Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Putnam Adult
437 blz.
437 blz.
Het is prettig om series op volgorde te lezen en niet al te veel tijd te laten verstrijken tussen de delen. Personages die in alle delen voorkomen zijn dan bekend en blijven dat. Dit tweeëntwintigste deel van de Kinsey Millhone serie voldeed ook nu weer aan deze vereisten: Rosie's restaurant werd weer bezocht, Henry, de bakkende buurman en zijn broer William, kwamen er in voor, er was nog een ex-minnaar in beeld, dus je zou menen, dat alles vertrouwd voorkwam.
Maar hoe vaak wil je lezen, dat de wijn bij Rosie's niet te drinken is? Dat de namen van het eten niet uit te spreken zijn en dat Rosie vooral orgaanvlees verwerkt? Wat Kinsey dan weer niet lekker vindt.
Na ditzelfde in zoveel eerdere delen gelezen te hebben werd het vervelend om het nog een paar keer tegen te komen.
Misschien was het boek daarom niet zo geslaagd en zelfs een beetje saai. Het eigenlijke verhaaltje, de misdaad die opgelost moest worden, was wel erg dunnetjes. Het draaide om een bende winkeldieven en geldverstrekkers/woekeraars. De gedetailleerde handleiding voor pokerspelers aan het begin was niet om door te komen.
Hopelijk zijn de laatste drie van de serie beter.
Maar hoe vaak wil je lezen, dat de wijn bij Rosie's niet te drinken is? Dat de namen van het eten niet uit te spreken zijn en dat Rosie vooral orgaanvlees verwerkt? Wat Kinsey dan weer niet lekker vindt.
Na ditzelfde in zoveel eerdere delen gelezen te hebben werd het vervelend om het nog een paar keer tegen te komen.
Misschien was het boek daarom niet zo geslaagd en zelfs een beetje saai. Het eigenlijke verhaaltje, de misdaad die opgelost moest worden, was wel erg dunnetjes. Het draaide om een bende winkeldieven en geldverstrekkers/woekeraars. De gedetailleerde handleiding voor pokerspelers aan het begin was niet om door te komen.
Hopelijk zijn de laatste drie van de serie beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten