Boek 56: Q is for Quarry

Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 2002
Uitg. G.P. Putnam's Sons
Kinsey Millhone #17

Vijf jaar geleden las ik dit boek ook al, toen in het Nederlands en als papieren boek Ik had het idee, dat ik er dan meer van zou kunnen genieten en begrijpen als ik de delen op volgorde zou lezen, vanaf het begin. Ditzelfde geldt overigens voor veel series van spannende boeken, dus ik probeer nu zo veel mogelijk series op volgorde te lezen.
De vorige keer schreef ik ook een recensie, maar nu maakte ik een nieuwe. Van mijn vorige lezing had ik letterlijk niets onthouden, het kwam me zelfs niet bekend voor. Dit is mijn nieuwe verslag. Ik las nu op mijn e-reader en in het Engels.

Wakker blijven was niet eenvoudig bij het lezen van dit boek: het kabbelde maar voort en er gebeurde weinig. Kinsey helpt twee bijna gepensioneerde politiemensen bij het oplossen van een oude zaak. Beiden zijn ziek en verwachten niet lang meer te leven, maar dit willen ze nog even oplossen. Het gepuzzel zou hun helpen bij het verwerken van hun lichamelijke problemen.
Als lezer breng je dus heel wat tijd door met het bezoeken van ziekenhuiskamers en lezen over het verdelen van het werk tussen degenen die net wel goed ter been zijn. Veel werk moet dubbel gedaan worden, omdat degene, die op de hoogte is van bepaalde feiten net weer even is uitgeschakeld.Kon allemaal wel wat korter.
Het lichaam van een onbekende vrouw is in een kloof aangetroffen. Ze is gedood door een groot aantal messteken.
Kinsey en haar makkers moeten eerst zien te ontdekken wie het meisje was, wat een eventueel motief kon zijn en daaruit volgend wie de dader was.
Helemaal aan het eind, als beide heren weer terug zijn naar hun huis, en Kinsey er alleen voor staat, komt er een ontknoping, die je als lezer al zag aankomen, maar waar Kinsey het nog even moeilijk mee krijgt. Ze moet nog negen letters mee, dus natuurlijk overleeft ze alles en lost ook deze zaak op.
Sue Grafton krijgt veel tips voor deze serie, zoals tips voor volgende delen van de serie. Meestal gebruikt ze die niet, maar dit boek is gebaseerd op een waar gebeurde zaak, waarbij een 'Jane Doe' werd aangetroffen in een kloof. Jane Doe is de naam die de politie geeft aan een ongeïdentificeerd vrouwelijk slachtoffer. Ze kreeg inzicht in de stukken over deze zaak, gebruikte daar delen van en vulde die aan met haar eigen fantasie.
Achter in het boek staan tekeningen, die gemaakt zijn door een politie tekenaar, die het  gezicht van de echte Jan Doe heeft geprobeerd te schetsen. Als iemand haar herkent kan hij of zij reageren.

Wat mij betreft: nu op naar de delen, die ik nog niet gelezen heb.

Boek 55: Lyssa

Schrijver: Tom Hofland
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. Em. Querido's Uitgeverij, Amsterdam

Mooie prestatie van een debuterende schrijver. Het boek ademt de sfeer van de boeken van grote Russische schrijvers. De ik-figuur is een jonge man, die in dienst moet, maar liever journalist zou zijn. Hij heeft zomerverlof en gaat daarom terug naar de plaats waar hij een opleiding tot journalist volgde en hoopte bij de plaatselijke krant werk te vinden. Hij mag in zijn vakantie artikelen schrijven en het werk van andere beginnende schrijvers redigeren.
Bij het verlaten van de trein ontmoet hij een mooie vrouw. Hij raakt met haar in gesprek en wordt verliefd op haar, zonder dat eerst zelf te merken. Zij blijkt de vrouw te zijn van de directeur van de krant, waar hij wil werken. De man is onbekend, maar heeft een slechte naam. Hij zou een bruut en een mensenhater zijn, die bij duels al velen heeft gedood.
Gaspar, de hoofdpersoon,  en zijn vriend ontmoeten hem bij toeval en na allerlei ongelukkige toevalligheden raken ze bevriend. Gaspar wordt zelfs uitgenodigd op het landgoed van Victor en zijn vrouw, de mooie Lyssa. Ook Aleksei woont daar, de man, die het renpaard van Victor berijdt op de race, die jaarlijks in hun woonplaats Mestopes wordt gehouden.
Door de gevoelens die Gaspar koestert voor Lyssa is de spanning om te snijden. Maar naast zijn liefde koestert hij ook zijn vriendschap met Victor en Aleksei.
Heen en weer getrokken door tegenstrijdige emoties verloopt de tijd. De emoties doen Russisch aan: groot en meeslepend. Het beschreven landschap en landgoed lijken bekend uit vorige Russische boeken. De tegenstelling tussen de boeren en de rijke bevolking is groot. De keizer heeft nog altijd veel macht, maar er begint wat verzet te ontstaan.
Het eind van het boek vond ik wat minder. Het kwam een beetje te afgeraffeld over en de oplossingen bevielen me ook niet zo.
Toch benieuwd naar een volgend werk van Tom Hofland.

Boek 54: Het dameskoor van Chilbury

Schrijver: Jenifer Ryan
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. The House of Books
Vert. Catherine Smit
Oorspr. titel: The Chilbury Ladies' Choir (Crown Publishing Group, New York, 2017)

Chilbury is een dorpje in Kent, dat me erg deed denken aan de tv-serie 'Verborgen dorpen' die onlangs werd uitgezonden en waarin actrice Penelope Keith schilderachtige, vriendelijke Britse dorpjes afreisde. De dorpjes zien en zagen er uit, of er nauwelijks ooit iets gebeurt.
Dit verhaal speelt zich af in zo'n dorpje, in augustus 1940. De slag om Engeland woedt. De meeste mannen zijn vertrokken naar het leger en de vrouwen moeten zien, het alleen op te lossen. Mannen en zonen worden gemist, de eerste slachtoffers zijn gemeld.
Toch wordt het voorstel om van het kerkkoor een dameskoor te maken, niet begroet met algemene instemming: dat kan toch niet, zonder mannen zingen.  Wat zouden anderen daar wel van denken? Het klonk toch niet, zonder mannenstemmen? Gelukkig werd doorgezet, en het zingen gaf een verbondenheid en later ook steun, die verbazingwekkend was. Het gaf de dames van het koor de moed om door te gaan, ook als de omstandigheden moeilijk waren.
Het koor heeft een enthousiaste dirigente, Prim, die algemeen geliefd wordt en het koor tot nog grotere hoogte leidt.
Het dorp is echter niet zo vriendelijk als het er op afstand uitziet: net als overal zijn er de botsende karakters, de tegenstellingen. De vrouwen zijn zo verschillend. Zo is er de zorgzame, de hebberige en onbetrouwbare, de heerszuchtige, de piepjonge en de iets oudere, wufte dochter van de lokale 'belangrijke familie'. De heer des huizes daarvan heeft een hoge militaire titel, maar doet niets. Behalve zijn vrouw en dochters terroriseren.
De karakters ontwikkelen zich tijdens het verhaal: de schuchtere Mrs. Tilling, die alleen woont nadat haar zoon het leger in ging, krijgt inkwartiering. Een vreemde man in de kamer van haar zoon. Ze heeft het er moeilijk mee. Langzamerhand krijgt ze meer moed. Ze observeert prima en onderneemt actie. Ze durft zelfs de leiding op zich te nemen van het koor, wanneer dat nodig is. En ook durft ze in opstand te komen tegen de vreselijk, tirannieke landheer.
De lezer krijgt al deze gebeurtenissen te lezen via brieven en dagboekfragmenten van de betreffende dames. Aan het begin van de oorlog was er in Engeland een organisatie voor Mass Observation, die burgers aanmoedigde dagboeken bij te houden en op te sturen naar het hoofdkwartier. De schrijfster heeft uit deze dagboeken geput. Dit geeft een zeer realistisch beeld van hoe het moet zijn geweest bij dit 'thuisfront'.

Boek 53: Alice in Brexitland

Schrijver: Leavis Carroll (=Lucien Young)
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. Ebury Press (Penguin)

Alice leeft nog steeds: nu verdwaalt ze in Brexit land en ene meneer Leavis Carroll heeft haar avonturen daar beschreven in dit satirische werkje. Ze ontmoet daar, net als in haar vorige avonturen, een konijn, die ze volgt in zijn hol. Het is een wereld, waar onder is veranderd in boven, zwart in wit en waar experts dwazen zijn en dwazen experts. Er gaat een verkiezing gehouden, maar Alice begrijpt niets van alle drukte hierover. Brexit? Voor haar iets volkomen onbekends. Het konijn, David the Camerabbit, geeft haar geen informatie en verdwijnt achter een deur, waar nummer tien op staat.
Verschillende, bekend aandoende figuren komen langs. Een van de meest geslaagde was Trumpty Dumpty, die op een klein stukje gouden muur zit.
Erg grappig allemaal, vooral de gedichtjes kon ik zeer waarderen. Ollie Mann maakte prachtige cartoonachtige illustraties.

Boek 52: De Chirurg

Schrijver: Tess Gerritsen
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. The House of Books
Vert. Els Braspenning
Oorspr. titel: The Surgeon (Ballantine Books, 2001)
Serie: Rizzoli & Isles 1

Het duurde even voor ik besloot toch maar door te lezen in De Chirurg. Het kostte me wel moeite - te veel bloed, te veel beschrijvingen van medische handelingen of apparatuur. Als ik daar meer van zou willen weten, had ik wel geneeskunde gestudeerd.
Tess Gerritsen kan wel schrijven. Het boek is spannend en ze laat die spanning geleidelijk nog meer stijgen. Dat maakt, dat het boek ondanks de groeiende tegenzin toch moeilijk weg te leggen is.
De voornaamste  personages, gedeeltelijk werkzaam in het ziekenhuis, anderen bij de politie, zijn geloofwaardig en als lezer roepen ze begrip en sympathie op.
Of dat laatste ook geldt voor de dame bij de politie waar deze serie om draait, vraag ik me af. Jane Rizzoli is opgegroeid in een gezin met broers. Als meisje werd ze genegeerd en de gevolgen daarvan heeft ze nog steeds niet verwerkt. Ze probeert zich staande te houden in de mannenwereld van een politiekorps. Zij moet het altijd het allerbeste doen. Ze wil geen hulp of medeleven. Ze heeft moeite mannen te vertrouwen. Ze kleedt zich onaantrekkelijk, want ze is bang al te vrouwelijk over te komen. Maar ze is wel jaloers op Catherine, de arts, die hier ook een hoofdrol vervult. Beide vrouwen vallen voor de rustige en sympathieke, maar misschien toch wat te brave inspecteur Moore.
De Chirurg is een wazige figuur, die in cursief gedrukte stukken aan het woord komt. Hier Lezen we zijn fantasieën en iets over zijn plannen. Hij is de man achter een aantal moorden in Boston. Het lijkt of hij door muren kan lopen: zelfs vrouwen, die zich terugtrokken achter goed beveiligde deuren wist hij te benaderen. Het lijkt, of hij de moorden nadoet, die jaren geleden ergens anders gepleegd zijn. Maar die moordenaar is dood en de politie heeft bepaalde informatie nooit vrijgegeven. Hoe kan hij die dingen dan weten?
Catherine was bijna slachtoffer van de eerste moordenaar, nu lijkt het of De Chirurg het werk nu wil afmaken. Zij is echt chirurg, dus de titel heeft in dit opzicht een dubbele betekenis. De moordenaar heeft duidelijk chirurgische kennis en gebruikt ook chirurgische gereedschappen.
Rizolli maakt een fout en wordt door haar meerdere veroordeelt tot administratief  werk. Natuurlijk legt ze zich dar niet bij neer en zet op eigen houtje het onderzoek voort. Dat doet ze zo onbeholpen, dat ze zich behoorlijk in de problemen werkt. Gelukkig zijn er dan toch nog weer mannen, die haar komen redden.

Boek 51: Als de rododendron bloeit

Schrijver: Santa Montefiore
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Meulenhoff Boekerij bv., Amsterdam
Vert. Erica Feberwee
Oorspr. titel: The daughters of Deverill (Simon & Schuster, 2016)
Serie: Deverill Chronicles

Na het lezen van deel I uit deze serie was ik van plan, het tweede te lezen, zodra het uitkwam. Het heeft echter even langer geduurd. Maar nu heb ik me weer verdiept in de verdere levensloop van Kitty, Celia en Bridget (Bridie) Bijna in een adem las ik het uit. Het verhaal over de drie dames, maar vooral ook de geschiedenis van Ierland, die altijd op de achtergrond meespeelt, boeide me zeer.
Kitty woont met haar man Robert op het landgoed. Het kasteel is na de brand, waar het vorige deel mee eindigde, nog steeds een ruïne. Ze zorgt voor haar halfbroertje Jack, die zij en Robert als hun eigen kind opvoeden. Haar vader Bertie woont naast hen. Bertie geeft zich volledig over aan de drank en wordt een wat zielige figuur. Zijn vrouw verblijft in Londen en wil eigenlijk niet meer terugkomen naar Ierland.
Kitty houdt nog steeds van jack, haar jeugdliefde, die nu als dierenarts werkzaam is.
Bridie is naar Amerika vertrokken en is nu een rijke vrouw, na een erfenis van haar vroegere werkgeefster en een huwelijk met een rijke, nu overleden, man.
Celia is getrouwd met Archie, ook rijk, vooral na financiële hulp van de vader van Celia, Digby. De laatste heeft zijn fortuin verworven in de goud- en diamantmijnen van Afrika.
Dan komt de beurskrach, die al die rijke mensen in een keer van hun geld afhelpt. Gelukkig heeft de zaakwaarnemer van Bridie haar geld goed belegd, maar Celia, die het kasteel heeft gekocht en opgeknapt, moet het weer verkopen, wanneer haar vader en haar man hun fortuin zijn kwijtgeraakt.
Jack is vertrokken naar Amerika. Hij had graag gewild, dat Kitty mee was gegaan, maar zij kiest toch voor Deverill en Ierland.
De personen worden altijd zo beschreven, dat je sympathie voor ze kunt hebben, ook al doen ze het een en ander verkeerd. Overal worden redenen voor aangevoerd.
De wrijving, die de standsverschillen veroorzaken tussen de katholieke Ierse bewoners en de protestante Engelse herenboeren/kasteeleigenaren, is ook in deze periode nog duidelijk voelbaar.
De Ieren komen er wat sympathieker af, dan de Engelsen. Maar de praktijken in het klooster, waar Bridie haar kinderen kreeg, doen daar weer heel wat aan af. Ook in de tijd waarin dit deel speelt: de nonnen weigeren informatie te geven. 'Het is verdwenen. Er is niets meer van en over de kinderen van Bridie te vinden'.
In het derde deel zal alles wel weer bij elkaar komen. Ik kan nauwelijks wachten om dat te lezen.

Boek 50: Het geheim van de krokodil

Schrijver: Alexander McCall Smith
Jaar van publicatie: 1998
Uitg. Poema
Vert. Ineke van Bronswijk
Oorspr. titel: The No. 1 Ladies' Detective Agency
Oorspr. uitg. New Africa Books
In het Nederlands oorsponkelijk getiteld: De erfenis van vader Ramotswe
Deel I in de Het beste Dames Detectivebureau serie

Jaren geleden, nog voor ik bijhield wat ik wanneer had gelezen en waarom ik vond, wat ik ervan vond, las ik Het geheim van de krokodil. Ik wist nog, dat ik het erg kon waarderen en dat ik nog wel meer van deze schrijver zou willen lezen, maar het is er nooit van gekomen.
Nu ik het voor de tweede keer lees, is mijn oordeel nog hetzelfde: met plezier gelezen. Mma Ramotswe, de hoofdpersoon, begint na het overlijden van haar vader een detectivebureau. In Botswana, het land waar het boek zich afspeelt, is het niet gewoon, dat vrouwen zelf iets zakelijks doen, ze worden nauwelijks tot denken in staat geacht, maar Mma Ramotswe koopt van het geld, dat de verkoop van de koeien van haar vader heeft opgebracht een huis, een kantoor, drie koffiebekers (een voor haarzelf, een voor haar secretaresse en een voor de klant. Meer is niet nodig) Ze drinkt er haar rooibosthee uit.
Ze neemt een secretaresse in dienst, want als ze op onderzoek uit moet, is er iemand nodig, die de zaken in het kantoor waarneemt. Samen gaan ze zitten wachten op klanten. En zowaar: die komen. Op haar geheel eigen manier lost de damesdetective de problemen op. Prachtig om te lezen.
Ze heeft overal vrienden, die haar vaak nog diensten verschuldigd zijn (andersom overigens ook) en daar maakt ze gretig gebruik van. Ze aarzelt niet hun hulp in te roepen, wanneer haar dat uitkomt.
Vooral de hulp van de garage eigenaar Mr. J.L.B. Matekoni, heeft ze vaak nodig. En niet alleen voor de reparaties aan haar oude witte bus.
Het is duidelijk, dat de schrijver Botswana goed kent. Hij heeft daar gewoond en gewerkt. Dat maakt het verhaal extra interessant.
Nu op zoek naar de volgende delen.

Boek 49: Sluipend gif

Schrijver: Corine Hartman
Jaar van publicatie: 2017
Uitg, Cargo, Amsterdam

Dit was het nieuwste boek van deze schrijfster, maar voor mij was het ook het eerste dat ik las.
Het zal niet het laatste zijn.
Het is een spannend verhaal over een echtpaar met problemen. De man, Gijs, komt heel onsympathiek over, met zijn regeltjes en zijn dwingelandij. Alles moet gebeuren zoals hij het in gedachten heeft. Het eten dient op tijd klaar te staan, er mag nergens rommel zijn, de boeken moeten keurig in het gelid op de planken staan.
Zijn vrouw Jaqueline doet haar best hem in alles ter wille te zijn, maar krijgt het steeds moeilijker.
Zij mist haar dochter, die op negentien-jarige leeftijd het huis uit is gegaan en ze hebben haar niet meer teruggezien. Ze is een restaurantje in Frankrijk begonnen is getrouwd, weer gescheiden en heeft een zoontje.
De moeder van de vrouw is manisch depressief en doet een zelfmoordpoging. Jacqueline weet haar op het nippertje te redden, tot ongenoegen van haar man.
Steun hoeft ze van zijn kant niet te verwachten.
Hij ziet haar als labiel, als een kind van haar moeder.
Hij kleineert haar voortdurend en ze houdt het niet meer uit.
In aparte, schuingedrukte hoofdstukken is Jaqueline onderweg naar haar dochter in Frankrijk. Ze verheugt zich op het weerzien.
De spanning stijgt: Hoe is het afgelopen met de echtgenoot? Waar is hij gebleven? Hoe zal de dochter reageren na al die jaren?
De ontknoping bezorgde me kippenvel.

Boek 48: Wil

Schrijver: Jeroen Olyslaeger
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. De Bezige Bij
Storytel audioboek

Soms leidt de tongval van iemand je af van de boodschap die gebracht wordt. Dat probleem had ik even met de voorlezende Jeroen Olyslaegers. Hij las zelf zijn boek voor en deed dat van begin tot einde met verve. Hij was een boze man en dat bleef hij. Net als hoofdpersoon Wil schopte hij hier en daar om zich heen, slaakte een paar echt Vlaamse vloeken en vertelde verder. Over de oorlog in Antwerpen. De vervolging van de Joden. Over zijn onmacht daartegen in opstand te komen. Over zijn verschillende loyaliteiten: tegenover zijn collega's bij de politie, die voor het grootste deel anti-Duits waren. Tegenover Nijdig Baardje (volgens goed Belgisch gebruik had de man geen naam, maar alleen een bijnaam), eerst zijn leraar Frans, met wie hij over de gedichten van Rimbaud sprak, maar die later een groot aanhanger van de Duisters werd.
De angst regeerde hem ook. Wat moest hij doen, als zijn tante op bezoek kwam, met haar Duitse vriend, een hoge SS-er?
Het liefst ging hij op een rustige plek zitten om gedichten te schrijven. Hij laat alles maar zo'n beetje gebeuren.
Nu schrijft hij een lange brief aan zijn achterkleinzoon. Bestaat die echt? Het wordt niet duidelijk in het verhaal. Hij vertelt hem, hoe hij alles heeft ervaren. Maar vooral probeert hij de zelfmoord van zijn kleindochter te verwerken. Het lukt hem niet echt.
Evenmin als het accepteren van de hulp die hij nodig heeft bij het vorderen van zijn leeftijd.
Evenmin als het denken aan de verwijten van dubbele moraal, die hij van alle kanten kreeg, na de oorlog.
Hij schopt.
Hij is boos.
De wat rauwe stem van de schrijver paste hier prima bij en voegde iets toe aan het verhaal. Prima audioboek.