Jaar van publicatie: 1994
Uitg. Ooievaar (Ellessy)
Serie: Ben van Arkel #1
Misschien krijgt de hoofdpersoon Ben van Arkel, naar wie deze serie is genoemd, meer kleur in de volgende delen. Hier blijft hij een wat schimmige figuur, die veel op zijn stoel, of geleund tegen het een of ander, nadenkt over de zaak, die intussen door zijn collega's wordt opgelost. Vooral door brigadier Mirjam, die niet alleen nadenkt, maar ook invoelt en handelt. Ze is verliefd op Ben, maar die is getrouwd met een al ven schimmige figuur, een kunstenares, van wie de functie in het verhaal me volstrekt onduidelijk is. Het echtpaar lijkt elkaar nauwelijks te kennen en zelden met elkaar te bemoeien. In elkaars aanwezigheid voelen ze zich ongemakkelijk.
Ieder hoofdstuk eindigt met een fragment uit het verhaal van Andrea, die door haar zeer gelovige oom wordt misbruikt. Niemand gelooft haar verhaal, hoewel: zelf houdt ze ook haar mond stevig dicht.
Deze vorm van vertellen moest het verhaal spannender maken, maar al snel is duidelijk welke kant het op zal gaan, en ik vond het rommelig aandoen. Het grote aantal namen kon ik, waarschijnlijk daardoor, moeilijk uit elkaar houden. Toch: ondanks dat je wel aanvoelt waarheen het zal gaan, komt het eind onverwacht. Of het nu zo geloofwaardig is?
Het verhaal: een paard, dat gezaagde stammen uit het bos trekt, trapt in een kuil. Daarin blijkt een hoofd zonder lichaam te liggen. Het lichaam is zoek. Van wie is dit hoof, waar is de rest en wat is er gebeurd en waarom. De gebruikelijke vragen dus, met nog minder aanknopingspunten dan in andere gevallen.
Aardig begin, kan alleen beter worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten