Jaar van publicatie: 2005
Uitg. Orion, London
Kate Mosse kan schrijven. Ze kan heel goed een verhaal vertellen en heeft een geweldig oog voor detail. De eerste helft van het boek las ik daarom met plezier. Als de middeleeuwse kasteelkeuken werd beschreven hoorde je het gerinkel van de potten en pannen en je rook de geuren van het voedsel dat klaargemaakt werd. De omgeving werd ook zo goed beschreven, dat je alles voor je zag.
Het idee, om het verhaal van de gebeurtenissen in de dertiende eeuw te verbinden aan personen in de tegenwoordige tijd, leek me aanvankelijk erg goed. De levens van de middeleeuwse Alaïs en de hedendaagse Alice lopen parallel. Ook de mensen in hun omgeving hebben hun gelijke in de andere periode. Hun namen leken ook erg op elkaar: Alaïs-Alice, Guilhem-William, enz. Daar lag meteen het eerste probleem dat ik had met dit boek: ik kon de mensen niet meer uit elkaar houden. Dat werd ook veroorzaakt door de vele herhalingen die erin stonden: de gebeurtenissen werden uit twee standpunten beschreven, toen en nu. Bovendien droomde Alice ook nog zo het een en ander: al weer herhaling. Hoe verder ik kwam met lezen, hoe minder geconcentreerd ik was en hoe moeilijker ik alles kon volgen.
Bij de te verwachten ontknoping was mijn belangstelling zeer gedaald en ik was blij het boek te kunnen sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten