Jaar van publicatie: 2014
Uitg. Little, Brown, London (Deze versie: Abacus, London, 2015)
Dit was geen vrolijk verhaal. De aanleiding voor de reis naar Egypte was voor Lucy, de 11-jarige hoofdpersoon, al droevig: haar moeder was net overleden aan tyfus, en zelf moest ze herstellen van die ziekte. Een vriendin van haar moeder, Miss Mack, neem haar mee op reis en samen raakten ze betrokken bij de ontberingen en intriges van de opgravingen in de Vallei der Koningen, meer specifiek naar die, van het graf van Tuthankamon.
Een aantal van de beschreven personages zijn historisch, anderen ontsproten aan het brein van de schrijfster. Of is Lucy, zoals ik ergens las, toch gebaseerd op een historische figuur, namelijk de dochter van een van de archeologen?
Het maakt niet uit: het verhaal boeide me enorm. Er zijn recensenten, die het boek saai vonden, met teveel beschrijvingen van landschap en andere omstandigheden. Ze vonden het tempo te traag. Maar ik genoot van deze schrijfstijl: je voelde de hitte in Egypte, het stof bij de opgravingen leek ook in mijn neus te kruipen, je rook de geuren. Terug in Engeland zag je het groen van de omgeving voor je.
Dit is ook het verhaal van vriendschappen. De ontmoeting van Lucy met drie andere kinderen was van grote invloed op de rest van haar leven. De daar gesloten vriendschappen bleven altijd bestaan. Helaas was ook daar ziekte, verdriet en gemis. Ook dat gemis is bij het lezen bijna tastbaar.
Tijdens het lezen bleef ik dingen opzoeken over de opgravingen, over Egypte. Ook daarom vond ik dit boek zo goed: het prikkelde mijn nieuwsgierigheid.
Kortom: nog maar eens een boek lezen van Sally Beauman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten