Boek 59: De heks van Portobello

Schrijver: Paulo Coelho
Jaar van publicatie: 2007
Uitg.: De Arbeiderspers
Oorspronkelijke versie in het Portugees: 2006
Oorspronkelijke titel: A bruxa de Portobello
Vertaling: Piet Janssen

Heel vaak dacht ik bij het lezen van dit boek, dat ik aantekeningen moest gaan maken. Er stonden veel zinnen in, die ik wel zou willen onthouden.
In de praktijk lees je die aantekeningen niet meer, en juist daarom ben ik begonnen met het bijhouden van dit blog: om zelf te onthouden wat ik zoal heb gelezen, waar het in het kort over ging en hoe ik het vond.

Paulo Coelho is Braziliaan. In de jaren '70 maakte hij een reis door Europa. Tijdens een bezoek aan Dachau kreeg hij een visioen en die ervaring werd later in Amsterdam gevolgd door een ontmoeting met iemand, die diepe indruk maakte. Hij bekeerde zich tot het katholicisme en schreef sindsdien boeken met als centraal thema de menselijke zoektocht naar vrede en harmonie met het universum.
Ook hier is dit het thema.
Het meisje Sherina is als baby geadopteerd. Ze werd geboren in Roemenië en vertrok met haar adoptie ouders naar Beiroet. Daar groeide ze op, en later vluchtte ze uit die stad naar Londen. Ze is altijd op zoek: naar haar afkomst, haar achtergrond, haar 'ik'. Ze zoekt het o.a. in religie en kent al snel de bijbel uit het hoofd. Ze wordt echter teleurgesteld in de kerk en wendt zich er van af. Dan ontmoet ze mensen, die op andere wijze spiritueel bezig zijn en van allen leert ze. Uiteindelijk geeft ze ook zelf les, wat haar de naam 'Heks van Portobello' oplevert. De mensen wantrouwen het onbekende en er ontstaat tegenstand en onrust in de buurt. Sherina, die zich nu Athena noemt, wordt vermoord.

Het verhaal wordt niet rechtstreeks verteld, maar via de mensen, die Athena kenden. Ieder heeft een ander beeld van haar en geleidelijk leren we Athena kennen, maar ook de mensen, die met haar te maken hadden: haar moeder, haar (ex-)man, de pastoor die hen trouwde, en diverse anderen. Tegelijk leren we ook de vertellers kennen. En natuurlijk brengt Coelho via hen zijn boodschap van vrede en liefde over.

Het leest snel en is wel boeiend, maar aan het eind vond ik het gefilosofeer een beetje veel van het goede worden. Het begin maakt dat het boek de moeite van het lezen zeker waard was.

Boek 58: De vrouw die met vuur speelde

Schrijver: Stieg Larsson
Uitgever: Signatuur
Jaar van publicatie: 2007
Vertaling: Tineke Jorissen-Wedzinga
Oorspronkelijke titel: Flickan som lekte med elden

Ook dit tweede deel van de Millennium trilogie voldeed aan alle verwachtingen. Het was spannend, zelfs zozeer, dat het weer niet weg te leggen was en dat het jammer was, dat een mens af en toe ook andere dingen (zoals slapen) moet doen.

De hoofdpersonen zijn ook nu weer de journalist en uitgever van het blad Millennium, Mikael Blomkvist, maar vooral Lisbeth Salander.

Op een avond worden drie moorden gepleegd. De slachtoffers zijn journalisten die voor Millenium werkten aan een publicatie over mensensmokkel en als derde de voogd van Lisbeth. Haar vingerafdrukken staan op het moordwapen en zij is al snel aangewezen als dader. Mikael is echter overtuigd van haar onschuld.

Het thema is weer vrouwenhandel en -mishandeling. Lisbeth is af en toe zo erg supervrouw, dat het wat ongeloofwaardig wordt. Maar ik kan bijna niet wachten tot ik tijd heb om het derde deel te lezen.

Boek 57: Oeroeg

Schrijfster: Hella S. Haasse
Jaar van verschijnen (1e druk): 1948
Deze versie werd als cadeautje verspreid door de Nederlandse openbare bibliotheken in het kader van 'Nederland leest 2009'.

Jaren geleden las ik, net als vele andere eindexamenkandidaten, Oeroeg. Het boekje was dun.
Het was de hoofdreden voor velen om het uit te kiezen voor de lijst. Nu ik het heb herlezen, blijkt, dat ik er helemaal niets van had onthouden.
Dat is misschien niet vreemd: het thema was niet iets, waarmee ik me in die tijd bezighield en ik had ook geen enkele achtergrondkennis.
In de jaren die volgden las ik veel werken van Hella Haasse. De manier, waarop zij de omgeving beschrijft waarin haar verhalen zich afspelen, kan ik alleen maar bewonderen en daarom was ik al lang van plan, om toch ook Oeroeg nog een keer te herlezen. Dit was mijn kans.
De Nederlandse ik-figuur is bevriend met de inlandse jongen Oeroeg. Samen brengen ze hun jeugd door, bijna altijd in elkaars gezelschap. De natuur van het land om hen heen, Indonesië, speelt een belangrijke rol. De jongens groeien op in een tijd voor de oorlog. Na hun middelbare schooltijd, natuurlijk wel op verschillende scholen: de europeaan op de hbs, voor de inlandse jongen was de ulo mooi genoeg, groeien ze uit elkaar en het slot is schokkend.
Dit is wel heel in het kort de inhoud. Maar er is zoveel over dit boek gezegd en geschreven - samen is dat alles een veelvoud van de lengte van het verhaal. Ik wil er niet meer aan toevoegen, maar was blij voor deze tweede kans om Oeroeg te lezen.

Boek 56: Taal is zeg maar echt mijn ding

Schrijfster: Paulien Cornelisse
Uitgever: Contact, Amsterdam/Antwerpen
Jaar van publicatie: 2009

Paulien Cornelisse schrijft columns over taal in (o.a.) nrc.next. Deze zijn hier gebundeld. Ze gaan over taal en de eigenaardigheden van het Nederlands. Zegt iedereen wel wat hij of zij bedoelt? Bedoelt hij of zij wel wat hij/zij zegt?
Het boek is erg grappig en de voorbeelden zijn mij vaak uit het hart gegrepen. Af en toe komen er dingen in voor, waaraan ik me ook bezondig. En heel veel andere, waar ik me vaak over verwonder. Tegenwoordig zegt iedereen op televisie 'in de zin van...' of 'in die zin dat...' Vooral bij Pauw en Witteman komt dat iedere avond vele malen langs. En jawel hoor: ook Paulien is het opgevallen. Grappig. Een zeer lezenswaardige verzameling.

Deze week las ik drie boeken tegelijk. Omdat ik humor met kleine beetjes tegelijk kan verteren, verdeelde ik mijn leestijd over deze drie boeken. Zowaar: ze waren alle drie gelijk uit!
Nu toch maar weer terug naar één boek tegelijk.

Boek 55: Die Frau fürs Leben

Schrijver: Daniel Bielenstein
Uitgever: Argon, Berlijn
Jaar van publicatie: 2003

Gregor Hamdorf, journalist en vrijgezel, is populair bij de vrouwen. Geen van hen is veilig voor hem. Dan neemt hij plotseling het besluit een einde aan dit oppervlakkig bestaan te maken en een vrouw te zoeken 'voor het leven'. Zijn collega Konstanze moet hem helpen zoeken naar de juiste kandidate.
Dit is een grappig boek. Tenminste, dat is de bedoeling. Er stond zo nu en dan ook wel eens iets in, waar ik om kon glimlachen. Mijn gevoel voor humor is echter niet zo heel erg groot, denk ik, want ik kon dit maar in kleine brokjes waarderen. Over het algemeen heb ik dat met humoristische boeken. Ik neem ze soms mee, omdat ik afwisseling wil na wat zware kost, maar al gauw verlang ik weer terug naar een boek dat ergens over gaat. Humor? Mmmm.
Mannenhumor zoals in dit boek?
Ach.

Boek 54: De Russische vriend

Schrijver: Kajsa Ingemarsson
Uitgever: De Kern, Baarn
Jaar van publicatie: 2009
Oorspronkelijke titel: Den ryske vännen (Stockholm, Forum, 2005)
Vertaling: Corry van Bree

In de tijd van de koude oorlog gingen dit soort thrillers over de goede westerlingen en de boze Russen met hun vreselijke spionnen. Nu is het allemaal net even anders, maar even griezelig.
Een jonge Zweedse vrouwelijke minister, Katja, wil hulp geven aan een Tjetsjeens kindertehuis, maar dat heeft niet de instemming van de Russische regering. Dat wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar de hulp wordt gesaboteerd. De minister riskeert haar baan. Ze stuurt een van haar ambtenaren, Henrik Hamrén, naar Rusland met een heleboel geld, het tweede deel van de beloofde zending. Het eerste deel is verdwenen, evenals de man, die de kontakten onderhield namens het kindertehuis.
De vrouw van Henrik, Maria, krijgt bezoek van een Russische 'vriend' van haar man. Ze wordt deskundig ingepalmd. Katja, Henrik en Maria beseffen pas heel laat, dat ze worden gebruikt door de Russische geheime dienst.

De schrijfster werkte ooit zelf bij de Zweedse geheime dienst.
Het boek was boeiend, maar de vrouwen zijn wel heel erg onnozel zo nu en dan. En ik ben niet echt een liefhebber van politieke thrillers als deze. Door de aktualiteit hierin was het toch het lezen waard.

Boek 53: Die Bernstein Frau

Schrijver: Jo Schulz-Vobach
Uitg. Knaur, München
Jaar van verschijnen: 2004

Toeval bestaat niet, zegt men. Het vorige boek ging over twee zusters en hun relatie.
Dit boek zou gaan over een barnstenen hanger, die al vanaf de vijftiende eeuw in het bezit van een oostpruisische familie was. De oudste dochter moest deze steeds erven. Maar het sieraad was de oorzaak van veel strijd tussen familieleden, vooral zusters, omdat volgens de verhalen, die over deze barnstennen vrouw verteld werden, de bezitster ervan er een bijzondere kracht aan zou ontlenen.
Eigenlijk gaat dit boek ook over de relatie tussen twee zusters: Johanna en Charlotte. Geboren in Oostpruisen, gevlucht voor de russen in de tweede wereldoorlog, daarna weer gevlucht uit de oostzone van Duitsland, naar het 'vrije' westen. Alleen de meest noodzakelijke bezittingen konden worden meegenomen, en vaak gingen ook die  nog verloren tijdens de vlucht. De barnstenen vrouw bleef wel altijd bewaard. Deze hielp bij het doorvertellen van de verhalen die de meisjes van hun grootmoeder hoorden en die ook zij weer van haar moeder en grootmoeder had gehoord. Deze verhalen vullen het boek.
Het gaat over vluchten. Over alles kwijt raken en dan nog met achterdocht bekeken worden  en je nergens echt welkom voelen.
Het gaat ook over sterke vrouwen, over vrouwenemancipatie.
Het is geen vrolijk boek, maar er staat veel in om over na te denken.
En zou het toeval zijn, dat ik dit las in de week waarin de val van de muur herdacht wordt, nu 20 jaar geleden?