Boek 63: Hotel op de hoek van bitter en zoet

Schrijver: Jamie Ford
Jaar van pulicatie: 2009
Uitg. Mistral, Amsterdam
Vertaling: Jan Smit
Oorspr. titel: Hotel on the corner of bitter and sweet (Ballantine Books, New York, 2009)

Als je in West Europa een boek leest over de tijd van de tweede wereldoorlog, gaat dat altijd over de strijd tussen Duitsers en andere West-Europeanen. In dit boek gaat het over gebeurtenissen,. waar we hier nauwelijks weet van hebben

Het speelt zich af in Seattle, beurtelings in de jaren 1942-1945 en in 1986.
In de jaren '40 kende Seattle zowel een bloeiende Chinezen als Japanse wijk. Beide groeperingen haatten elkaar vanwege oorlogshandelingen in het verleden. De jongeren voelden zich echter Amerikaan en hun ouders wilden dat ook graag stimuleren. Ze stuurden hun kinderen naar Amerikaanse scholen en eisten, dat ze ook thuis Engels spraken, hoewel ze dat zelf niet of nauwelijks konden verstaan.

Op school worden kinderen van Chinese of Japanse afkomst getreiterd door Amerikaanse leerlingen. De hoofdpersonen van het boek, Henry en Keiko, ontmoeten elkaar tijdens hun verplichte werk in de keuken van hun school, waar ze eten moeten opscheppen tijdens de lunchpauze, voor hun medeleerlingen. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen de twee. Keiko wordt echter, samen met haar familie, weggevoerd uit Seattle en gevangen gezet in een concentratiekamp. Henry probeert steeds weer haar op te zoeken en te ontmoeten, maar uiteindelijk verliezen ze elkaar uit het oog.

De vader van Henry is daar schuldig aan: hij zorgt ervoor, dat hun brieven elkaar niet bereiken.

Henry trouwt met een Chinees meisje en krijgt een zoon.

In 1986 is Ethel, de vrouw van Henry, overleden. Hij komt langs het Japanse hotel in de stad, dat eindelijk gerestaureerd gaat worden. In de kelder zijn de bezittingen gevonden van de Japanse inwoners van Seattle, die ooit alles hadden moeten achterlaten. Henry gaat op zoek naar de bezittingen van Keiko en haar familie.
Hij zoekt vooral naar een oude vinyl plaat van zijn oude vriend, de saxofonist Sheldon, met jazzmuziek: een nummer speciaal voor Keiko en hem gespeeld op een avond in een club, waar hij en Keiko waren binnengesmokkeld door een bekend jazzpianist uit die dagen.
Eindelijk vertelt Henry zijn zoon een en ander over de gebeurtenissen in de oorlog. Zijn zoon en diens vriendin raden hem aan op zoek te gaan naar Keiko. Als ook Sheldon, op zijn sterfbed, Henry vraagt alles 'in orde te maken', gaat Henry toch op zoek.

Geweldig, ontroerend, indrukwekkend.

Boek 62: The diary of an American au-pair

Schrijver: Marjorie Leet Ford
Jaar van publicatie: 2001
Uig. Chatto & Windus, London

De bedoeling was een simpel boekje te vinden, na de wat dikere en zwaardere voorgangers. Het leek in eerste instantie ook wel gevonden te zijn met dit verhaal van de Amerikaanse Melissa, die als au-pair komt werken in een lichtelijk aristocratisch gezin in Londen. De heer des huizes zit in het parlement, mevrouw is 'van stand' en voert dus weinig uit, want dat is ze niet gewend na een jeugd vol nannies en huispersoneel,  en drie kinderen, waarvan de jongste, Claire, doof is en nooit heeft leren praten.

Melissa mag voor de kinderen zorgen en mevrouw commandeert haar. Ze kan weinig goed doen, maar moet voor een hongerloontje bijna alleen het hele huishouden doen en maakt een groot aantal uren. Vaak overweegt ze te vluchten, terug naar de VS.

Maar ze raakt gehecht aan de kinderen, aan het Engelse leven. De familie brengt veel tijd door bij de wederzijdse ouders, in Schotland. Hoewel de lucht en het leven daar eerst alleen maar grijs lijkt te zijn, gaat het toch steeds beter bevallen. Melissa houdt vol en blijft.

Intussen probeert ze haar eigen leven uit te stippelen. Wat wil ze eigenlijk echt. Wil ze wel trouwen met haar Amerikaanse vriendje Tedward, waarmee ze verloofd is en was, maar met wie ze op het laatste moment toch nog even niet ging trouwen, zoals de plannen wel waren?
Of geeft ze de voorkeur aan haar Engelse vriend Simon?
Gaat ze weer werken in de reclame, zoals voorheen of zoekt ze iets anders? Gaat ze schrijven - een van haar grote liefdes. Ook in Engeland houdt ze een dagboek van haar belevenissen bij en stuurt verslagen van haar kooklessen naar een bekende in Amerika, die ze publiceert.

Het is dus niet een oppervlakkig verhaal geworden over een jong meisje, die een zomer in Engeland doorbrengt. Met veel oog voor detail geeft de schrijfster de gebeurtenissen weer. De vele verhalen van en over de andere personages maken het boek interessant.

De avonturen van Pinkeltje

Schrijver: Dick Laan
Uitg. Van Holkema & Warendorf
Jaar van publicatie: 1995 (deze uitg.)
Bewerking van Suzanne Braam
Tekeningen van Julius Ros

Op onze boekenplanken staat een volledige reeks Pinkeltjes, met de bedoeling deze voor te lezen aan onze kleinkinderen. Natuurlijk komt dat er niet van en de ruimte kunnen we goed voor andere boeken gebruiken. Binnenkort verdwijnt deze serie dan ook van de plank.
Omdat ik toch steeds weer begon met deel 1, en zelfs dat niet helemaal uit kreeg, ben ik nu van plan, voor ik de serie weg doe, de boeken 'even' te lezen en dus begon ik weer met deel 1.

Het is puur jeugdsentiment. Ik herinner me nog, dat de juf van de lagere school het boek voorlas, dat ik het daarna zelf las, en natuurlijk, meer recent, dat ik het herhaaldelijk voorlas.
Nu lees ik anders. Ik let meer op de stijl en zie, hoe snel kinderboeken verouderen. Het verhaal zelf is nog goed te lezen, maar wanneer de kerstboom met brandende kaarsjes ter sprake komt, vraag je je af, welk kind van nu die ooit heeft gezien.

Verder is het een herkenning van de muisjes, Snorrebaard de poes, Wipstaart, de vervelende kraai, Zilverdraadje de spin die in de klok woont, en nog wat dierenvriendjes. Taal en plaatjes zijn supereenvoudig, maar aangenaam.

Boek 61: Met de Franse slag

Schrijver: Julia Stagg
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. The house of books, Vianen/Antwerpen
Vertaling: Yvonne de Swart
Oorspr. titel: L'Auberge, uitg. Hodder & Stoughton, GB

De schrijfster zou zich hebben kunnen laten inspireren door het tv-programma 'Het roer om', want dit is een verhaal, zoals in dat programma vaak voorkomen.
Een Engels echtpaar, Lorna en Paul, koopt een leegstaand, vervallen pand, waarin ooit een 'auberge' gevestigd was. In de Pyreneeën. Ze zagen het tot nu toe alleen in de zomer, bij mooi weer, maar wanneer ze alles in Engeland verkocht hebben en bij hun nieuwe pand aankomen, is het weer slecht, de toestand in de oude herberg nog slechter en de tegenwerking van het gemeentebestuur in de persoon van burgemeester Serge Papon enorm groot. De burgemeester en zijn makkers bedienen zich van list en bedrog, want de herberg aan buitenlanders verkopen was toch niet mogelijk. Vooral niet, omdat de zwager van Serge belangstelling heeft voor de zaak.
Langzaam dringt het tot de dorpelingen door, waar de burgemeester mee bezig is. Ze besluiten Lorna en Paul te helpen.
Natuurlijk loopt het goed af.

Een grappig boekje, snel gelezen, met niet teveel betekenis.

Boek 60: Die Kinderdiebin

Schrijver: Mila Lippke
Jaar van publicatie: 2009
Uitg. List Taschenbuch, München

Op de kaft staat, dat dit een 'Historischer Kriminalroman' is. De aanduiding van de bibliotheek, die er een speurdersstickertje achterop plakte, zou dus terecht kunnen zijn. Toch vond ik de historische kant van het boek interessanter en indrukwekkender dan de speurderskant. Op afstand zag je aankomen, wie de dader moest zijn, maar het was spannend om te lezen, hoe alles zover had kunnen komen en hoe het zou aflopen.
Ook de geschiedenis van de gynaecologie die als terloops wordt behandeld was interessante lectuur. Zoals de schrijfster in haar nawoord zelf ook stelt: maar goed, dat mijn kinderen niet in die tijd geboren zijn!

Ook het standsverschil in een stad als Berlijn in de 19e eeuw en de verschillen in mogelijkheden tussen mannen en vrouwen zijn duidelijk beschreven in het boek.
Cecilie, de hoofdpersoon, is van goede komaf, maar wanneer ze haar verloving met een rijke baron, een door haar ouders zeer gewenste partij, verbreekt, en bovendien gaat werken bij de gerechtelijk patholoog, om zo geld te verdienen voor een latere studie geneeskunde, verbreekt haar familie het contact met haar. Wanneer ze oude bekenden uit haar vroegere leven ontmoet, willen ze haar niet meer kennen en spreken kwaad over haar. Het dienstmeisje uit haar ouderlijk huis roept haar hulp in, wanneer ze een baby krijgt. Met een keizersnede, een hachelijke onderneming in die dagen, komt het kind ter wereld, de moeder overleeft het ternauwernood, het kind verdwijnt direct na de geboorte.
Ook andere pasgeborenen verdwijnen spoorloos, zelfs een aantal van de moeders.
Dan wordt een nog net levende baby uit de rivier de Spree gevist, vervolgens een dode baby. Meer raadselachtige zaken rond geboortes komen aan het licht. Cecilie en haar baas en mentor Hektor gaan op onderzoek uit.

Mila Lippke schrijft voor de televisie. Ze gebruikt (daarom?) beeldende taal, die maakte, dat het Duits voor mij heel eenvoudig te volgen was. Weer een boek, waarin je bleef lezen!

Boek 59: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Schrijver: Rachel Joyce
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Cargo, Amsterdam
Vertaling: Janneke Zwart
Oorspr. titel: The unlikely pilgimage of Harold Fry (Doubleday, London, 2012)

Ik las over dit boek in de krant, geloof ik, maar zeker weet ik het niet meer. In elk geval zag ik ergens een enthousiast verhaal over een boek, dat eerst als middaghoorspel op de BBC was uitgezonden. Het sprak me aan en omdat ik toch in de bibliotheek was, keek ik, of het aanwezig was. Nee dus.
Ik zocht een handvol andere boeken uit, en ging naar de uitcheckbalie. Toevallig keek ik naar de tafel met zojuist ingeleverde boeken, en wat lag daar? Juist, het gezochte boek. Met gezwinde spoed werd een van de andere boeken weer ingeleverd en omgeruild voor Harold Fry. Wie zegt, dat toeval niet bestaat?
Spijt heb ik niet gekregen van mijn ruil: hoewel ik de laatste tijd een goede hand van boeken uitzoeken heb, was dit een van de beste van de laatste tijd.

Het lijkt zo op het eerste oog een 'gewoon' verhaal, over een gepensioneerde man, die het thuis maar moeilijk kan vinden. Zijn vrouw en hij praten niet echt meer met elkaar, de muren vliegen op hem af.
Dan ontvangt hij een brief van een oud-collega: zij hebben elkaar uit het oog verloren, want ze was plotseling vertrokken uit de brouwerij, waar beiden werkten. Nu schrijft ze, dat ze is geopereerd en kanker heeft in een terminaal stadium.
Hij besluit haar een briefje te sturen en gaat op weg om dat te posten.
De brievenbus lijkt te dichtbij en hij loopt verder, naar de volgende, denkt hij. Dat wordt nog een verdere en uiteindelijk besluit hij, het hele stuk van meer dan 1000 km naar Queenie toe te lopen. Hij schrijft haar, dat hij haar komt opzoeken en dat ze niet mag sterven, voor hij is aangekomen.

Steeds meer wordt duidelijk over Harold Fry en zijn verleden, zijn vriendschap met Queenie, zijn relatie met zijn vrouw en zoon David.

Tijdens zijn wandeling ziet Harold veel zeer verschillende mensen. Hij leert van alles over de natuur. Voor het eerst in zijn leven wordt hij zich bewust van de wereld om hem heen. Van wat hij wel wil, en wat hij niet kan waarderen. Wie zijn vrienden zijn, en wie hij zou moeten wantrouwen.

Het was moeilijk om het boek weg te leggen.

Boek 58: De vrouw van de senator

Schrijver: Sue Miller
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. De Bezige Bij
Vertaling: Guus Houtzager
Oorspr. titel: The senator's wife (Knopf, New York, 2008)

Een jong echtpaar verhuist naar een universiteitsstadje, omdat de man daar werk aan de universiteit heeft gekregen. Ze kopen hun eerste huis: een twee-onder-een-kap woning. De andere helft van het huis is van een bekend senator, en dat is voor Nathan de reden om dit huis te willen kopen. Zijn vrouw Meri zegt het niets, maar ze schikt zich erin. Ze ontmoet Delia, de vrouw van de senator en raakt geboeid door haar. Het is een wat raadselachtige vrouw, altijd elegant en keurig, altijd wetend, wat op een bepaald moment gedaan moet worden. De senator, haar man Tom, is nooit te zien.
Hij blijkt dan ook niet bij Delia te wonen. Na zijn talrijke slippertjes heeft Delia besloten, dat ze wel getrouwd wil blijven met Tom, want ze houdt nog steeds veel van hem, maar zijn overspelig gedrag kan ze niet langer verdragen. Haar kinderen begrijpen niet, hoe ze toch nog kan helpen bij zijn politieke campagnes voor herverkiezing.

Meri sluit een soort vriendschap met Delia. Ze past op haar huis, wanneer Delia tijd doorbrengt in haar huis in Parijs.

Dan krijgt Tom een beroerte. Delia besluit hem zelf thuis te verzorgen, ondanks tegenstand van haar kinderen. Door deze beslissing verandert alles.