Jaar van publicatie: 1961 (oorspr. versie),
Uitg. De Bezige Bij, Amsterdam
Deze uitgave: cadeautje van de openbare biliotheken in het kader van de actie 'Nederland Leest', 2011.
De columns van Remco Campert sla ik vrijwel nooit over. Ik ben erg gesteld op zijn manier van schrijven. Zijn opmerkingsgave, zijn taalgebruik, zijn quasi achteloze manier om mensen of gebeurtenissen te relativeren: geweldig.
Ik dacht, dat ik dit boek al eens geprobeerd had te lezen, jaren geleden. Toen sprak het me totaal niet aan. Daarom was ik benieuwd, wat ik er nu van zou vinden. Ik vond het geweldig. Niet verbazingwekkend: alles wat ik hierboven schreef over de columns geldt ook voor dit boek. Al in 1961 had hij al deze heerlijke manier van schrijven.
In dit boek is het taalgebruik vooral virtuoos. Vaak worden woorden fonetisch opgeschreven (zie de titel), andere keren krijgen mensen of dingen namen, die door een soort verhaspeling van het Nederlands plotseling een wat andere lading krijgen. Erg grappig en stof biedend tot nadenken ook.
De jongeren, waarover dit boek gaat, Mees en Boelie, het meisje Panda, de bejaarde man en de waterjuffer Rosa, met haar breiwerk en samowar, Etta en Ernst-Jan Zoon, Tjeerd Overbeek: hun levens kruisen elkaar even in dit boek, soms bijna onopgemerkt, soms heel belangrijk. De jongeren zijn onzeker en bang om zich te binden, de ouderen hebben spijt, dat ze zich indertijd niet gebonden hebben. Of toch niet? Maakt hun ontmoeting nu de cirkel van hun leven werkelijk rond?
Maar gefeest moet er worden, al spring je aan het eind van het feest ook uit het zolderraam, hangend aan een paraplu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten