Jaar van publicatie: 2007
Uitg. Knaur Taschenbuch Verlag
443 blz
Er zijn televisieprogramma's, die hele afleveringen kunnen wijden aan zogenaamde 'guilty pleasures'. Wat daar nu toch precies zo guilty aan is, begrijp ik niet. Is het zo, dat als iemand ergens plezier aan beleeft, dat dat dan meteen een schuldig gevoel moet opleveren? Zijn het zaken, die eigenlijk niet verdienen, dat er aandacht aan besteed wordt? Wordt er een beetje op neergekeken als zou het tijdverspilling zijn? En wie bepaalt dat dan? Begeef je je op gebieden, die niet modieus genoeg zijn?
Kortom: je doet iets, wat de grote massa niet doet.
Voor mij maakt dat 'guilty pleasures' tot een geuzennaam.
Een van de dingen, die er voor mij toe behoren is het lezen van Duitse historische romans. Daaran zijn er veel geschreven, vaak over een persoon uit een bepaalde tijd, met een bepaald beroep. Vaak is er grondig onderzoek verricht naar de tijd, waarin het boek zich afspeelt.
Jaren geleden, ik zat nog op school, gingen we voor een uitwisseling naar Hamburg. Daar bewaar ik heel plezierige herinneringen aan. Een van de andere plaatsen die we bezochten was Lübeck, een oude Hanzestad, met veel bezienswaardige gebouwen. Vlakbij, aan de Oostzeekust lag Travemünde. Vooral de steile kust met de vele zwaluwennesten staat nog steeds op mijn netvlies.
Toen in de bibliotheek Das Marzipanmädchen stond, nam ik het dus zonder aarzelen mee.
Marie is de dochter van een marsepeinbakker. Zijn oudste zoon is verdronken in de Oostzee, zijn tweede zoon is overleden nadat hij op de terugtocht van een reis naar de tsaar in Rusland, ziek werd van het eten van bedorven vlees aan boord van het schip waarop hij reisde. Marie is de enige, die de zaak kan overnemen. Ze wilde eigenlijk balletdanseres worden, maar geeft die wens op en gaat aan het werk.
Met veel gevoel voor detail en met evenveel kennis van zaken worden de omstandigheden in Lübeck aan het eind van de negentiende eeuw beschreven. Vrouwen deden toen geen zaken, ze hadden geen stemrecht, ze waren alleen geschikt om snel een man te vinden, te trouwen en kinderen te krijgen. Marie voelde daar niet voor. Ze bezocht de tsaar, leverde hem haar marsepein in de vertrouwde kwaliteit, leverde ook aan de Duitse Keizer. Aan boord van het schip, waarmee ze van en naar Rusland voer ontmoette ze twee mannen, die allebei verliefd op haar werden. De ene was een beetje saai, voor de andere viel Marie ook zelf.
Het liefdesverhaal in het boek is niet het voornaamste voor mij. Wel de beschrijving van de ontwikkeling tijdens de industrialisatie: de slechte omstandigheden, waarin arbeiders hun werk moesten doen, hun slechte woonvoorzieningen. Marie trok zich die ook zeer aan (en deed er wat aan)
Een goed verhaal over een sterke vrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten