Jaar van publicatie: 1986
Uitg. De Arbeiderspers, Amsterdam
Vrije huwelijken,. vrije opvoeding en wat van deze combinatie komt, beschrijft Marijke Höweler graag, met humor en toch met pessimisme: het moet wel fout gaan.
Dat gaat het ook in deze roman over de tweeling Victor en Emily, die in plaats van een vrije opvoeding geen enkele opvoeding krijgen. Ze voeden elkaar min of meer op, zijn op bepaalde manieren vroegwijs, kunnen lezen noch schrijven, want ze zien het nut niet in van schoolbezoek. De man, die tijdens hun eerste jaren voor hun vader doorging (Joey) blijkt dat toch niet te zijn. Hij is een schilder, die niet helemaal gelukt mag heten. Echte vader is Winnifred, min of meer mislukte componist, die zijn liefde voor muziek wel doorgeeft aan de tweeling. Zij gaan optreden, worden reusachtig populair en verdienen veel geld. Gelukkig maar, zo hoeven hun (drie) ouders niets te doen dan het geld op te maken.
Gelukkig? Dat wordt niemand hiervan.
In de tijd dat Marijke Höweler veel publiceerde en ook zeer populair was bij middelbare scholieren (het was literatuur, met spannende onderwerpen en het las heel vlot) vond ik haar werk al niet interessant. Ik begreep niet goed, waarover al die lovende kritieken gingen. Nu probeerde ik het nog eens. Nog steeds is het niet mijn type boek, maar de stijl die ze gebruikt is mooi, het perspectief waarmee ze de tweeling en hun leven weergeeft goed gevonden. Het leven dat ze beschrijft van al die super vrije echtparen komt me ook bekend voor. De ironie spat van de bladzijden.
Toch niet mijn favoriete boek.
Omdat Blogger mij niet langer wil laten bijhouden hoeveel bladzijden ik gelezen heb dit jaar, zal ik het maar onder ieder bericht aangeven. Het zijn er tot nu toe 6169 in 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten