Jaar van publicatie: 2006
Uitg. Diana Verlag, München
Er moet heel veel research gepleegd zijn voor dit boek: het speelt in de 10e eeuw, in het grote rijk van koning Otto I. Hij regeerde over een land, dat bijna heel het huidige Europa besloeg.
Hoofdpersonen zijn twee meisjes, Eila, dochter van een leenman en vertrouweling van Otto, Raymond, en de dochter van een wapenbroeder van Eila's vader. Deze heeft zijn dochter verstoten en wil niets van haar weten. Eila noemt haar Rose. Zij zal later bekend worden als de eerste dichteres van Duitsland, Roswitha von Gandersheim.
Om de grenzen zo te houden als Otto die, na diverse veldslagen, heeft, moet het oorlogspad vaak betreden worden. Mannen zijn vaak heel lang van huis, vrouwen moeten maar proberen de gang van zaken op de plaatselijke burcht in goede banen te leiden.
Eila en haar moeder kunnen samen niet opschieten. Eila noemt haar moeder de IJskoningin, haar moeder probeert haar zoveel mogelijk uit de buurt te houden.
Op een van de veldtochten ontmoet Raymond een smid, die zulke prachtige zwaarden en messen kan maken, dat hij hem als persoonlijk smid mee wil nemen. Naar zijn burcht, maar ook als er weer eens gevochten moet worden. Algin, de smid, neemt zijn vrouw Gunna en hun twee kinderen, Lando en de kleine Lenya, mee naar de burcht van Raymond. Natuurlijk worden Eila en Lando verliefd. Dat was niet toe te laten, dus Lando wordt verbannen naar een ijzermijn, waar erbarmelijke omstandigheden het leven zwaar maken.
Eila en Rose gaan naar een klooster. Rose voelt zich daar prettig: ze kan naar hartenlust gebruik maken van de teksten in de bibliotheek. Voor Eila geldt dat veel minder.
Op politiek gebied zowel als op privéterrein is er veel list en bedrog, jaloezie en wedijver.
De schrijfster heeft zich goed ingeleefd in de levens van haar hoofdpersonen, in hun verschillende relaties. Het leven in een klooster, op een burcht, in de ijzermijn en de ijzersmelterij beschrijft ze zeer beeldend en met kennis van zaken. Maar het boek is wel erg dik! Aan het eind treedt enige verveling op en het lezen van het boek lijkt wat op gewichtheffen. Daarom 'maar' vier sterretjes.
Boeiend is de verantwoording aan het eind van het boek, waarin de schrijfster uitlegt, wat waar gebeurd is, en wat ze bedacht heeft. Ook waarom ze het boek geschreven heeft op deze manier. Te vaak wordt in Duitsland nog de uitbreidingspolitiek van die tijd verheerlijkt. Maar Otto was geen lievertje en het land, dat hij wilde veroveren was bewoond. Daarmee had hij niets te maken en zijn veroveringen gingen met grote wreedheid gepaard. Riebe waarschuwt hiervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten