Jaar van publicatie: 2010
Uitg.
Dit is het tweede boek dat ik las dit jaar, geschreven door een mannelijke Nederlandse schrijver, en hemelhoog geprezen door allerlei mensen die er verstand van schijnen te hebben, maar waarvan ik het gevoel had, dat je een medaille verdiende voor het uitlezen ervan.
Bonita Avenue stond jarenlang op de plank. Het was genomineerd voor heel veel prijzen, een aantal daarvan had het ook werkelijk gekregen. Ik kon er maar niet toe komen het te lezen: na alle recensies en ophef erover in de krant en op tv had ik het gevoel, dat het niet mijn soort boek zou zijn.
Ik had dat goed aangevoeld.
Hoewel ik in het begin het idee had, dat het toch wel mee kon vallen, werd het langzamerhand een opgave om verder te lezen.
Ieder hoofdstuk ging over een ‘hij’ of een ‘ik’, de lezer moest zelf maar uitzoeken waar hij nu weer zat.
Het verhaal was een warrig geheel van verhalen uit het gezichtspunt van
Joni, haar stiefvader Siem en haar vriend Aaron. Siem is rector van een universiteit, briljant wiskundige en later minister van onderwijs. Hij ontdekt, dat zijn dochter en haar vriend zich met schimmige praktijken bezighouden. Zijn reactie daarop is wat merkwaardig. Joni gedraagt zich alsof ze alleen hoeft te doen, waar ze zin in heeft en denkt ook alleen aan zichzelf, Aaron is een ruggegraatloze figuur. Geen prettige personages om meer dan 500 bladzijden lang over te lezen.
Misschien was ook dit meer een mannenboek. Vrouwen komen erin voor als onbelangrijke figuren, alleen dienend als lustobject en als verzorger van huis, haard en dierbare man. Moeilijk verteerbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten