Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Alfred A. Knopf, New York
Het kostte me moeite in dit boek te beginnen: het was te dik. De bladzijden waren te dicht bedrukt met te kleine lettertjes.
Omdat ik zoveel enthousiaste verslagen had gelezen en gehoord van anderen, besloot ik toch door te zetten. Daar ben ik nu blij om.
Samuel Andresen-Anderson is professor aan een klein plaatselijk college. Toen hij nog jong was is zijn moeder Faye plotseling verdwenen. Hij heeft nooit meer iets van haar gehoord. Dan verschijnt er een bericht in het nieuws: een vrouw heeft stenen gegooid naar een presidentskandidaat. De gebeurtenis, die eigenlijk niet zo veel voorstelde, wordt breed uitgemeten op de televisie en in de kranten. Er staan weer spoedig verkiezingen op het programma.
Samuel, die het moeilijk heeft met zijn leerlingen (op beeldende wijze wordt verteld, hoe een leerlinge, die een opdracht niet volgens de regels heeft uitgevoerd, hem voor gek zet), besteedt zijn vrije tijd met het spelen van een computerspel. Iedere avond ontmoet hij in de digitale wereld medespelers, die hij nooit heeft gezien en alleen kent bij de naam, die ze in het spel hebben gekozen. Samuel heeft het gevoel, dat hij meer met zijn leven zou moeten doen, en nu besluit hij zijn moeder te gaan zoeken. Zij blijkt namelijk de stenen gooiende vrouw te zijn. Samuel beseft, dat hij eigenlijk niets van haar weet. Alleen dat ze hem heeft verteld over de Nix, een mythologisch paard, dat kinderen meelokte op zijn rug, ze daar veel plezier liet beleven, dan een aanloop nam richting de zee en van de rotsen afsprong, het water in. Alle kinderen verdronken daarbij. De les die daaruit viel te leren was, dat dat- of diegene die je het meeste plezier verschafte, je daarna in het diepste ongeluk zou drijven. Faye hoorde dat verhaal van haar vader, die uit Noorwegen naar Amerika was geëmigreerd. Ook zij wist weinig van zijn leven in Noorwegen.
De hoofdstukken spelen afwisselend in 1968 en 2011, de jeugdjaren van Faye en Samuel. Hun ontmoetingen met de meest uiteenlopende personen zijn boeiend om te lezen. Hun karakters zijn hier en daar op te maken uit de lengte van de zinnen waarmee ze geportretteerd worden. Zo bestond een hoofdstuk van elf bladzijden lang uit één enkele zin. Moeilijk te lezen, maar het gaf goed de gejaagdheid en de twijfel van de betreffende persoon weer.
Zowel Samuel als Faye gaan op zoek. Zij hopen eindelijk van de Nix verlost te worden en rust te vinden, evenals de mensen, die ze op hun tochten hebben ontmoet.
Het boek is grappig, spannend en vaak ontroerend. Bij een aantal mensen voel je ergernis, bij andere be- of verwondering. Maar koud laat het je allemaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten