Jaar van publicatie: 2010
Uitg. Pandora
Vert. Jean Schalekamp
Oorspr. titel: The lost continent (Secker & Warburg, London (1989)
Eerder uitgegeven door Amber, Amsterdam (1989)
Een aantal boeken van Bill Bryson behoren tot mijn favorieten. Het verloren continent hoort daar niet bij.
Wanneer zijn vader overlijdt reist Bryson terug naar zijn geboorteland Amerika. Hij reist door een groot aantal staten en probeert uit te vinden of alles nog zo is, als het in zijn herinnering is opgeslagen. Dat moest ook wel bijna op een teleurstelling uitdraaien. Bryson, zesendertig jaar oud, moppert, klaagt, zeurt en mekkert als een ouden kerel. Hoewel hij af en toe wat goed vindt (en dan is het meteen ook geweldig!), valt dat nauwelijks op tussen al zijn geklaag.
Ook storend is zijn voorliefde voor het geven van idiote namen aan van alles, namen, die vaak met seks of geslachtskenmerken te maken hebben. Eerst lijkt dat mee te vallen en hoewel je er niet meteen om brult van het lachen, lijkt het soms nog wel grappig. Dat gaat snel over.
De beschrijvingen zijn zo nu en dan zo saai, dat je er bij in slaap valt (letterlijk!) of in elk geval moeite hebt om de aandacht erbij te houden.
De uitvoering van het boek werkte ook al niet mee: zulke kleine letters, dat het alleen bij heel veel licht te lezen was en slordigheden (zoals benzine panken i.p.v. tanken, en dat een paar keer op een bladzijde)
Een beetje een teleurstelling dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten