Boek 72: Vijftig tinten donkerder

Schrijver: E.L. James
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Prometheus
Oorspr. titel: Fifty shades darker (2011)
Gelezen op e-reader (e-pub)

Omdat de hype nu nog steeds voortduurt, ben ook ik toch maar begonnen aan deel twee van de serie.
Gelukkig gebeurt er in dit deel zo nu en dan wat. Iets anders dan de beroemde seks scènes, bedoel ik dan, want iedere paar bladzijden is er daar wel weer een van, in de slaapkamer of elders. Dat maakt het boek ook nu weer vrij eentonig en oninteressant. Het leest wel snel, want heel nauwkeurig hoef je die scènes niet te lezen: ze komen een paar bladzijden verderop toch weer terug.
De schrijfster had bedacht, dat enige spannende avonturen buiten de slaapkamer misschien toch ook wel goed zouden werken, dus nu komt er een ware schurk op het toneel. Joh!
Dan lezen we tenminste deel drie ook weer.
Je vraagt je wel voortdurend af, wanneer iemand die zo leeft, tijd heeft om zo'n groot bedrijf te runnen, al zijn personeel aan te sturen enz. Ook Anastasia heeft een baan. Waar haalt ze tijd en energie vandaan?
Nou ja, inmiddels ben ik al een eind gevorderd in deel drie. More of the same....

Boek 71: Was von einem Sommer blieb

Schrijver: Constanze Wilken
Jaar van publicatie: 2006
Uitg. Von Schröder. Berlin

Laura heeft kort geleden haar baby verloren en daarna liep ook de relatie met haar vriend Philip stuk. Ze is ontroostbaar.
Haar Italiaanse familie komt haar te hulp en regelt werk voor haar: ze moet de geschiedenis van de adellijke familie di Calvi in Bergamo gaan uitzoeken, schrijven en vertalen in het Engels. Dit ten behoeve van de schoonouders van de dochter van de huidige graaf, die Amerikaans zijn.
Laura stort zich op dit werk.
Ze raakt gefascineerd oor een marmeren beeld in de tuin bij de villa, waar de familie di Calvi woont. Ze vindt niets in de stukken over het beeld of over de mooie vrouw die is afgebeeld.
Bijna tegen haar wil wordt ze verliefd of graaf Massimo. De liefde is wederzijds.
Ook houdt Laura van de zoon van de graaf, Marcello. Met hem praat ze over het beeld en de mogelijke geschiedenis ervan.
Natuurlijk gebeurt er iets vreselijks, zodat Laura weer terugreist naar Hamburg en haar ouders. Gedesillusioneerd.

Wat een tranendal en wat een emoties. Ze spatten bijna van iedere bladzijde. Misschien was het de bedoeling om het Italiaanse temperament weer te geven, maar het kwam me wat ongeloofwaardig voor: één woord of zin en hup, daar kwamen de tranen of er werd met deuren geslagen en het huis of het vertrek uitgerend.
Geen moment begon ik het verhaal te geloven of te waarderen en ik was blij, dat het boek uit was. Te veel gezeur. Te lang. Te ongeloofwaardig. Te saai.

Boek 70: Sacre Bleu

Schrijver: Christopher Moore
Jaar van publicatie: 2012
Uitg. Harper Collins

Het duurde tot over de helft van het boek, voor ik een beetje begreep waar het allemaal over ging: de wisselingen van plaats, tijd en personages waren een beetje veel en ingewikkeld.
Het ging over schrijvers, vooral Franse, vooral impressionisten.
Het ging over een onduidelijk kromgebogen, bijna mismaakt mannetje, de Colorman, dat die schrijvers verf aansmeerde (bijna letterlijk), het ging over de vrouwen, veelal roodharig, waar de schilders helemaal bezeten van leken te zijn.
Wat was het verband? Wat moest ik er mee?

Toen ik het eindelijk een beetje doorkreeg, ging de schrijver het ook nog eens omstandig uitleggen. Dat was toen ook niet meer zo nodig.

Er is veel research gepleegd voor het boek, dat ook vol staat met afbeeldingen van genoemde schilderijen. Op de Kindle, want ik las dit als e-book, waren de kleuren niet te zien, gelukkig wel op de Kindle-app op de iPad. Volgens mensen die er verstand van hebben is Moore satiricus en erg grappig.
Inderdaad: af en toe moest ik even lachen om zijn beschrijvingen. Maar helaas niet vaak genoeg.

Boek 69: De jongen in de gestreepte pyjama

Schrijver: John Boyne
Uitg. Arena, Amsterdam
Jaar van publicatie: 2006
Oorspr. titel: The Boy in the Striped Pijamas
Audioboek, voorgelezen door Jeroen Spitzenberger

Er was weer eens tijd voor een luisterboek.
Dit boek leende zich er ook prima voor.
Eigenlijk is het een jeugdboek, waarin de onbegrijpelijke gruwelen van WO II een beetje voelbaar worden gemaakt.

Bruno, een jongetje van 9 jaar oud, woont met zijn ouders en zijn zusje van 12 in een mooi, groot huis in Berlijn. Hij heeft vriendjes, houdt van zijn omgeving en zijn familie.
Dan wordt zijn vader commandant van het kamp Auschwitz en alles verandert. De familie verhuist. Al Bruno's bezittingen worden ingepakt door het dienstmeisje, dat mee verhuist. Het bevalt hem niet in zijn nieuwe woonplaats. Hij heeft geen vriendjes, niets te doen en hij beleeft niets. Overal zijn soldaten, zelfs in zijn eigen huis en zijn vader ziet hij zelden. Hij heeft geen idee waarmee vader het zo druk heeft.
Vanuit zijn raam kijkt hij op een merkwaardige verzameling barakken, waar veel mensen schijnen te werken. Wonen ze er ook? Hij weet het niet. Het valt hem op, dat iedereen dezelfde gestreepte pyjama draagt.
Bij een van zijn tochten ontmoet hij een jongetje aan de andere kant van het hek. Ze raken met elkaar in gesprek en sluiten een soort vriendschap. Bruna neemt nu en dan wat eten voor zijn vriend mee. Wat de jongen hem allemaal vertelt? Dat kan toch niet waar zijn. Hij gelooft het niet, begrijpt het niet.
Tot alles hem duidelijk wordt.

Boek 68: Daughters-in-Law

Auteur: Joanna Trollope
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Black Swan, London

Rachel en haar man Anthony hebben drie zonen grootgebracht. Ze zijn nu allemaal het huis uit en hebben vrouwen en kinderen.
Rachel heeft het moeilijk met haar lege nest: ze ontleende te veel haar identiteit aan het moederschap. Ze hield van een huis vol mensen en verwachtte minstens, dat haar zoons en hun vrouwen vaak thuis zouden komen (en ze bedoelde dan bij haar thuis en niet bij de ouders van de schoondochters) en haar om raad en steun zouden vragen.

Dat gebeurt echter steeds minder. Rachel blijft haar adviezen geven. Ook ongevraagd en vaak ook ongewenst. Tact is niet haar grootste karaktereigenschap. Het is aanleiding tot wrijving bij de schoondochters en ook bij de zonen, die de kronkels weer glad mogen strijken.

Na diverse aanvaringen realiseert Rachel zich, dat ze haar zonen moet loslaten om ze te kunnen behouden.
Hoe moeilijk het haar ook valt, ze is in een nieuwe fase van haar leven terechtgekomen en zal er aan moeten wennen.