Boek 15: Zoff und Zärtlichkeit

Schrijver: Sabine Kaufhold
Jaar van publicatie: 2007
Uitg. Blanvalet, München

Voor de verandering weer eens een Duits boek.

Marie heeft vier dochters: Elli, de tweeling Anna en Britt en Tina. Alle dochters zijn volwassen.
Maar: Elli is getrouwd en het huis uit.
Anna heeft een ongeluk gehad, een vrachtwagenchauffeur was oververmoeid en reed haar aan. Ze overleefde het ongeluk niet.
Britt is ook getrouwd en woont met man en kind in Australië. Tina is nog thuis en werkt in de modezaak, die Marie zelf ooit opgezet heeft.
Opnieuw maar: Elli komt plotseling weer thuis wonen wanneer ze haar man verlaten heeft, nadat hij, volgens haar zeggen, haar heeft bedrogen. Elli is een wat gestoord peroon, die met niemand kan opschieten en overal alleen maar verkeerds in ziet. Ze zoekt doorlopend ruzie.
De man van Anna, Eric, woont met zijn dochter Caro, bij Marie in. Caro schrijft emails aan haar geliefde tante Britt, die in Australië in het ziekenhuis ligt nadat ze, op de eerste bladzijden van het boek, uit een boom gevallen is en van alles heeft gebroken. Caro houdt haar op de hoogte (en ook de lezer, gelijk met Britt) van wat er zoal gebeurt.
Tina heeft zo haar eigen problemen, zowel privé als in de winkel.
En dan wordt (op Elli na dan) iedereen verliefd.

Chicklit, maar van een plezierig soort.

Once on a moonless night

Schrijver: Dai Sijie
Jaar van publicatie: 2009 (Engelse versie, Chatto & Windus, London)
Vertaling uit het Frans door Adriana Hunter
Oorspronkelijke titel: Pas une nuit où la lune ne sést pas levée (Gallimard, Paris)

De manier waarop een boek uitgegeven is, kan van invloed zijn op het leesplezier.
Dit stond vol met letters. Bladzijden en bladzijden lang.
Geen open plekje te zien.
Ik heb het vijftig bladzijden lang volgehouden, heb de meeste bladzijden zelfs meer dan een keer gelezen, en wist dan nog steeds niet waarover het ging. Opgehouden met lezen dus.

Boek 14: Duel

Schrijver: Joost Zwagerman
Boekenweekgeschenk 2010
Uitg. De Arbeiderspers, Amsterdam

Als je net een boek hebt gelezen, waarover je heel enthousiast bent, dan is het valt een volgend boek vaak tegen.
De recensies van het boekenweekgeschenk Duel, van Joost Zwagerman, waren meestal goed. Misschien dat de verwachtingen daarom ook wat hooggespannen waren.
Het was ook wel een aardig verhaal.
Maar ik houd niet zo van moderne kunst, vind het vaak een wat hoog 'nieuwe-kleren-van-de-keizer gehalte hebben en in dit boek kan iemand, de hoofdpersoon Verhooff, hoogdravend en lyrisch spreken over een modern schilderij. Wat geweldig toch allemaal.
Toegegeven, de 'installaties' waar de moderne kunst ook zo goed in is, en waarmee je wordt overvoerd tijdens tentoonstellingen, werden ook hier niet al te positief beschreven. Zwagerman had echter graag zelf goed willen kunnen schilderen. Misschien dat hij daarom zo lovend over een rood, geel en blauw schilderij kan schrijven.Het wilde me maar niet echt boeien. Misschien ook ben ik niet voldoende geïnteresseerd in de centrale vraag van dit boek: wat is (nog) echte kunst?
Daar komt dan de supervlakke tekening van Verhooff bij. Geen tijd voor een vrouw: hup! Weg ermee. Twee zonen? Geef ze wat geld en een paar skates om mee door de museumgangen te gaan en klaar ben je.
Wonen in een museum? Hoe dan? Hoe organiseer je dat? Welke problemen kom je tegen?
De restaurator (Olde Husink) en de kunstenares (Emma Duiker) komen wat beter uit de verf (ha, ha).
De reis naar Slovenië kwam bij  mij redelijk ongeloofwaardig over. Zou iemand, die bij zijn volle verstand is, echt zo reageren? Je bent toch niet zomaar museumdirecteur. Dan ga je toch niet in zee met een stel boefjes? Hoop ik.
Het boek leest vlot en is wel onderhoudend, net als de andere Zwagermannen, die ik ooit heb gelezen.

Van de bibliotheek kreeg ik een 'Boekenweek cv Joost Zwagerman' cadeau. Hierin een biografie en een bibliografie van Zwagerman. Leuk om erbij te hebben.

Boek 13: Gerechtigheid

Schrijver: Stieg Larsson
Jaar van publicatie: 2008
Uitg.:Signatuur, Utrecht
Oorspr. titel: Luftslottet som sprändes (Norstedts, Sweden, 2006)
Vertaling: Tineke Jorissen-Wedzinga

De eerste twee delen van deze trilogie kon ik al bijna niet wegleggen, zo spannend vond ik die, maar dit derde deel sloeg alles. Het bleef boeien tot de laatste bladzijde. Bij welk boek van ruim 650 bladzijden heb je dat?
Er lopen zoveel verhaallijnen door elkaar, vervolgen vaak van de eerste twee delen, en je moet wel enige moeite doen, om alle namen en personen uit elkaar te houden.
De hoofdpersonen zijn weer Michael Blomkvist en Lisbeth Salander. Lisbeth was in het laatste deel zwaargewond, nu ligt ze in het ziekenhuis aan het begin van het boek, evenals haar vader, Alexander Zalachenko.
De gang van zaken bij Millennium, het tijdschrift waar Blomkvist werkt, bij de politie, bij de veiligheidsdienst: het wordt allemaal grondig beschreven.
Ook trouwens de manier, waarop bij een ander Zweeds blad wordt gewerkt en waar Erika Berger, voormalig hoofdredacteur van Millennium in dienst treedt. Ze komt in botsing met de hevige macho-cultuur die daar heerst.
De macht van de psychiatrie, van justitie. De onmacht van degenen die ermee te maken krijgen.
En vooral weer de onmacht van vrouwen tegen wat hen vaak wordt aangedaan.

Boek 12: De Vliegenvanger

Schrijver: John Steinbeck
Jaar van publicatie: 1991 (eerste Ned. versie is van 1944)
Oorspronkelijke titel: The moon is down
(New York, Viking, 1942)
Vertaling: Tsebbo, i.e.. Tjebbo Hemelrijk

Niet eerder las ik werk van John Steinbeck. Toen ik verslagen van andere bloggers las, met verschillende waarderingen, werd ik benieuwd. Op een van onze boekenplanken stond een rijtje boeken, die we ooit kochten als afgeschreven boek van de bibliotheek. Daarbij ook dit.
Nu moet ik dus meer gaan lezen van Steinbeck, want ik was echt enthousiast.
De manier, waarop hij zijn personages weet te karakteriseren, de manier ook, waarop hij luchtig begint en langzamerhand de spanning opbouwt: geweldig.

Een klein landje wordt ingenomen door een sterkere buurman. Eigenlijk is het maar een stadje. De burgemeester wordt neergezet als een beetje een sukkel. De vijand, in de vorm van de officieren van de overvallers, kwartiert zichzelf in bij de burgemeester. Ze zien neer op de inwoners van het land, dat ze bezet hebben. Oorlog is voor de jongetjes, die soldaatje spelen een romantische aangelegenheid. Dit gaat even makkelijk!
Maar hoeveel mensen ook geëxecuteerd worden en hoe weinig verzet er openlijk getoond wordt: voor de bezetter gaat er veel mis. Zoveel, dat ze niet meer alleen op straat durven, ogen in hun rug nodig hebben, bang zijn, heimwee hebben, verlangen naar een vrouw - dan is oorlog niet zo leuk meer.
Ze voelden zich vliegenvangers: zo'n kleverige strip, waaraan vliegen blijven plakken. Als snel verandert dat. Dan voelen ze zichzelf de vlieg.