Boek 45: De Franse tuinman

Schrijfster: Santa Montefiore
Uitg. De Boekerij, Amsterdam, 2008
Oorspronkleijke titel: The French gardener
Uitg. Hodder & Stoughton, Londen, 2008
Vertaling: Erica van Rijsewijk

Na alle Scandinavische boeken wilde ik nu wel weer eens wat anders. Omdat dit boek goede recensies kreeg, heb ik het meegenomen uit de bibliotheek.

Het is het verhaal van een Londense dame, die met haar man en kinderen verhuist naar het platteland in Dorset, Engeland. Zij betrekt daar een landhuis met een reusachtige tuin. Dat was ooit een van de mooiste tuinen van Engeland, volgens mensen uit de buurt, die daar verstand van dachten te hebben. Nadat het huis leeg had gestaan, was de tuin echter danig verwaarloosd. Miranda, de hoofdpersoon, is journaliste en brengt haar dagen door achter de computer, haar man is op werkdagen in de City van Londen en komt alleen thuis in de weekeinden. Zoontje Gus is bezig een probleemkind te worden: hij loopt weg van school, bijt andere kinderen, pest dieren, enz.

Dan komt de Fransman Jean-Paul de tuin helpen opknappen. Hij mag wonen in het huisje op het landgoed. Daarvoor moet het eerst opgeknapt worden. Miranda vindt er een aantekeningenboekje van de vorige bewoonster. Zij had de tuin ooit aangelegd.
De parallellen tussen oorspronkelijke familie en huidige bewoners worden steeds groter: Ook Ava was veel alleen, ook zij kreeg hulp van een Fransman.
Miranda wordt steeds meer aangetrokken door de Fransman en de tuin.

Tot zover de korte inhoud.
Het boek was niet onaardig, maar kon me toch niet boeien. Het hing van stereotypen aan elkaar: In Londen leven de mensen een leeg bestaan, kinderen groeien er op tot hooligans en onhandelbare jeugd, echtparen kunnen elkaar niet vertrouwen, evenmin als vriend(inn)en. Op het platteland is dat allemaal veel beter: de kinderen kunnen opeens spelen, iedereen gaat leuk met elkaar om en alle problemen raken de wereld uit. Eind goed, al goed. Nou ja.

Daar komt dan de vertaling nog bij (maar misschien was de oorspronkelijke versie wel even erg), waarbij ik me vooral stoorde aan het feit, dat iedereen 'beende' in plaats van liep.

Een boek in de categorie 'gaat wel'.