Jaar van publicatie: 1872
Het is heel knap om een boek te schrijven van bijna duizend bladzijden en dan toch de aandacht te blijven vasthouden. Als dat boek dan ook nog geschreven is in het midden van de negentiende eeuw en bovendien door een vrouw, dan is dit wel bijna een meesterwerk.
George Eliot gebruikte een mannennaam als pseudoniem. De vrouw werd in haar tijd niet in staat geacht om iets anders te doen dan echtgenote en moeder te zijn en het huishouden een beetje draaiende te houden (vaak met de hulp van veel personeel) Een mening ergens over werd voor vrouwen niet gewaardeerd, ze moesten luisteren naar en doen wat de mannen zeiden.
Eliot steekt hiermee de draak in dit boek. Ze steekt de draak met de gevestigde orde, het geroddel, de niksnutterij, de vooroordelen. Ze wilde de cultuur in een kleine stad als Middlemarch beschrijven, liefst met alle beroepen, rangen en standen erin.
Hiermee ontstond een uitermate boeiend tijdsbeeld, waarin ook de denkwijze van vrouwen niet ontkwam aan de scherpe pen van de schrijfster.
Wat een opmerkingsgave, wat een handigheid met taal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten