Jaarvan publicatie: 2016
Uitg. Nijgh en Van Ditmar, Amsterdam
Als Pieter Waterdrinker tot doel had een heel onplezierige, onsympathieke hoofdpersoon te scheppen voor zijn boek Poubelle, dan is hij daar volledig in geslaagd. Wat een vervelend, egoïstisch, lui, arrogant, hebzuchtig mannetje is me dat. Meevoelen met het verdriet van anderen is niet iets wat bij hem hoort, maar o wee, als hij tegenslag heeft, moet iedereen tranen plengen.
Hij heeft zijn deel in het reclamebureau verkocht aan zijn partner en hoopt nooit meer te hoeven werken. Hij wordt full time schrijver. In Amsterdam lukt dat niet, dus hij reist af naar Parijs. Zijn vrouw, of ze wil of niet, zegt haar baan op en gaat mee. Parijs is toch ook niet zo'n fijne stad om boeken te schrijven. In Biarritz lukt het ook al niet en als verder oostwaarts een goede plek gezocht wordt, gaat het al evenmin. Zijn vrouw vertrekt. Terug naar Nederland.
Wessel, de hoofdpersoon, reist verder. Naar Rusland deze keer, waar hij hoopt geïnspireerd te worden door de grote Russische schrijvers. Maar - juist. Inderdaad. Het lukt niet.
Wessel geeft zich over aan drank en vrouwen. Geld speelt geen rol immers.
Totdat hij investeringen doet, die niet zo goed uitpakken. Hij raakt wat geld kwijt en vreest, dat hij iets moet doen om dat geld terug te krijgen. Hij stort zich in een louche handel van Sovjetkunst.
Twaalf jaar later is Wessel terug in Nederland. Hij heeft zich om laten praten door een vriend en is de politiek in gegaan. Hij zit in het Europese Parlement en reist de hele Unie af. Als hij in Oekraïne is, bereiken de demonstraties en de gevechten net een hoogtepunt. Hij raakt er middenin verzeild.
Ontmoedigd keert hij na zijn bevrijding terug naar Nederland, niet langer wetend, waarvoor hij zelf staat en wat hij moet geloven. Hij probeert steun te zoeken bij zijn vrouw, maar die heeft inmiddels andere plannen met haar leven.
Alles aan dit boek is veel. Heel veel. Teveel bladzijden, teveel gebeurtenissen uit de geschiedenis, teveel narigheid (te weinig prettige dingen - alles is zwart en somber). Bij het lezen zou je er somber van worden. Het is zeker knap geschreven, maar het voelt een beetje als een overdosis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten