Boek 16: Grand Hotel Europa

Schrijver: Ilja Leonard Pfeiffer
Jaar van publicatie: 2018
Uitg. Arbeiderspers
552 blz.

Een schrijver schrijft een boek over een schrijver die een boek schrijft. Beide schrijvers hebben dezelfde naam, beide schrijvers zijn arrogante, onsympathieke figuren. Beiden weten heel veel, en de lezer zal dat weten ook, want ze schrijven alles op. Het effect is wat hijgerig: o ja, dat weet ik ook nog, laat ik dat vooral ook opschrijven!!! Het wordt geacht een werk van fictie te zijn, maar waar begint de fictie en houdt de werkelijkheid op? Het doet me denken aan het Droste effect: hetzelfde beeld wordt eindeloos herhaald.
Het boek wordt ook geacht een liefdesgeschiedenis te beschrijven. Dat klopt: Er wordt een liefde beschreven, maar vooral die van de schrijver voor zichzelf. 
Hij is een man van smaak, van respect voor zijn omgeving: hij gaat in smoking in het bos wandelen en in kostuum, met overhemd en das, naar het strand. Het reukwater vergeet hij niet.
Als zijn relatie verbroken is, neemt hij zijn intrek in Grand Hotel Europa. Een vervallen oord, waar wel gasten aankomen, maar niet vaak weer vertrekken. Alles is er, zoals het al jaren geweest is. Daarin lijkt het op het oude werelddeel Europa, dat alleen nog geschiedenis te bieden heeft. Nieuwe ontwikkelingen moeten nu uit andere streken komen. De nieuwe Chinese eigenaar van het hotel verandert alles in het hotel, zodat het zal voldoen aan smaak en verwachtingen van de Chinese gasten. Natuurlijk laat deze man hierdoor een gebrek aan smaak zien.
De zinnen die geschreven zijn, zijn hier en daar prachtig. Zo mooi zelfs, dat ik, toen ik begon te lezen, verwachtte, dat het boek veel sterren zou gaan verdienen. Helaas begon de pompeuze, bombastische stijl me al snel tegen te staan. Alweer een blijk van alle woorden die de schrijver wel tot zijn beschikking heeft, maar zijn lezers zullen vaak een woordenboek nodig hebben om alles te begrijpen.
Het kostte moeite het werk uit te lezen, en ik begrijp niets van al die geweldige recensies en waarderingen, die anderen aan dit boek geven. Vanwege het veelbelovende begin gaf ik hier nog twee sterren aan, maar verder was het voorlopige het meest vreselijke boek van 2019.