Schrijver: Ken Follett
Jaar van publicatie: 2007
Uitg. Macmillan, Londen
Deze wereld zonder einde leek ook wel een boek zonder einde: het duurde even voor ik alle 1111 bladzijden had gelezen. Maar toen had ik ook een aantal vrij aangename uren doorgebracht. Hoewel: een beetje korter had wel gemogen. Het aantal wreedheden, bloederige scenes, oorlogshandelingen, intriges, was wel erg groot. Dan heb ik het nog niet gehad over de pest, die heerste in de 14e eeuw waarin dit vervolg op 'The pillars of the earth' zich afspeelt. Wat een ellende.
In onze huidige tijd is er veel te doen over de misstanden in de kerk. Als je dit verhaal leest, denk je bijna, dat het tegenwoordig wel meevalt: de priesters en monniken konden er ook wat van in die dagen. Ook bij de nonnen ging er wel het een en ander fout, maar zij waren over het algemeen betrouwbaarder. Ze moesten wel, want een proces wegens hekserij had je zo te pakken en dat overleefde je niet.
Vrouwen hadden het moeilijk - ze hadden weinig mogelijkheden, anders dan hard werken en mond houden. Maar als ze een man hadden met een vooraanstaande positie, zoals wolhandelaar(ster) Madge in dit boek, en ze werd weduwe, dan mocht ze het bedrijf van haar man voortzetten. Ze mocht zelfs lid van het gilde worden. Maar wanneer een gravin weduwe werd, zocht de koning een nieuwe man voor haar uit. Die had ze maar te accepteren. Zo niet: doodstraf wegens ongehoorzaamheid aan de koning!
De adel was in vele gevallen onbetrouwbaar, geldbelust, corrupt en almachtig. Het interesseerde hen weinig, of hun lijfeigenen in hun onderhoud konden voorzien of niet: ze moesten aan hun verplichtingen voldoen.
De wolhandel, ook al aanwezig in het eerste deel, maakte dit boek voor mij extra interessant. Nu vooral, doordat een van de hoofdpersonen, Caris, na veel uitproberen, een manier vond om wol rood te verven met meekrap. Hoewel ze zelf weinig profijt kon halen uit deze uitvinding, maakte het de stad waarin ze woonde (opnieuw Kingsbridge) tot een welvarende stad, ondanks alle tegenslagen zoals pest.
Merthin, een andere hoofdpersoon, die een tijd in Italië doorbrengt, ontwerpt een weefgetouw naar Italiaans model. Een trapgetouw, waarop veel sneller geweven kon worden en ingewikkelder patronen mogelijk maakte.
Er wordt veel meer verteld, uitgelegd, besproken in dit boek, net als in het vorige. Beetje teveel misschien, maar bij het bewerken van de wol vond ik dat nou net aardig. Een ander houdt misschien van de oorlogsverhalen. Toch zou ik het nog mooier gevonden hebben als er wat minder uitgebreid over zoveel verschillende onderwerpen was geschreven.
De bouwwerken rond de kathedraal vond ik weer wel interessant en toen ik de afgelopen week een paar oude kerken bezocht, uit dezelfde tijd die hier wordt beschreven, bekeek ik ze toch met andere ogen.
