Jaar van publicatie: 2012
Uitg. De Boekerij, Amsterdam
Vert. Saskia Taggenbrock
Oorspr. titel: Et puis, Paulette (Calman-Lévy, Paris, 2012)
Wat een leuk boek. De personages zijn sympathiek en goed beschreven. Hoe merkwaardig hun gedrag misschien ook lijkt, je leeft met ze mee, lacht met ze en ze laten je ook af en toe in ontroering achter.
Het leest snel en makkelijk door de korte hoofdstukjes ('Nog even een hoofdstukje!')
Ferdinand is achtergebleven in zijn grote boerderij, nadat zijn zoon en zijn gezin zijn vertrokken. Ze drijven nu een restaurant in het naburige dorp. Hij voelt zich eenzaam en verveelt zich. Zijn vrouw, waarmee hij veertig jaar getrouwd was geweest, maar waar hij niet dol op was, is overleden.Hij gaat af en toe naar het dorp, waar hij wat drinkt op het terras van het restaurant, dat niet van zijn zoon is. Hij hoopt een glimp van zijn kleinzoons op te vangen.
Dan wordt het slecht weer. Zijn buurvrouw heeft hulp nodig en trekt bij hem in, gevolgd door een vriend, die weduwnaar wordt. Ook twee hoogbejaarde dames, die niet meer alleen in hun huis kunnen blijven wonen, krijgen woonruimte in de boerderij. Daarbij komen dan nog een ezel, een kat en een hond.
Er is verzorging nodig voor de oude Hortense. Een leerling verpleegkundige komt daarvoor inwonen en ook hulp voor de tuin trekt in de boerderij. De jongelui willen graag internet, dus er wordt een computer aangeschaft.
Met veel gevoel beschrijft Barbara Constantine deze woongemeenschap van jong en oud. Ze hebben steun aan elkaar en vullen elkaar aan. Een goede zaak in een wereld, waar verder niemand zich om hen zou bekommeren.
Dit is het eerste boek van deze schrijfster dat in het Nederlands is verschenen. Ik hoop, dat er meer komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten