Boek 7: Ragdoll

Schrijver: Daniel Cole
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. Luitingh/Sijthoff
Vert. Rudolf Posthuma
Oorspr. titel: Ragdoll (Trapeze, UK. 2017)
William Fawkes #1
400 blz.

Hypes in de boekenwereld spreken me meestal niet zo aan, dus ik had de nodige schroom om aan Ragdoll te beginnen. Gelukkig viel het me erg mee. Het verhaal had spanning, onverwachte plotwendingen, een origineel thema, personages, waarbij je je betrokken voelde.
William Fawkes, hoofdpersoon die zijn naam aan de serie gaf, komt in dit deel eigenlijk (nog?) niet zo uit de verf. Zijn collega's Baxter, Finlay, de jonge Edmunds, die niet van ophouden weet, enz. hebben het druk met zijn beveiliging en bescherming en staan in het verhaal meer op de voorgrond. Zijn ex Andrea doet alles om het onderzoek naar de lappenpop, een uit de onderdelen van verschillende vermoorde personen samengesteld lichaam, dat hangend in een gebouw tegenover de woning van Fawkes, voor televisie te verslaan en zo dwars te zitten.
Van wie zijn die lichaamsdelen? Zullen de mensen op de lijst van toekomstige slachtoffers, waarop Fawkes als laatste staat, werkelijk vermoord worden? Of vinden de speurders de moordenaar op tijd?
De spanning stijgt.
Het eind komt een beetje als een anti-climax. Het moet een cliff-hanger voorstellen (waar ik niet zo van houd) die maakt, dat je volgende delen zo snel mogelijk wil lezen. Maar een eind, dat meer vragen oproept dan antwoorden geeft, is - zoals gezegd- een beetje een anti-climax.

Boek 6: The Illusionists

Schrijver: Rosie Thomas
Jaar van publicatie: 2014
Uitg. HarperCollinsPublishers
472 blz.

Om te beginnen: het boek zag er in werkelijkheid een stuk minder fris uit. De afbeelding op de kaft was veel grijziger. Het aantal bladzijden in mijn editie was 472, dus ook dat klopt niet met mijn gekozen editie hier. Die kon ik, ondanks de vele verschillende edities niet vinden. Dit kwam er het dichtste bij.
Die kaft maakt wel, dat ik met enige schroom begon te lezen: zou het echt wel de moeite waard zijn. Gelukkig bleek dat het geval.
Londen, eind negentiende eeuw. Devil Wix - niet zijn eigen, maar een aangenomen naam, is een showman in hart en nieren. Hij wil graag zijn eigen theatergezelschap vinden en liefst ook een eigen theater bezitten. Hij betrapt de dwerg Carlo Bolzoni als die zakken rolt in een volle pub. Het blijkt een vaardige en vingervlugge illusionist te zijn. Samen bedenken Devil en Carlo trucs, waarbij ze de hulp inroepen van de oude vriend van Devil, Jasper, die wassen beelden maakt en van de merkwaardige Zwitserse ingenieur, nazaat van een klokkenmakers familie, Heinrich.
Eliza ontmoet Devil bij het vervallen Palmyra theater. Ze sluit zich als enige vrouw aan bij het gezelschap. De vier mannen zijn allemaal verliefd op haar, maar onderling voeren ze een jaloerse strijd. Om de aandacht van Eliza, maar ook om de meeste aandacht van het publiek, het meeste succes.
Hierdoor ontstaat een spanning, waardoor je de bladzijden blijft omslaan, hoeveel het er ook mogen zijn.
Intussen worden ook allerlei toestanden in de Engelse hoofdstad beschreven. De armelijke omstandigheden, de opleiding tot kunstenaar/schilder = voor de rijken tot kunstschilder, voor de minder bedeelden tot ontwerper van reclamemateriaal - , de manieren om van reclame gebruik te maken voor het theater - gratis optreden, dat deed je toch niet? - het jubileum van Victoria, waar wel degelijk reclame werd gemaakt, werkende vrouwen konden eigenlijk ook al niet.
Een boeiende periode, tot een prima leesbaar geheel gesmeed door Rosie Thomas.

Boek 5: Das Marzipanmädchen

Schrijver: Lena Johannson
Jaar van publicatie: 2007
Uitg. Knaur Taschenbuch Verlag
443 blz

Er zijn televisieprogramma's, die hele afleveringen kunnen wijden aan zogenaamde 'guilty pleasures'. Wat daar nu toch precies zo guilty aan is, begrijp ik niet. Is het zo, dat als iemand ergens plezier aan beleeft, dat dat dan meteen een schuldig gevoel moet opleveren? Zijn het zaken, die eigenlijk niet verdienen, dat er aandacht aan besteed wordt? Wordt er een beetje op neergekeken als zou het tijdverspilling zijn? En wie bepaalt dat dan? Begeef je je op gebieden, die niet modieus genoeg zijn?
Kortom: je doet iets, wat de grote massa niet doet.
Voor mij maakt dat 'guilty pleasures' tot een geuzennaam.

Een van de dingen, die er voor mij toe behoren is het lezen van Duitse historische romans. Daaran zijn er veel geschreven, vaak over een persoon uit een bepaalde tijd, met een bepaald beroep. Vaak is er grondig onderzoek verricht naar de tijd, waarin het boek zich afspeelt.
Jaren geleden, ik zat nog op school, gingen we voor een uitwisseling naar Hamburg. Daar bewaar ik heel plezierige herinneringen aan. Een van de andere plaatsen die we bezochten was Lübeck, een oude Hanzestad, met veel bezienswaardige gebouwen. Vlakbij, aan de Oostzeekust lag Travemünde. Vooral de steile kust met de vele zwaluwennesten staat nog steeds op mijn netvlies.

Toen in de bibliotheek Das Marzipanmädchen stond, nam ik het dus zonder aarzelen mee.

Marie is de dochter van een marsepeinbakker. Zijn oudste zoon is verdronken in de Oostzee, zijn tweede zoon is overleden nadat hij op de terugtocht van een reis naar de tsaar in Rusland, ziek werd van het eten van bedorven vlees aan boord van het schip waarop hij reisde. Marie is de enige, die de zaak kan overnemen. Ze wilde eigenlijk balletdanseres worden, maar geeft die wens op en gaat aan het werk.
Met veel gevoel voor detail en met evenveel kennis van zaken worden de omstandigheden in Lübeck aan het eind van de negentiende eeuw beschreven. Vrouwen deden toen geen zaken, ze hadden geen stemrecht, ze waren alleen geschikt om snel een man te vinden, te trouwen en kinderen te krijgen. Marie voelde daar niet voor. Ze bezocht de tsaar, leverde hem haar marsepein in de vertrouwde kwaliteit, leverde ook aan de Duitse Keizer. Aan boord van het schip, waarmee ze van en naar Rusland voer ontmoette ze twee mannen, die allebei verliefd op haar werden. De ene was een beetje saai, voor de andere viel Marie ook zelf.
Het liefdesverhaal in het boek is niet het voornaamste voor mij. Wel de beschrijving van de ontwikkeling tijdens de industrialisatie: de slechte omstandigheden, waarin arbeiders hun werk moesten doen, hun slechte woonvoorzieningen. Marie trok zich die ook zeer aan (en deed er wat aan)

Een goed verhaal over een sterke vrouw

Boek 4: Fire and Fury

Schrijver: Michael Wolff
Jaar van publicatie: 2018
Uitg. Henry Holt & Co
328 blz.

Het boek is alweer een week uitgelezen, maar tot nu toe kwam het er niet van op te schrijven wat ik ervan vond. Bij deze dus nu.

Een verslag schrijven blijft moeilijk. Zoals ik al had verwacht, was het niet echt een boek, waarvoor ik normaal gesproken gekozen zou hebben. Politiek is in mijn ogen vaak vooral ergerniswekkend en onbetrouwbaar, met vooral mannen, die spelletjes spelen, waarbij ze anderen de loef af kunnen steken. Na het aantreden van de witharige man in het Witte Huis van Amerika probeerde ik me helemaal ver te houden van de berichtgeving over hem en zijn capriolen. De ellende is, dat je dan geen krant of tijdschrift meer kan openslaan: vooral nu hij daar een jaar zit, staan de kranten vol met berichtgeving over deze periode. Bovendien hebben boeken die (bijna) verboden zijn een vreemd soort aantrekkingskracht op me, dus stond Fire and Fury plotseling toch op mijn e-reader.
Vanaf het begin van de regeerperiode, of zelfs nog eerder: vanaf zijn kandidaatsstelling, doet Wolff verslag. Al lezende begin je te begrijpen, dat niet alleen Trump een griezelige man is, met teveel macht, maar dat hij omringd is door mensen, die ook veel macht ambiëren en alles doen, om die macht te verwerven. Met de waarheid wordt vaak geen rekening gehouden. Ook heel griezelig dus.
Het aantal namen en organisaties die genoemd worden is enorm. Als je niet in de VS woont zeggen heel veel van die namen je niets. Het lezen wordt dan een beetje een corvee. Ook het aantal herhalingen is groot. Verveling ligt op de loer.
Tenslotte: een man die nooit leest en alleen koppen in de krant snelt, is voor een lettervreter zoals ik een onvoorstelbare figuur.

Al met al ben ik blij dit boek gelezen te hebben. Er is nu iets meer duidelijk over deze man, die hopelijk binnenkort wat adviseurs krijgt, die niet alleen op macht en eigen gewin uit zijn.

Boek 3: Vermoord naakt

Schrijver: J.D. Robb
Jaar van publicatie: 2014
Uitg. De Boekerij
Eerste uitgave:1995
Oorspr. titel: Naked in Death
351 blz.

Een paar jaar geleden las ik een van de latere delen uit deze serie. Zoals gewoonlijk besloot ik, dat het beter zou zijn om met deel 1 te beginnen. Vermoord naakt ging op mijn te lezen boeken lijst en nu kwam ik er eindelijk aan toe het te lezen.En ook al zoals gewoonlijk klopte die aanname. Dit boek kon ik aanzienlijk beter waarderen.
Eve Dallas wordt voorgesteld. Ze is rechercheur, kan haar eigen boontjes doppen. Hoewel ze net een zware zaak heeft behandeld, moet ze gelijk weer aan de slag: er is een prostituee vermoord aangetroffen, de kleindochter van een senator. Het onderzoek moet nogal in het geheim gebeuren, de senator en zijn hulp bemoeien zich overal mee en dreigen Eve met ontslag als ze niet snel weet, wie de moordenaar is. Intussen werken ze haar tegen.
Eve heeft een moeilijke jeugd gehad, waar ze niet meer over wil of kan nadenken. Ze heeft geen herinneringen (of wil ze niet hebben) aan haar moeder en de gedachte aan haar vader heeft ze al helemaal ver weggestopt.
Een van de verdachten is Roarke. Geen voornaam, alleen Roarke. Het is een rijke, wat geheimzinnige man. Tegen alle regels in voelt Eve zich tot hem aangetrokken. Ze heeft ook een vriendin. Dit zijn de enige mensen die ze in haar leven toelaat en die kunnen zorgen, dat ze zich een beetje kan ontspannen.
Het verhaal speelt zich af in de toekomst, wat ik wat storend vond in het vorige boek dat ik las, maar hier eigenlijk wel grappig vond en goed uitgewerkt. Roarke heeft echte koffie voor haar - een geweldige luxe, die niet vaak meer gevonden wordt in de tijd dat het verhaal zich afspeelt en meer van dat soort weetjes.
Spannend en goed uitgewerkt verhaal

Boek 2: Far from the Madding Crowd

Schrijver: Thomas hardy
Jaar van publicatie: 1874
433 blz

Hardy schreef dit verhaal als feuilleton voor een krant. Hij schiep zijn eigen wereld: het graafschap waar de geschiedenis van Bathsheba Everdene en haar drie verliefde mannen zich afspeelt hebben misschien ooit bestaan, in Normandische tijden, maar niet, zoals hier, in de Victoriaanse.
De schrijver geeft blijk van een geweldig voorstellingsvermogen en kan dat prima op de lezer overbrengen. Het dorp en zijn inwoners gaan voor je leven. Je ziet het zwoegen op het land, wordt bijna moe van als dat geplant en geoogst, van het beschermen van de opbrengsten van het land tegen de kwade invloeden van het weer. Het is bijna een geschiedenisles geworden: hoe deed men bepaalde dingen in de landbouw in die dagen?
Natuurlijk is daar het verhaal van de jonge vrouw, Bathsheba, die haar tante helpt met het verzorgen van haar twee koeien. Ze is arm en heeft zelf zo goed als niets. Wel is ze goed opgeleid. Gabriel Oak, een hardwerkende man, die zelf wat schapen heeft, ontmoet haar, wordt verliefd, vraagt haar ten huwelijk, maar wordt afgewezen.
Enige tijd later keren de kansen als Gabriel zijn schapen kwijtraakt en Bathsheba een erfenis krijgt. De rollen zijn nu omgedraaid: Gabriel heeft nu niets meer, maar gaat werken voor Bathsheba. Prachtig zijn de scenes, waarin de mannen van het dorp na het werk samenkomen rond het haardvuur van de plaatselijke kroeg.
Er verschijnen nog twee aanbidders voor Bathsheba. Een wat saaie, maar vermogende boer en een onbetrouwbare figuur annex soldaat. Natuurlijk maakt Bathsheba, ondanks alle goede raad van Gabriel, de verkeerde keuzes.
Het verhaal is aardig, maar wat dit boek vijf sterren waard maakt is de sfeer, die zo goed beschreven wordt, de personen, die echt gaan leven, het land, dat zo goed beschreven is.
Geweldig.

Boek 1: The Tempest

Schrijver: William Shakespeare
Jaar van publicatie: 1623
Uitg. Henry Pordes, London, 1984
ca. 105 blz.

Het is moeilijk aan te geven, welke versie van The Tempest ik heb gelezen. Ik ben begonnen met het eerste verhaal uit Tales from Shakespeare (volgens het boek dat ik heb geschreven door Mary Lamb, verder schijnt iedereen te vinden, dat het door Charles Lamb is geschreven). Zo leerde ik de strekking van het verhaal een beetje kennen. Toen begon ik in mijn exemplaar van The Complete Works of Shakespeare, waarin The Tempest het begin vormt. De lettertjes waarmee meer dan duizend bladzijden bedekt zijn, maakten het lezen bijna onmogelijk en ik kocht een Kindle versie van het toneelstuk, geïllustreerd. De plaatjes waren niet zo'n succes, maar met boek en e-reader naast elkaar lukte het uiteindelijk toch. Het aantal bladzijden dat ik heb gelezen heb ik geschat, na te hebben gekeken hoeveel bladzijden andere papieren versies van het boek hadden.

Al heel lang wilde ik meer van Shakespeare lezen. Ooit, heel lang geleden, las ik een van zijn comedies, nu koos ik voor The Tempest, een tragedie. Zoals ik al vermoedde was dit meer mijn smaak.

Prospero, woont in een grot op een eiland, samen met zijn dochter Miranda. Prospero was hertog van Milaan. Hij gaf zijn broer Antonio wat van zijn taken, maar die maakte daar misbruik van, spande samen met de Koning van Napels en verdreef Prospero uit zijn hertogdom. Ze zetten hem en Miranda op een schip, dat aanspoelde op dit eiland. Gelukkig zorgde een trouwe hoveling, Gonzalo, dat er eten aan boord van dat schip was en ook had hij voor boeken gezorgd, waarin Prospero kon studeren.
Hij leerde daaruit magie toe te passen. De heks Sycorax woonde op het eiland. Ze is kort geleden gestorven. Zij had een aantal geesten opgesloten in de stammen van bomen en die konden nu niet meer bevrijd worden. Gelukkig lukte die bevrijding Prospero wel. Ariel was de voornaamste van de geesten.
Hij vond het leuk om het monster Caliban te pesten, want Caliban was de zoon van Sycorax.
Met behulp van de geesten kon Prospero de wind en de golven van de zee beheersen. Hij liet een schip met stervelingen bijna vergaan, maar Miranda smeekte hem ze te redden. Op het schip zijn alle vijanden van Prospero, waaronder zijn boer, de koning van Napels en diens zoon Ferdinand. Ook Gonzalo was aan boord. Als hun schip vergaat bereiken ze allemaal het eiland, maar vermoeden, dat de anderen verdronken zijn. Hiervoor heeft Ariel gezorgd. Ferdinand en Miranda worden verliefd, maar Prospero test Ferdinand eerst. Als hij overtuigd is van de goede bedoelingen van Ferdinand, geeft hij hem toestemming om met zijn dochter te trouwen. Ariel kwelt de schipbreukelingen nog wat, Caliban wil Prospero doden en de macht op het eiland overnemen. Ook hiervoor steekt Ariel een stokje. Iedereen betuigt spijt, als ze eindelijk samenkomen, Prospero is weer de hertog van Milaan en de Koning kan terug naar zijn koninkrijk. Miranda wordt kroonprinses als ze gaat trouwen met Ferdinand.

Wat een verhaal! Ik heb ervan genoten. Het is moeilijk te geloven, dat dit zoveel jaren geleden geschreven is. Het heeft zoveel humor, prachtige zinnen en vergelijkingen, er gebeurt van alles en je ziet het voor je. Je hoort de storm woeden, de golven beuken. Je grinnikt om de stoutigheden van Ariel, want je vindt, dat de slachtoffers zijn gepest verdienen.
Zeer de moeite waard, al neemt het lezen wel veel tijd, in aanmerking genomen, dat het boek vrij dun is.