Jaar van publicatie: 2015
Uitg. Luiting-Sijthoff
Vert. Roelof Posthuma
Oorspr. titel: Die Mondspielerin (Knaur, München, 2011)
310 blz
Wat een saai en ongeloofwaardig boek. Even overwoog ik maar één ster toe te kennen, maar de beschrijvingen van het Bretonse landschap zorgden ervoor, dat het er toch een geflatteerd tweetal werd.
Het verhaal over de Duitse mevrouw, die jarenlang samenleefde met haar harteloze echtgenoot en eindelijk denkt te ontsnappen door zelfmoord te plegen door van de Pont Neuf in Parijs te springen wist me niet te overtuigen of te boeien, uitlezen kostte me moeite. De mevrouw werd gered, kwam in Bretagne terecht, waar ze plotseling heel goed kan koken in een restaurant en over nog talloze kwaliteiten te beschikken. Zo heeft ze jaren geen accordeon gespeeld, maar kan nu optreden met een versleten exemplaar dat ze nauwelijks kan tillen. Iedereen houdt van haar en zij houdt van iedereen.
De in Bretagne circulerende verhalen worden er door het hele boek heen ook met de haren bijgesleept, de heksen en elfen tieren welig.
Snel vergeten maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten