicatie: 2009 (Anthos)

Een van onze reisgenoten wilde graag de 'Priemgetallen' lezen, ik had wel belangstelling voor de nieuwste roman van Saskia Noort, dus we ruilden.

Ook dit was een boek, dat in de kortste keren uitgelezen was. En ook dit was weer een echte, spannende Saskia Noort.
Wat een ellende: dan denk je alles goed op de rails te hebben, met een eigen kliniek, waar je borstvergrotingen en -verkleiningen en andere cosmetische behandelingen uitvoert, je hebt een man, die zijn psychiatrische praktijk er aan gegeven heeft om het eigen huis te verbouwen en een zoon, waar alles ook goed mee lijkt te gaan. Na de opening van de kliniek gaat dan alles steeds meer verkeerd. Een oude bekende van de hoofdpersoon duikt op en zal wel even zorgen, dat alle problemen de wereld uit raken. Die beginnen dan echter pas echt.

Prima vakantieboek!

Boek 30: De eenzaamheid van de priemgetallen

Schrijver: Paolo Giordano
Vertaling Mieke Geuzenbroek en Pietha de Voogd

Jaar van publicatie: 2009 (De Bezige Bij),
Oorspronkelijke titel: La solitudine dei numeri primi (2008)

Weken voor we op vakantie gingen, stond dit boek bovenaan de bestsellers lijst. Toen ik het dan ook in de boekwinkel zag liggen, liet ik me verleiden het te kopen: ik was toch een beetje nieuwsgierig geworden wat er nu zo lezenswaardig aan dit boek was. De titel intrigeerde me.

Alice en Mattia zijn de twee hoofdpersonen, beiden zodanig beschadigd door het leven, dat ze zeer teruggetrokken leven. Ze maken moeilijk contact met anderen. Als ze elkaar ontmoeten, ontdekken ze veel raakvlakken. Een bijzondere vriendschap ontstaat. Toch blijft ook hier echt contact en vertrouwen moeilijk. Steeds weer drijven de twee 'priemgetallen' uit elkaar, beiden krijgen andere relaties, maar steeds weer komen ze weer samen.

Het boek leest als een trein en het is moeilijk het weg te leggen. Het doet soms bijna pijn om te lezen, hoezeer mensen langs elkaar heen kunnen leven, maar ook, hoe moeilijk het is, om echt contact met iemand te hebben.

Geweldig boek.

Boek 29: A Short History of Nearly Everything

Schrijver: Bill Bryson
Jaar van publicatie: 2003

Met dit boek was ik al begonnen voor we op reis gingen. Dit is niet echt een boek om in een adem uit te lezen. De inhoud is, wat de titel al zegt: een kleine geschiedenis van bijna alles. En dan gaat het over het ontstaan van de aarde, van alles wat erop leeft en geleefd heeft, waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Op de kaft wordt het een 'ruwe gids door de wetenschap' genoemd en ook dat karakteriseert het boek wel.

Het wordt op de echte Bryson manier gedaan: met veel humor. De wetenschappers die beschreven worden, krijgen ook een gezicht. Ze worden niet alleen beschreven als wetenschapper, maar als persoon, met al hun eigenaardigheden. Het boek staat vol met min of meer grappige anecdotes.

Boeiend om te lezen, leerzaam, maar toch ook een hele kluif!

Boek 28: Afgunst

Schrijfster: Saskia Noort

Geschenk van de Maand van het Spannende Boek 2007

Echt een vakantieboekje. Het lag er al twee jaar en was toch zo dun. Het was zo uit. Een goede zaak na de dikke pil die ik hiervoor las.

De ik-figuur wordt door haar ex-vriend gekidnapt en meegenomen naar een schuurzolder. Daar ondergaat ze de vernietigende kracht van zijn afgunst: zij was een veel succesvoller auteur dan hij. Daarom moet ze gedomineerd en onderworpen worden. Ze probeert hulp van haar vriend te krijgen, maar helaas...

Gelukkig heeft ze haar man en kinderen nog om naar terug te gaan.

Boek 27: De molen aan de Floss

Schrijfster: George Eliot (Mary Ann Evans, 1819-1880)

Oorspronkelijke titel: The Mill on the Floss (1860)

Jaar van publicatie van deze Nederlandse versie, vertaald door W.A. Dorsman-Vos:2003
Uitg. Bert Bakker

In de bibliotheken van de diverse scholen waar ik ooit werkte, was meestal een verkorte versie aanwezig van The Mill on the Floss, en voor het mondeling examen Engels werd het ook zo nu en dan gelezen. De inhoud van dit boek kende ik dus al, maar ik had nooit het hele boek gelezen. Nu was het vakantie, dus ik worstelde me door de ruim 600 bladzijden heen, van een verhaal dat zeker de moeite van het lezen waard was, de tijd bijzonder goed en met humor weergaf, vooral de denkwijze van de dames over wat wel en niet 'hoorde'. Maar het blijft een boek uit de 19e eeuw en het tempo is dus nogal laag.

Het boek gaat over Maggie Tulliver, de dochter van een molenaar. Zij is zeer gesteld op haar broer Tom, maar hij ziet haar als een meisje, dat moet doen wat de mannen (hijzelf voorop) voor haar bedenken, en als ze het daarmee niet eens is en het waagt voor zichzelf te denken en haar eigen weg uit te stippelen, krijgen ze een zo groot verschil van mening, dat het tot een breuk komt. Ze krijgt wel begip van Philip Wakem, zoon van de plaatselijke advocaat, die door Tom gehaat wordt, omdat hij het faillissement van zijn vader, de molenaar, zou hebben veroorzaakt.
Maggie woont intussen bij haar oom en tante en bij haar nichtje Lucy. De verloofde van Lucy wordt verliefd op haar, maar Maggie weigert met hem te trouwen. Hij compromittert haar tijdens een boottochtje en zij kan zich niet meer in het dorp vertonen. Alleen Philip Wakem blijft haar steunen.
Dan verandert een vreselijke overstroming van de Floss alles.

Het boek was erg dik en het lezen ervan duurde erg lang. Toch waren er diverse passages, die het lezen ervan tot een genoegen maakten. Vooral de typering van de hoofdpersonen, met name de tantes, vond ik erg goed.

Boek 26: Een tafel vol vlinders

Schrijver: Tim Krabbé
Boekenweekgeschenk in 2009

Het verhaal over Bram, maar vooral ook over Fred.
Fred beschouwt Bram als zijn zoon. Hij hield van hem en probeerde hem duidelijk te maken, hoe uniek hij was. Maar Bram zet daar zelf steeds meer vraagtekens bij en eindigt tenslotte net als zijn biologische vader.
Geen vrolijk boek, wel een, dat je uitleest.

Boek 25: De vrouw die konijnen baarde

In onze vakantie was ook soms tijd om te lezen. Hier de eerste van de tien titels:

De vrouw die konijnen baarde.
Schrijver: Emma Donoghue

Oorspronkelijke titel: The Woman Who Gave Birth to Rabbits
Jaar van publicatie: 2007. Uitg. Atlas.

In het voorwoord bij het boek staat, dat dit een boek is met fictieve verhalen, die ook waar zijn. De auteur verzamelde bronnen uit het Engelse en Ierse leven van de laatste zevenhonderd jaar: chirurgische aantekeningen, procesverslagen, een ballade uit de tijd van de pest, theologische vlugschriften, een schilderij van twee meisjes in een tuin, een gereconstrueerd skelet.

Dit vormde de inspiratie voor zeventien absurde verhalen. In een noot bij ieder verhaal staat, hoe het met de hoofdpersoon verder ging, hoe de geschiedenis verder ging, of wat er aan vooraf ging.

Boeiende vakantielectuur.

Boek 24: Before the storm

Schrijver: Judith Lennox.

Oorspronkelijke uitgave gepubliceerd in 2008, de door mij gelezen versie eveneens in 2008 (Uitg. Headline review)

Dit boek werd genomineerd voor de prijs voor het romantische boek 2009 in Engeland.

Het is niet alleen maar een romantisch boek. Op haar website http://www.judithlennox,com/ zegt de schrijfster ook, dat ze dat een te beperkte omschrijving van haar boeken vindt. Ze schrijft boeken, die zich in het verleden afspelen, ditmaal in de periode 1909-1942, dus met beide wereldoorlogen daarin opgenomen. Die oorlogen spelen ook een belangrijke rol in het verhaal.

Het is ook echt een verhaal: Judith Lennox weet, hoe ze een verhaal moet vertellen. Er zit echt een begin, een opbouw en een afsluiting aan. Daar houd ik wel van.

Het verhaal gaat over een familie, man, vrouw, drie kinderen en een pleegzusje. De vrouwen komen het best uit de verf. Zij strijden voor hun plek in de wereld: niet langer willen ze doen, wat de mannen voor hen in gedachten hebben, maar ze willen zelf kiezen, zelf hun weg bepalen. Dat is in de beschreven periode nog niet eenvoudig en zeker niet in de omgeving waar deze familie zich beweegt.

Ik heb het met heel veel plezier gelezen.

Boek 23: The seven year itch

Schrijvers: Josie Lloyd en Emlyn Rees
Jaar van verschijnen: 2007 (London: Heinemann) (Gelezen uitgave: London, Arrow books)

De beide schrijvers ontmoetten elkaar ooit in een pub. Na een gezellig avondje uit besloten ze, dat ze genoeg stof hadden gehoord om een boek te schrijven over hun leeftijdgenoten en hun relatieproblemen.
Al schrijvend werden ze zelf verliefd op elkaar, trouwden en hebben nu, als ik het goed heb, twee kinderen. Ze hebben inmiddels minimaal zeven boeken op hun naam staan.
Dit boek gaat (weer) over Amy en Jack, en over het bekende probleem van echtparen, die zeven jaar getrouwd zijn en beginnen te twijfelen of dit nu toch wel is, wat ze bedoelden, toen ze trouwden... Het staat vol met de bekende zaken, dus daarover hoef ik hier weinig te schrijven. Maar dit echtpaar schrijft heel grappig en vooral de invalshoek, waarbij Josie het verhaal vertelt vanuit het gezichtspunt van Amy en Emlyn dat van Jack, maakt het een boek, dat je snel uitleest.

Boek 22: De lankmoedige erfgenaam

Schrijfster: Patricia Wentworth
Jaar van verschijnen als Poema pocket 1998, oorspronkelijke titel: The watersplash (1953)

Als je, zoals ik op het ogenblik, wat veel dingen aan het hoofd hebt, is het prettig om een simpel boek te lezen. Daarom koos ik weer voor een boek uit de Miss Silver reeks. Deze keer was het het elfde deel van de serie: De lankmoedige erfgenaam.

Het woord lankmoedig heb ik maar eens opgezocht in de Van Dale:  'lank·moe·dig bn, bw in staat veel te verdragen vóór boos te worden'

Juist ja. De erfgenaam heeft inderdaad heel wat te doorstaan in dit boek. Toch is dit wel een van de mindere delen uit de serie, vond ik. Het maakt misschien verschil, dat dit een van de oudere delen is en nog langzamer is dan delen dichterbij het eind van de reeks. Maar het plot was ook nogal zwak en vrij doorzichtig.

Boek 21: Man and boy

Schrijver: Tony Parsons
Jaar van publicatie: 1999 HarperCollins, London

Harry Silver is producer bij de televisie. Hij heeft een leuke vrouw en een zoontje waar beiden gek op zijn. Dan bezwijkt Harry eenmaal voor de verleiding van een van de dames met wie hij samenwerkt. Zijn vrouw verlaat hem. Zij was toch al niet gelukkig in haar rol als thuisblijvende huisvrouw en moeder. Ze krijgt een baan in Japan.

Harry gaat voor zijn zoon zorgen. Dat is sneller opgeschreven hier, dan in werkelijkheid het geval was: Alles is vreemd en moeilijk voor hem. Zijn strijd, om deze verzorging tot een goed einde te brengen, maar ook zijn strijd om te begrijpen wat belangrijk is bij relaties tussen (kleine en grote) mensen vormt de inhoud van dit boek.

Het is erg vanuit de mannelijke invalshoek geschreven: de vrouw vertrekt plotseling, zonder aandacht te schenken aan alle excuses van Harry. Nadat ze haar Japanse baan kwijt raakt en met een nieuw lief terugkomt naar Londen, eist ze haar zoon weer op. Natuurlijk is Harry inmiddels vol begrip en hij lost alles elegant op. Nou ja.

Boek 20: Het geheim van de quilters

Schrijfster: Jennifer Chiaverini

Jaar van verschijnen: 2002 (The runaway quilt), Ned. vert. (Uitg. Arena) 2008

Van deze serie had ik al eerder delen gelezen. Boeken die over een of andere handwerktechniek gaan, of over mensen, die die enthousiast beoefenen, kan ik moeilijk laten liggen.

In deze serie heeft Sylvia Compson een quiltcentrum in haar oude familiehuis. Iedere zomer organiseert ze daar samen met haar quiltgroep cursusweken voor quilters, waarvan er velen zijn, die ieder jaar terugkeren. De quiltgroep zijn vriendinnen geworden van Sylvia, die in de eerste delen van de serie wat afstandelijk was tegenover andere mensen.

Ze is geïnteresseerd in alles wat quilten betreft en haar kennis daarover is groot. Ze is dan ook heel enthousiast, wanneer ze bij een van haar oud-cursisten een hele oude quilt aantreft, met in het quiltpatroon een soort route naar haar eigen huis. Ze gaat zoeken naar de oorsprong van die quilt en vindt meer informatie (en meer quilts) op haar eigen zolder. Ook vindt ze het dagboek van een familielid.
Langzamerhand ontstaat een beeld van de familiegeschiedenis van Sylvia. De quilts werden ooit gebruikt om aan te geven, dat hier een veilige plaats was voor ontsnapte slaven, ten tijde van de Burgeroorlog. Over deze periode, waar ik niet veel van wist, staat veel geschreven in dit boek. Boeiend.

Boek 19 : Dagboek van een hofdame

Schrijfster: Sarah Goodall en Nicholas Monson
Jaar van verschijnen: 2006, Ned. vertaling (Forum) 2006

Na de wat moeilijke boeken had ik zin in wat luchtigs. Toch gaat dit boek ook over cultuurverschillen: het Britse hof heeft zo zijn eigen cultuur. Dit boek werd geschreven door een dame (nou ja, dame?) die 12 jaar op het secretariaat van prins Charles werkte. Toen ze ontslagen werd schreef ze dit boek (nou ja: schreef: ze vertelde wat verhaaltjes aan haar ghost writer). Haar excuus voor deze roddelpartij was dat ze dringend het geld nodig had.

Het is een slecht boek. Het verhaal van deze mevrouw is oppervlakkig en onnozel. Niet te geloven, dat ze een dergelijke post ooit heeft kunnen vervullen.
De uitgever heeft zich er echter ook vanaf gemaakt: kennelijk moest geprofiteerd worden van de media aandacht, waardoor het boek beter verkocht zou worden. Het is zo slecht uit het Engels vertaald, dat er nog hele Engelse zinsconstructies in voorkomen en een goede spellingcontrole is niet uitgevoerd. De vertaler heeft ook niet alles begrepen: zo wordt De Ironbridge Gorge (ravijn) veranderd in de Ironbridge George (ach ja: er werden zoveel mannennamen in dit boek genoemd)

Snel vergeten maar, dit boek.

Boek 18: Het offer

Schrijfster: Simin Danesjwar

Ondertitel: Een Perzische roman
Jaar van verschijnen 1969, Ned. vertaling (Meulenhoff) 1995

Na het boek over Afghanistan en vooral over het leven van de vrouwen daar, leek het me interessant om dit boek te lezen. Het Afghaanse boek was geschreven door een Belgische journaliste, die met westerse ogen naar de samenleving in Afghanistan keek, dit boek is geschreven door een Iraanse. Simin Danesjwar was de eerste vrouw van wie in Iran een roman is gepubliceerd. Zij is getrouwd met een in Iran bekende essayist en literator, Djalal Al-e Ahmad, en samen zijn ze betrokken geweest bij de oprichting van de Iraanse schrijversbond in 1968.

Het offer is het verhaal van Zari, een traditionele, bijgelovige vrouw, wier echtgenoot een idealistische feodale landheer is. Het speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Britten hebben het zuiden van Perzië bezet. Ik weet te weinig van de achtergronden in Perzië in die tijd om alle intriges helemaal te begrijpen, maar duidelijk is wel, dat ook hier aanhangers en tegenstanders van deze bezetting twee kampen vormen, met intriges, conflicten en vijandigheden als gevolg. Tegelijkertijd proberen vrouwen als Zari door te gaan met hun leven, zoals ze dat geleerd hebben. Ze probeert de westerse invloed, en de invloed van de bezetter, buiten haar muren te houden, maar dat blijkt onmogelijk. Langzaam maar zeker komt deze invloed haar domein binnen.

Een boeiend boek over een sterke vrouw en een cultuur, waarvan wij hier weinig weten en waarover wij ons moeilijk een voorstelling kunnen maken. Zeer de moeite van het lezen waard.

Boek 17: PS, I love you

Net voor haar dertigste verjaardag overlijdt de man van Holly, hoofdpersoon in dit boek, aan een hersentumor.

Hoe overleeft ze dit, hoe gaan zij en haar omgeving om met dit verlies? Dit is het thema van dit boek. Het is misschien niet wat iemand zou verwachten bij het zien van de titel en de kaft. Het boek zet zeker aan tot denken, voor mij een reden om een boek positief te waarderen.

In de tijd voor zijn overlijden heeft Gerry, de man van Holly, briefjes voor haar gemaakt. Voor iedere maand één, te beginnen in maart, tot december. In ieder briefje geeft hij haar een opdracht. Hij voorziet, dat ze volledig kapot zal zijn door zijn dood en zich zal terugtrekken uit de wereld. Hij helpt haar op deze manier terug in het leven te stappen. Ieder briefje ondertekent hij met 'PS, I love you'.

Ze houdt zich aan de opdrachten en uiteindelijk gaat ook voor haar het leven verder. Ze leert haar echte vrienden kennen en familieleden ziet ze hier en daar ook in een ander licht.

Dit is echte 'chicklit', maar ik vond het het lezen waard. Zeker voor een debuutroman vond ik het goed. De schrijfster, Cecelia Ahern, is journaliste, heeft media studies gedaan aan de universiteit. Ze woont in Dublin, waar het boek zich ook afspeelt. Inmiddels is er ook een film van het boek gemaakt.

Boek 16: Insjallah, mevrouw

Dit boek verscheen in 2004 bij Globe in Brussel. Het is het verhaal van Annemie Struyf, journaliste, en haar vriendin Lieve Blanquaert. Zij bezochten Afghanistan samen. Het klinkt zo eenvoudig, maar dat was het allesbehalve. Hun doel was het aan de buitenwereld onttrokken leven van vrouwen in Afghanistan, hun privéleven en hun diepste gedachten en verlangens in woord en beeld journalistiek te verslaan.
De in Frankrijk wonende Afghaanse Manila Khaled was hun gids en tolk.

In het eerste hoofdstuk worden de moeilijkheden beschreven, die de organisatie van deze reis met zich meebrachten: je vliegt niet zomaar even naar Kabul, en als je daar dan al heen kunt, hoe krijg je dan toegang tot de vrouwengevangenissen, de ziekenhuizen en andere plaatsen, waar vrouwen bij elkaar leven. De drie vrouwen laten allemaal een man en kinderen achter in Europa en geen van hen was enthousiast over het plan voor deze reis.

Het is een hartverscheurend verslag geworden, van vrouwen, die een levensverwachting hebben van 45 jaar, die grote aantallen kinderen krijgen op zeer jonge leeftijd, die volkomen ondergeschikt zijn aan hun mannen (en aan mannen in het algemeen). En ook het verslag van een land, waar bijna alle mensen met enige opleiding gevlucht zijn in al de jaren van oorlog. Nu is een groot deel van de bevolking analfabeet. Er is van alles te weinig - dingen die in Europa als een recht gezien worden, zijn in Afghanistan vaak niet te krijgen. Water uit de kraan? Meestal niet.

De mensen die de dames ontmoetten, worden zelf aan het woord gelaten. Van de meesten is er ook een mooie foto. Sommigen onder, maar vaak ook zonder de boerka (de ondertitel van het boek is ook 'Ontmoetingen (z)onder de boerka'). Natuurlijk bekeek ik met veel aandacht de prachtige borduursels waarmee deze boerka's versierd waren. Ook de mannen komen zo nu en dan aan het woord. Ook zij zijn vaak slachtoffer van de omstandigheden. En de vrouwen laten veel dingen gebeuren. Zij zijn niet gewend om in opstand te komen tegen de voor hen gewone situatie. Het zijn mooie, trotse vrouwen. Maar ze zijn zo jong en zien er zo oud en getekend uit.

Aan het eind van de reis ziet Annemie het niet meer zitten. Ze is moe, de emoties worden haar de veel, de toestand om haar heen kan ze nauwelijks meer aan. Dan gaat ze terug naar huis, naar België. De mannen, die hen begeleidden en onmisbaar zijn geweest bij hun missie, want vrouwen alleen dat kan natuurlijk niet, gaan weer als vluchteling terug naar Pakistan.

Een boeiend boek, dat veel stof tot nadenken geeft. Actueel ook: gister was de topconferentie over Afghanistan in Den Haag. Ik houd niet zo van legers en het oplossen van problemen met behulp van gewapende machten. Maar dit land heeft hulp hard nodig en zal dat nog heel lang nodig hebben. Hopelijk gebeurt het geven van die hulp met het nodige respect en begrip voor de cultuur van de mensen.