Jaar van publicatie: 2003
Uitg. Signature, Utrecht
Oorspronkelijke titel: Mýrin (Uitg. Edda, Media and Publishing, Reykjavik, 2002)
Vertaling: Paula Vermeyden
Al lang was ik van plan om in mijn serie Scandinavische thrillers ook eens iets te lezen van de populaire IJslandse schrijver Arnaldur Indridason. Ik zag zijn boeken echter nooit in de bibliotheek. Dat kwam, omdat ik op de verkeerde plaats zocht. Ze staan op schrijversnaam niet bij de I, maar bij de A. In IJsland hebben de mensen geen achternaam, maar gebruiken patroniemen, zoals vroeger ook in Nederland gebruikelijk was. De schrijver heet dus Arnaldur, en was zoon van Indrida.
De namen van de personen in dit boek vormden ook gelijk het struikelblok bij het lezen. Ze leken zo zeer op elkaar en waren zo vreemd voor Nederlandse (mijn) ogen, dat ik moeite had de personen uit elkaar te houden. De leider van het onderzoek naar de moord waarover het boek gaat, heet Erlendur. Hij werkt samen met Sigurdur en Elinborg. Een kind heet Audur, een vrouw Elin, een man Einar. Houd het maar uit elkaar.
Toch lukte dat uiteindelijk wel, want het verhaal was boeiend. Langzaam maar zeker wordt het geheim ontrafeld en ondertussen is er ook, net als in de meeste Scandinavische thrillers het geval is, oog voor de huiselijke omstandigheden van hoofdcommissaris Erlendur.
Bij het oplossen van het raadsel speelt DNA-onderzoek een belangrijke rol.
De schrijver is journalist, net als veel van zijn collega's. Ik merk, dat ik die journalistieke manier van schrijven wel kan waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten