Jaar van publicatie: 2011
2016: Stichting CPNB en Uitg. Q
Uitgave in het kader van Nederland Leest
De bibliotheek gaf in november weer een boek cadeau in het kader van Nederland leest. Deze keer kon uit drie boeken gekozen worden en wij kozen Morten, van Anna Levander, pseudoniem van parlementair journaliste Dominique van der Heyde en haar partner Annet de Jong. Ik geloof vast, dat de dames veel plezier hebben beleefd aan het schrijven van dit boek. Het lezen daarvan was voor mij echter geen genoegen.
Ik zap al weg, als ik op tv een item zie 0ver de politieke machtsspelletjes, die mode lijken te zijn. Weg ook van 'discussieprogramma's', waar politici met elkaar 'in debat gaan', wat inhoud dat men elkaar voor rotte vis uitmaakt, met wantrouwen bejegent, aanvalt op alle mogelijke en onmogelijke fronten en zodra de camera stilstaat weer gezellig een borrel gaan drinken en samen afspraken maken voor toekomstige samenwerking.
Tja, die borrels: daarvan worden er in Morten ook de nodige genuttigd. Je zou al bijna dronken worden van het lezen van het boek. Vervelende lectuur. Weer een gezelschap van lavelozen.
Morten is de voornaam van een man, die premier wil worden. De leider van zijn partij werkt hij er deskundig uit. Zij moet maar ergens burgemeester worden. Op heel jonge leeftijd was hij zelf ook al actief in de gemeentepolitiek. Zijn verkiezing werd op een met veel alcohol besproeid feest. Daar verdronk een van de aanwezigen in het zwembad.
Nu, als hij kandidaat-premier wil zijn, chanteert een onbekende hem. Hij zou de man in het zwembad ondergeduwd hebben.
Over dit feest is een manuscript gevonden door de ik-figuur in het boek: Marijn. Zij heeft politicologie gestudeerd, maar werkt nu bij een uitgeverij. Zij ruimt voornamelijk op. Daarbij vindt ze dit manuscript en gaat op onderzoek uit. Is dit alles echt zo gebeurd? Ze zoekt de toen aanwezigen op. Ze heeft plannen er zelf een boek over te schrijven, maar beweert er een proefschrift over te schrijven. Ze infiltreert zonder moeite in de partij van Morten.
Het zou spannend moeten zijn. Het zou moeten aantonen hoe een democratie werkt. De lezer misschien enthousiast moeten maken voor de parlementaire democratie. Helaas. Niet gelukt.
De introductie van Gerdi Verbeet was voor mij het beste deel van het boek.
Achterin staan aanwijzingen voor het debatteren, met vragen, waarover gesproken kan worden. Het gaat erom, met elkaar van mening te verschillen, maar door middel van goede argumenten begrip te krijgen voor jouw standpunten, zonder in ruzie te vervallen. Er zijn wel wat politici, die deze aanwijzingen kunnen volgen. Zelf heb ik niet zoveel zin in. Er zijn betere manieren om de tijd door te brengen.
Blij dat het uit was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten