Boek 79: Liefdeskunsten

Schrijver: Sarah Allen
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Oorspr. titel: Garden spells (Bantam Books, New York, 2007)
Vert. Karin E.Pijl

Dit was even een heerlijk boek om tussendoor en met kerst, te lezen. Een beetje chicklit, een beetje feelgood, kortom: het las lekker weg, dit verhaal over de familie Waverley. Zij wonen al generaties lang in het slaperige plaatsje Bascom, in een groot huis met een ommuurde tuin, waarin vreemd genoeg altijd van alles in bloei staat. Claire Waverley zorgt er dan ook met groot enthousiasme voor.
De bloemen die in de tuin groeien gebruikt ze voor haar culinaire producten: ze maakt allerlei zaken klaar, waarin bloemen verwerkt zijn. Iedere bloem heeft zijn uitwerking op de stemming van de consument.
Hoewel mensen graag gebruik maken van haar cateringbedrijfje, worden de Waverleys toch als een beetje bijzonder beschouwd.
Claire zelf, met har tuin en haar recepten, haar zus Sydney, die na jaren afwezigheid plotseling weer terug is, nu met een dochtertje. En dan is er nog Evanelle, die iedereen altijd vreemde cadeautjes moet geven, waarvan de ontvanger niet weet, wat hij ermee moet doen, maar die hij of zij plotseling nodig blijkt te hebben.
De appelboom in de tuin vertoont ook vreemde trekjes: hij gooit appels naar mensen en als je die opeet, weet je, wat de belangrijkste gebeurtenis in je leven zal zijn. De zusters begraven de appels, want zij willen het niet vooraf al weten. Toch hadden ze dat hapje misschien toch moeten nemen...

Boek 78: The hitman's guide to housecleaning

Schrijver: Hallgrimur Helgason
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. AmazonCrossing
Gelezen op Kindle

Het is opvallend, dat boeken vaak in paren komen. Er vallen je dan dingen op, waar je anders nauwelijks acht op zou slaan,. maar omdat ze in het vorige boek ook voorkwamen, krijgt het meer aandacht.
Zo voelden de hoofdpersonen in 'Zo kwamen we aan het eind' en 'Bezonken rood' zich allebei gevangen in een doolhof. Op de cover van het eerste boek stond dat doolhof ook uitgebeeld.

In 'Bezonken rood' en dit boek over een Kroatische huurmoordenaar hebben de hoofdpersonen last van trauma's door gebeurtenissen in een oorlog. Normaal functioneren is bijna onmogelijk geworden.

In de Joegoslavische oorlog heeft Tomislav leren schieten. In zijn nieuwe beroep als huurmoordenaar komt dat goed van pas. Hij houdt nauwkeurig bij, hoeveel mensen hij heeft omgebracht. Hij werkt voor een syndicaat van criminelen in de VS. Dan schiet hij een undercover agent neer en moet vluchten. Hij neemt de identiteit aan van de prediker Friendly, die op weg was naar IJsland, maar op de luchthaven door Tomislav werd vermoord. Toxic, de bijnaam van de hoofdpersoon, gebruikt zijn kaartje om naar IJsland te gaan. Daar staan een paar fervente christenen op hem te wachten. Friendly zou optreden in de televisieshow die zij maken. Toxic krijgt onderdak bij het echtpaar en treedt op in de show. Als hij naar zijn oude werkgever belt krijgt hij te horen, dat hij zich gedekt moet houden, want dat hij de zaken behoorlijk verprutst heeft. Er zit niets anders op, dan in IJsland te blijven en nadat daar is ontdekt, dat hij niet echt Friendly is, bekeert hij zich onder dwang tot het christendom.

Als het niet zo tragisch zou zijn, zou dit een heel grappig boek zijn, maar de beste humor is toch altijd gemengd met tragiek. Daar is deze IJslandse schrijver goed in geslaagd.

Boek 77: Bezonken rood

Schrijver: Jeroen Brouwers
Jaar van publicatie: 1993
Uitg. De Arbeiderspers

De cover van dit boek klopt niet met dat, wat ik gelezen heb, maar van die pocket za ik geen afbeelding en zelf een foto maken was te omslachtig. Bovendien is dit een van de meest voorkomende en bekende covers.

Ik had al vrij vaak gehoord over dit boek, maar omdat oorlogsliteratuur niet hoog op mijn 'te lezen' lijst van boeken staat en die lijst toch al veel te lang is, was het er tot nu toe niet van gekomen het te lezen.

Ik heb er geen spijt van: het is een boek, dat je werkelijk aangrijpt. Jeroen Brouwers beschrijft hierin zijn herinneringen aan de tijd die hij met zijn moeder doorbracht in een Japans concentratiekamp. Als jongetje van vijf maakte hij zoveel geweld, zoveel wreedheid mee, dat het niet vreemd is, dat hij door angsten achtervolgd wordt, last heeft van depressies en niet erg sociaal voelend is.
Terug in Nederland, na de oorlog, moet hij 'aangepast gedrag' leren.

Nu, als volwassene, heeft hij geen contact meer met zijn moeder. Schokkend was het beeld, dat hij oproept van de moeder, die in het kamp, voor de ogen van haar zoontje, mishandeld wordt. Kleine Jeroen kon alleen maar denken: ik wil een andere moeder, deze is kapot.

Als zijn moeder sterft is Jeroen er niet bij. Hij gaat ook niet naar de begrafenis. Hij rouwt in stilte, in zijn eigen omgeving en schrijft dit boek.

Indrukwekkend.

Boek 76: Zo kwamen we aan het eind

Schrijver: Joshua Ferris
Jaar van publicatie: 2006
Uitg. Nieuw Amsterdam
Oorspr. Titel: Then we came to the end (Little Brown, New York, 2006)
Vert. Peter Abelsen

De werknemers van een reclamebureau worden hier beschreven. Het is crisis en ze zijn allemaal bang voor hun baan. Een voor een worden ze dan ook ontslagen. Toch voeren ze weinig uit en de verveling slaat om zich heen. Roddelen over elkaar en vooral over hun meerderen is hun lust en hun leven. 'Mooie verhalen vertellen' vormt een belangrijk deel van hun dag en vooral Benny is daar erg goed in.

De reacties van de mensen is bij hun ontslag voor iedereen verschillend. De een neemt het gelaten op, de ander draait helemaal door. Iedereen is bang, dat Tom na zijn ontslag terug zal komen naar kantoor om daar wraak te nemen. Chris komt terug en gedraagt zich vreemd. Eigenlijk hoort hij niet meer in het gebouw te zijn, maar hij blijft de printer gebruiken.
Joe, die net iets hoger staat dan de anderen, krijgt de volle haat van iedereen over zich.
Als echter de ook niet geliefde Lynn, die verantwoordelijk is voor de ontslagen, ziek schijnt te zijn, proberen ze haar te helpen, maar dat laat ze niet of nauwelijks toe. Van haar weten ze eigenlijk niets en dat wordt vreemd gevonden.

In het begin vond ik dit een heel saai, vervelend boek. De verveling van de personen die beschreven werden sloeg van de bladzijden op mij over. In de tweede helft van het boek raakte ik toch geboeid, vooral door de beschrijving van de ziekte van Lynn, de reactie daarop van haar personeel. Het lezen ging toen plotseling ook een stuk sneller. Het eerste deel was wel goed om de sfeer neer te zetten en het tweede deel meer te waarderen. Toch wel boeiend.

Boek 75: Hoe eet je een cupcake?

Schrijver: Meg Donahue
Jaar van publicatie 2012
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Oorspr. titel: How to eat a cupcake (Morrow, New York)
Vert. Inge Pieters

Dit was een boek als een cupcake: lekker zoet en het gleed zomaar met een vaartje naar binnen. Lekker lezen dus. Er zijn tegenwoordig veel boeken van het soort 'meisje/vrouw begint winkel in boeken/koffie/breiwol/quiltmaterialen en noem maar op, nadat ze verschillen moeilijkheden is tegengekomen op haar pad. Ze heeft het altijd al gewild en nu is eindelijk de gelegenheid daar.
Dit is ook zo'n boek.

Annie Quintana groeide op bij een rijk gezin. Haar moeder was huishoudster en samen met Annie bewoonde ze de poortwoning. Als de moeder van Annie plotseling sterft, gaat Annie op zichzelf wonen en verbreekt ieder contact met de familie St. Clair en ook dus met wat ooit haar hartsvriendin was: Julia St. Clair.
Dan wordt Annie uitgenodigd om cupcakes te bakken voor een liefdadigheidsfeest, georganiseerd door de moeder van Julia. Annie heeft de baktalenten van haar moeder geërfd, werkt in een bakkerij en kan het aanbod niet afslaan. Als ze de bestelling aflevert staat Julia ploseling voor haar. Door de gebeurtenissen uit het verleden, waarin Annie duidelijk werd gemaakt, dat ze in de 'hogere kringen' niet echt thuishoorde, is nu de situatie gespannen.

Dan biedt Julia aan om samen een cupcakewinkel op te zetten. Annie kan alweer niet weigeren.

Een echt 'feel-good' boek, prettig om te lezen, niet erg diepgravend maar toch net interessant genoeg om te blijven lezen met plezier.

Boek 74: Zeven dagen zonder

Schrijver: Monika Peerz
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Artemis, Amsterdam
Oorspr. titel: Sieben Tage ohne (Kiepenheur & Witsch, Köln, 2012)
Vertaling: Annemaria Vlaming

Dit vervolg op De dinsdagvrouwen is een stuk aangenamer om te lezen, dan de vijftig tinten trilogie.
Het is ook geen hoogstaande of hoogdravende literatuur, maar het leest vlot weg, is een 'feel-good-roman' en staat voor een paar uurtjes ontspanning. De hoofdpersonen kregen al meer diepte dan in de drie delen van de vijftig tinten serie bij elkaar.

De vijf vriendinnen uit 'De dinsdagvrouwen' gaan weer op reis. Deze keer gaan ze naar een oud kasteel, om daar te gaan detoxen en te onthaasten.
Judith voelt zich nog steeds schuldig, omdat ze een avontuurtje beleefde met de man van Caroline, Caroline ontmoet deze man, Philipp, stiekem weer en heeft nu zelf een avontuurtje met hem, hoewel ze na bovengenoemde ontrouw van Philipp het echtelijk pand heeft verlaten en nu alleen woont. Omdat hij het plan heeft de afscheidsavond op het kasteel mee te komen maken, moet Caroline haar vriendinnen voor het einde van de week vertellen, dat ze hem weer regelmatig ziet.
Kiki woont samen met Max en heeft een baby, Greta. Max besluit een vaderschapstest te laten doen, omdat hij twijfelt over zijn vaderschap van Greta. Kiki is ontslagen door zijn vader, als ontwerpster van porselein en werkt nu in een koffiezaak. Max is nog steeds niet klaar met zijn studie.
Eva heeft dit uitstapje georganiseerd: haar moeder Regine werkte toen ze jong was enige tijd op dit kasteel als kindermeisje. In die tijd moet Eva verwekt zijn en Eva wil weten, wie haar vader kan zijn geweest.
Estelle wil graag in haar Chanel pakje passen op het liefdadigheidsfeest, dat zij organiseert.
Zo hebben alle vijf dames hun eigen redenen om mee te doen aan een week vol ontberingen, bijna zonder eten en met lichaamsbeweging, waarop ze niet meteen allemaal zitten te wachten.
Ook de ontdekkingen over elkaar en zichzelf zijn niet altijd aangenaam. Soms twijfelen ze, of ze toch beter niet op onderzoek uit hadden kunnen gaan...

Boek 73: Vijftig tinten vrij

Schrijver: E.L. James
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Prometheus

Het is al een tijdje geleden dat ik dit boek uitlas, maar ik had geen idee, wat ik erover zou moeten zeggen: ook dit deel was eentonig en ik kon maar een paar bladzijden achter elkaar lezen, dan moest ik weer even iets anders gaan doen. Wat een corvee!
Toch was mijn nieuwsgierigheid om te weten, hoe de schrijfster aan deze ongein een eind zou maken te groot om het boek niet uit te lezen. Dat deed ik dus en de zucht nadat ik het eindelijk helemaal had gelezen, was waarschijnlijk op grote afstand hoorbaar.
Karakterloze, vlakke hoofdpersonen, die maar belangstelling (en tijd) voor één ding hadden, die woeste avonturen beleefden in dit deel, die niet echt geloofwaardig waren. Kortom: snel vergeten maar. Ik weet nu waar deze hype over ging en ben niet onder de indruk.