Boek 47: Een Portugese droom

Schrijver: Marieke Woudstra
Jaar van publicatie: 2017
Uitg. Boekerij, Amsterdam

Er zijn veel televisieprogramma's over mensen, die hun leven in Nederland opgeven en in een ver, vreemd land opnieuw beginnen. Vaak niet gehinderd door enige kennis van de taal in het gekozen land of van het bedrijf, dat ze daar met veel enthousiasme denken op te zetten. Ook de regelgeving in het nieuwe land stelt ze vaak voor verrassingen.
Marieke Woudstra schrijft over de olijvenboerderij in Portugal, die hoofdpersoon Marjolein, hier Maria genoemd, samen met Bart, haar partner, runt. In tegenstelling tot de tv-personages heeft ze zich grondig geïnformeerd, heeft gezorgd voor afzetmogelijkheden in Nederland, waar haar dochters hulp bieden, en ze spreekt de taal goed.
Ze is zeer geïnteresseerd in de geschiedenis en de gebruiken van het Portugese platteland en daarover schrijft Marieke met verve. Het is boeiend om te lezen over alle eet- en kookgewoontes, over de olijventeelt en de manieren waarop alles dient te gebeuren. Ze raakt bevriend met een groot aantal van de dorpsbewoners.
Schrijnend is het tekort aan jonge mensen: alle jongeren hebben bij gebrek aan werk het platteland verlaten en oude mensen houden de boel zoveel mogelijk gaande.
Het is boeiend om te lezen, geschreven in goed lopend Nederlands. Soms is het wat veel: je kunt ook teveel willen beschrijven en uitleggen. Maar over het algemeen was het een informatief en prettig leesbaar boek.
Het eerste deel 'Thuis in Portugal' heb ik niet gelezen, maar misschien komt dat er ooit nog eens van.

Boek 46: Jachtveld

Schrijver: Lee Child
Jaar van publicatie: 2008
Uitg. Luitingh
Vert. Bob Snojink
Oorspr. titel: Killing Floor (Bantam Press, 1997)

Tot nu toe liet ik de boeken van Lee Child links liggen. Ik vreesde, dat ze te veel 'mannenboeken' zouden zijn, met veel geweld, agressie, machogedrag, snelle auto's en seksistische grappen.
Jachtveld voldeed wel een beetje aan die verwachting, maar het viel me mee. Jack Reacher wist me in zijn ban te krijgen, hoezeer hij het ook met zichzelf getroffen heeft. Natuurlijk wint hij ieder gevecht: hij heeft immers een opleiding in vechten gehad? (Alsof zijn tegenstanders niet geoefend zouden hebben)
Natuurlijk hoeft hij maar een paar tellen na te denken voor hij precies weet wat hij moet doen of hoe een raadsel moet worden opgelost.
Natuurlijk vallen de vrouwen voor hem als rijpe appelen.
Natuurlijk is hij lelieblank en zijn zijn tegenstanders pikzwart.
Maar het verhaal is goed geschreven en het verhaal blijft boeien tot het einde. Er zijn wat wendingen in het verhaal, die je toch even versteld laten staan. Andere zie je daarentegen op afstand aankomen, maar ach.
Misschien lees ik het tweede deel toch ook nog.

Boek 45: Mr. Poppins

Schrijver: Alejandro Palomas
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Van Halewijck, Kalmthout
Vert. Lies Lavrijsen en Tine Poesen
Oorspr. titel: Mr. Poppins (Alejandro Palomas Pubill, 2015)

Soms word je geraakt door een boek. Dat was het geval bij 'Mr. Poppins', het verhaal over de dappere, arme, moedige, negenjarige jongen Guille. Zelfs op zijn jonge leeftijd probeert hij iedereen te beschermen, vooral zijn vader Manúel en zijn buurmeisje Nazia.
Zijn onderwijzeres Sonia merkt, dat hij erg opgewekt doet in de klas, maar dat hij nauwelijks vrienden heeft, behalve Nadia, en dat hij nooit over zijn moeder praat. Zij vraagt toestemming aan Manúel om Guile naar schoolpsychologe Maria te sturen, zodat die wat gesprekken met hem kan voeren en kan proberen uit te vinden wat er loos is. Manúel reageert bozig en agressief, maar geeft toch toe.
Langzaam maar zeker komen Maria en Sonia achter het verhaal van het jongetje, dat niet alleen op Maria Poppins wil lijken, maar haar wil zijn. Zo hoopt hij door toverkracht alles weer terug te brengen in de staat, waarin alles nog 'gewoon' was.
Het jongetje werd prachtig neergezet door de schrijver, maar ik wens alle door het leven gekwetste kinderen leerkrachten en psychologen als Sonia en Maria toe.

Boek 44: Stuk van jou

Schrijver: Sophie Jackson
Jaar van publicatie: 2015
Uitg. Zomer & Keuning, Utrecht
Vert. Marcel Hagedoorn
Oorspr. titel: A pound of flesh (Gallery Books 2015)

Boeken over mensen, die uit een soort idealisme anderen iets willen leren/onderwijzen, trekken me altijd wel. Hoewel ik niet dol ben op boeken met de aanprijzing 'erotisch', besloot ik toch in 'Stuk van jou' te beginnen.
Het is het verhaal van lerares Kat Lane. Ze geeft les in een gevangenis. Haar leerlingen zijn niet de gemakkelijkste, maar zij heeft of toont geen vooroordelen en weet ze daarmee voor zich te winnen. Dat ze er ook goed uitziet is meegenomen.
Jaren geleden, toen Kat negen was, is haar vader aangevallen op straat en vermoord. Zelf is ze ternauwernood ontsnapt aan hetzelfde lot, vooral omdat een onbekende jongen in een hoodie haar op tijd wegsleurde uit het geweld. Ze heeft nog naar haar redder gezocht, maar de zoektocht leverde niets op. In de nachtmerries die Kat regelmatig heeft, komt hij nog steeds voor. Haar moeder en anderen in haar omgeving geloven niet in zijn bestaan.
Vooral haar moeder stelt zich overmatig bezorgd op. Als Kat besluit in een gevangenis les te gaan geven, probeert haar moeder haar tegen te houden. Tot haar verbazing doen ook haar vriendin Beth en haar vriend Adam dat, vooral nadat ze privéles is gaan geven aan Wes Carter, een heel lastige gedetineerde. Ze zijn bang dat hij haar wat zal aandoen, maar Kat voelt, dat ze geen gevaar loopt.
Het is allemaal nogal voorspelbaar en cliché. Maar het is goed geschreven, met veel psychologisch inzicht. De personages zijn wel erg zwart-wit, maar toch zit er hier en daar nog wel enige ontwikkeling in. Het leest daarom prettig en snel.
De erotische scenes nam ik daarbij voor lief en probeerde ze niet al te slaapverwekkend te vinden.

Boek 43: The ship of brides

Schrijver: Jojo Moyes
Jaar van publicatie: 2005
Uitg. Hodder & Stoughton, London

Er zijn gebeurtenissen in de geschiedenis, die vrij onbekend zijn. Het onderwerp van dit ontroerende verhaal is de tocht, die 650 jonge Australische vrouwen maakten op het vliegdekschip Victoria. Ze werden naar Engeland vervoerd, om zich daar te voegen bij hun echtgenoten. Dat waren allemaal militairen, die in Australië gelegerd waren geweest, of er in elk geval genoeg tijd hadden doorgebracht om te trouwen met soms heel jonge meisjes. De tijd die de echtparen samen hadden doorgebracht was kort geweest. Ze kenden elkaar niet altijd even goed en tijdens de reis sloegen de twijfels toe. Ook het achterlaten van al hun familie en vrienden maakte het leven vaak moeilijk.
Ook de mannen bedachten zich soms. Ze stuurden dan een telegram naar de Victoria, waarin kort werd vermeld, dat de vrouw in kwestie niet gewenst was en niet moest komen. Ze werd dan in de eerstvolgende haven van boord gezet en terug vervoerd naar Australië.
Voor de bemanning van de Victoria was het leven totaal veranderd met al die vrouwen aan boord.
Iedere opvarende had zijn of haar eigen verhaal.
In het boek leren we vier van de vrouwen beter kennen. De zwangere Margaret, de ijdele en rijke Avice, de jonge en losbandige Jean en de verpleegster Frances MacKenzie.
Het verhaal van de kapitein en van een paar bemanningsleden wordt verteld. Wat hebben ze meegemaakt? Wat zijn hun verwachtingen na deze reis? Zelfs vraag je je af, of het oude schip Plymouth wel zou gaan halen.
Met veel gevoel voor psychologie en zonder enig oordeel te vellen schrijft Jojo Moyes. De hoofdstukken worden steeds voorafgegaan door een bericht uit 1946, uit een krant, waarin geschreven werd over deze waargebeurde, maar verder geromantiseerde reis.
Ik vond het een geweldig boek.

Boek 42: Water en vuur

Schrijver: Françoise Bourdin
Jaar van publicatie: 2014
Uitg. Van Holkema & Warendorff, Amsterdam
Vert. Jaap Sietze Zuiderveld
Oorspr. titel: D;eau et de feu (Belfond, Paris, 2013)

Niet eerder las ik een boek van deze Franse schrijfster. Ze schijnt populair te zijn en vele boeken op haar naam te hebben.
Dit verhaal over een Française, Amélie, die door haar Engelse man wordt verlaten, loopt over van egoïstische en op geld beluste, luie individuen, waarvan Amélie met afstand de ergste is. Door list en bedrog weet ze te trouwen met een oudere Schot, eigenaar van een landgoed in Schotland, twee distilleerderijen en een spinnerij. Met haar vier kinderen reist ze met hem mee naar Schotland.
In de zoon van Angus, haar man, ziet ze een rivaal: als hij er niet meer zou zijn, zouden zij en haar kinderen alles erven. Ze heeft op slag een hekel aan Scott, haar stiefzoon.
Haar drie zoons stammen duidelijk van moeder af: ze zijn lui, zoeken ruzie en proberen met niets doen veel te verdienen. Gelukkig is daar het jongste kind van Amélie, dochter Kate. Heel voorspelbaar: Kate en Scott vallen voor elkaar. Natuurlijk hebben ze zelf niets in de gaten, tenminste niet, dat de liefde wederzijds is.
Vader Angus kan Amélie niets weigeren. Hij is te bang voor een verder leven zonder vrouw. Maar hij laat Amélie zijn zus, die de huishouding al jaren voor hem doet en zijn neef, die het landgoed beheert,  als vuil behandelen. Het zal best een goede man zijn, maar wat een slappeling.

Boek 41: De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne

Schrijver: Toon Tellegen
Jaar van publicatie: 2000
Uitg. Querido's Uitgeverij BV

De bedoeling was, dat ik af een toe een paar verhalen uit dit boek zou lezen, maar dat lukte niet: ik las ze allemaal achter elkaar uit.
Je ziet het voor je: de kleine jongen, die aan de lippen van zijn grootvader hangt, wanneer hij prachtige verhalen vertelt. Hij heeft goed geluisterd, want hij was nog klein toen hij de verhalen hoorde van de oude man, die in Rusland opgroeide en met vrouw en kinderen na de Russische revolutie naar Nederland ging. Nu vertelt hij ze na, als een eerbetoon aan zijn grootvader, die hem niet alleen liet vliegen met zijn verhalen, maar die hem tot voorbeeld was als verhalenverteller. Ik hield altijd al van de verhalen van Toon Tellegen, maar deze verzameling vond ik ontroerend, fantasierijk en prachtig.

Boek 40: P is for Peril

Schrijver: Sue Grafton
Jaar van publicatie: 2000
Uitg. Ballantine Books

Al twee keer eerder las ik dit boek. De vorige keer (vijf jaar geleden), schreef ik, dat ik het boek wel met plezier had gelezen, maar me niets herinnerde van de eerste keer. Ik zou dit nu kunnen herhalen.
Dat is ook niet zo vreemd, want het verhaal gaat over zorgkosten fraude, en van de regels in Amerika weet of begrijp ik weinig. Ze worden uitgebreid beschreven en zijn redelijk slaapverwekkend.
Een verpleeghuisarts is verdwenen. Zijn ex-vrouw, Fiona, roept de hulp van Kinsey in, nadat onderzoek door de politie niet veel heeft opgeleverd. Zijn huidige vrouw, Crystal, is een wat vaag type, die niet echt bij de dokter lijkt te horen. Haar dochter geeft de nodige problemen. Ze loopt voortdurend weg van de kostschool, waar ze manieren moet leren, maar trekt liever op met een vriendin, die ze in de gevangenis heeft ontmoet, toen ze daar na een overtreding heen was gestuurd.
Het leven van Kinsey is nooit saai: niet alleen zijn alle figuren uit het dokter Purcell-raadsel verdacht, maar wanneer ze probeert een nieuwe kantoorruimte (met de voor Kinsey zo belangrijke parkeerruimte) te huren, blijken de verhuurders, twee broers, ook een onbetrouwbaar stel te zijn.
Het plezier dat ik de vorige keer had in het lezen van dit deel van de serie, was deze maal niet zo groot. Te veel saaie stukken, te veel straatnamen, te veel personages, die allemaal op elkaar begonnen te lijken en slecht uit elkaar te houden waren.

Boek 39"Vrije wil

Ondertitel: discussies over verantwoordelijkheid, zelfverwerkelijking en bewustzijn
Schrijvers Tjeerd van de Laar en Sander Voerman
Jaar van publicatie: 2011
Uitg. Lemniscaat, Rotterdam

Toen ik studeerde had ik een hekel aan het vak filosofie. De stof vond ik vervelend en de leraar weinig interessant. Of andersom. Later las ik veel filosofische teksten, kreeg nog wat lessen, die wel interessant waren en ik begon van het vak te houden.
Met het lezen van dit boek was ik echter weer terug bij af, bij mijn schooltijd met de saaie lessen. Wat een vervelend boek. Het grootste deel ervan is gebruikt om te beschrijven, wat er behandeld gaat worden, een ander groot deel gaat over wat er behandeld is en zo heel af en toe staat er ook nog iets nieuws tussen, maar dan moet je wel goed opletten. Tegen die tijd ben je al in slaap gesukkeld.
Ik had heel wat vrije wil nodig, om het uit te lezen, en moet toegeven, dat ik hier en daar wel een stuk heb overgeslagen.
Er is ook nog een tweede deel. Ik ga dat maar niet lezen.

Boek 38: Een tijd om te oogsten

Schrijver: Hilary Jordan
Jaar van publicatie: 2016
Uitg. Mozaiek
Vert. Connie van de Velde
Oorspr. titel: Mudbound (Alonquin Books of Chapel Hill, 2008)

Bijna in één adem uitgelezen.
Laura moet met haar man mee, wanneer hij een katoenboerderij koopt op het platteland van Mississippi. Het leven is er zwaar en Laura vindt het moeilijk om aan een bestaan te wennen zonder stromend water, elektriciteit en meer van die 'luxe' zaken. Ook het gedrag van de blanken tegenover de zwarte bevolking kan ze maar moeilijk verteren. Haar schoonvader, door de hele familie Pappy genoemd, is een luie, nukkige man, die alleen orders uitdeelt en verder weinig uitvoert. Als er gediscrimineerd wordt staat Pappy vooraan.
De zwager van Laura komt terug uit WO II. Hij was piloot van een bommenwerper en kan zich ook maar moeilijk voegen naar het leven op de katoenplantage. Ook de zoon van zwarte pachters op de plantage keert terug. Hij maakte deel uit van de zwarte brigade, die onder generaal Patton aan het front vocht. In Europa werd hij en zin maten als helden geëerd, maar nu is hij  opnieuw 'alleen maar' een neger. Beide mannen lijden aan alle verschijnselen van een oorlogstrauma. Op enig begrip hoeven ze echter niet te rekenen.
Schrijnend om te lezen.