Jaar van publicatie: 2014
Uitg. Meulenhoff,
In korte dagboekaantekeningen beschrijft Hendrik Groen zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij wordt er niet blij van, maar schrijft op een manier, die je nu en dan hardop in de lach laat schieten. Ironisch, cynisch, tot zelfs sarcastisch. Maar wel heel geestig en ook moedig: hij gaat door met zich te verzetten tegen het gezeur en geklaag (en zeurt en klaagt daarover ook heerlijk).
Hij houdt eigenlijk niet van oude mensen.
Gelukkig zijn er een paar, die hij wel kan verdragen. Samen vormen ze de club Omanido (Oud, maar niet dood). Ze ondernemen van alles, doen samen gezellige dingen en zoeken uit, waarmee directie en bestuur van het verzorgingshuis bezig zijn. Ze zijn allergisch voor alle regels, waarvan ze het nut niet begrijpen.
Hoe grappig ook, het is af en toe ook diep droevig en teveel geschreven zoals het in werkelijkheid is. Verontrustend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten